مهمترین تفاوت تیم ملی فعلی با تیم کی روش به مرکز خط دفاعی برمی گردد.جایی که شجاع و کنعانی زادگان بازی می کنند.
امیر قلعه‌نویی تقریباً از اکثر نفرات زمان کی‌روش و اسکوچیچ استفاده می‌کند. اسکوچیچ در مرکز قلب دفاعی مثل قلعه‌نویی از زوج شجاع- کنعانی استفاده می‌کرد ولی کی‌روش معمولاً از پورعلی‌گنجی و سیدمجید حسینی استفاده می‌کرد.
به هر حال اینها سلیقه مربیان است ولی تیم ملی در بازی با فلسطین مثل بازی‌های دوستانه باز هم در خط دفاعی مشکلاتی داشت و یک گل هم خورد که به هر حال زنگ خطری است چون فلسطین با هیچ متر و معیاری جزو تیم‌های خوب و حتی متوسط آسیا محسوب نمی‌شود و قطعاً کار تیم ما در بازی‌های بعدی و به خصوص از مرحله یک‌چهارم نهایی به بعد سخت‌تر می‌شود.
از نقاط قوت غیر قابل انکار تیم ملی می‌توان به یک دروازه‌بان خوب و البته خط حمله بسیار خطرناک اشاره کرد. سامان قدوس هم مقابل فلسطین خوب بود و همه را امیدوار کرد اما او جانشین خاصی ندارد.
به طور کلی ما تیم خوب و خطرناکی داریم اما برای قهرمانی در آسیا یا حداقل رسیدن به فینال یک چیزهایی باید به این تیم اضافه شود و به طور مثال هنوز در قلب خط دفاعی نگرانی‌های زیادی وجود دارد و شجاع و کنعانی‌زادگان گاهی اوقات خیلی مطمئن به نظر نمی‌رسند.
بازگشت رامین رضاییان و سردار آزمون به ترکیب اصلی تیم ملی بهترین خبر ممکن است. مهدی طارمی هم هنوز گرم نشده و اگر شروع به گلزنی کند قطعاً چرخ‌های هجومی تیم ملی خیلی روان‌تر حرکت می‌کند.
به نظر می‌رسد مهدی گل‌هایش را برای مراحل حساس‌تر و بازی‌های سخت‌تر نگه داشته است و البته زوج او و سردار همچنان امید شماره یک فوتبال ایران برای قهرمانی در جام ملت‌های آسیا محسوب می‌شوند.
خود قلعه‌نویی هم نسبت به سال‌های قبل خیلی پخته‌تر شده ولی امیدواریم تا پایان تورنمنت اشتباه نکند و البته روحیه قهرمانی را به تیمش تزریق کند.