عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - نیروی دریایی آمریکا به ساخت زیردریایی های هسته ای برای حضور بدون محدودیت در اقیانوس های جهان افتخار می کند! در حال حاضر، تمام زیردریایی های نیروی دریایی آمریکا از انرژی هسته ای نیرو می گیرند.
با این وجود، زمانی که یک زیردریایی هسته ای بازنشسته می شود، راکتور آن باید به جایی برود، و سایت هنفورد (Hanford Site)، یک تاسیسات فدرال در شرق ایالت واشنگتن، این مکان محسوب می شود.
امروزه، بیش از 130 محفظه بتنی حاوی سطوح خطرناک از تشعشع در "ترنچ 94" (Trench 94) ذخیره شده اند و تعداد بیشتری نیز طی چد دهه آینده به آنها ملحق خواهند شد.
نیروی دریایی آمریکا نخستین زیردریایی هسته ای خود به نام یو اس اس ناتیلوس را در سال 1954 به خدمت گرفت. نیروی هسته ای از دو جهت زیردریایی ها را متحول کرد: نخست، یک زیردریایی که از انرژی هسته ای نیرو می گیرد، برد نامحدود دارد. این به زیردریایی اجازه می دهد بدون در نظر گرفتن محدودیت سوخت، به سمت هر نقطه ای در اقیانوس حرکت کند. غذا و استقامت انسانی تنها عوامل محدود کننده محسوب می شوند.
راکتور زیردریایی ها به طور معمول می تواند نزدیک به دو دهه با سوخت هسته ای اصلی خود کار کند و سوخت گیری دوباره هنگام حضور در حوضچه خشک یک گزینه است.
دومین مزیت زیردریایی های هسته ای در بیشینه مدت زمان حضور زیر آب نهفته است. زیردریایی های دیزلی حین غوطه ور شدن از باتری استفاده می کنند زیرا زیر آب هوای کافی برای فعالیت پیشرانه های دیزلی وجود ندارد. این باتری ها باید به صورت دوره ای شارژ شوند و روشن کردن پیشرانه ها تنها راهی است که یک زیردریایی می تواند این کار را انجام دهد. در نتیجه، زیردریایی های دیزل-الکتریک باید به طور مکرر به سطح آب رفته یا تا عمقی بالا بیایند که امکان ارسال یک لوله نامحسوس به سمت بالا و دریافت هوا وجود داشته باشد.
در زمان جنگ، نیاز به نزدیک شدن به سطح آب یک نقطه ضعف بزرگ برای زیردریایی های دیزل-الکتریک است که باید هر چند روز یک بار این کار انجام دهند. از این رو، یک شکارچی زیردریایی صبور فقط باید منتظر بماند تا یک زیردریایی به طور اجتناب ناپذیر به سطح آب نزدیک شود.
نمونه های جدیدتر که به نام سامانه های پیشران مستقل از هوا شناخته می شوند می توانند این دوره را تا چند هفته افزایش دهند، اما هنوز هم نمی توانند با زیردریایی های مجهز به سامانه پیشران هسته ای رقابت کنند که به اکسیژن نیاز نداشته و می توانند به طور نامحدود زیر آب باقی بمانند.
در سال 1959، نیروی دریایی آمریکا آخرین زیردریایی دیزل-الکتریکی خود به نام یو اس اس بلوبک (USS Blueback) را به خدمت گرفت. از آن زمان، تمام زیردریایی های نیروی دریایی آمریکا از انرژی هسته ای نیرو گرفته اند که توانایی بی سابقه ای برای واکنش به بحران ها ارائه می کنند. در مورد زیردریایی های حامل موشک نیز امکان حرکت در زیر آب همراه با تسلیحات هسته ای بدون این که شناسایی شوند، فراهم شده است.
طی چهار دهه گذشته، این امر مواجهه با جریان ثابتی از زیردریایی های هسته ای بازنشسته را به همراه داشته است. به عنوان بخشی از فرآیند اسقاط، سوخت هسته ای برداشته شده و به آزمایشگاه ملی آیداهو فرستاده می شود.
پس از آن، یک راکتور هسته ای به شدت آلوده باقی می ماند. زیردریایی های بازنشسته تکه تکه می شوند و بخشی که میزبان راکتور است برداشته می شود. این شامل بدنه فولادی اچ وای-80، محافظ سربی راکتور، و اینکونل 600، یک آلیاژ فلزی مقاوم در برابر حرارت و تشعشع می شود.
فرآیند اسقاط در کارخانه کشتی سازی پیوجت ساوند نیوال (Puget Sound Naval Shipyard) در برمرتون، واشنگتن انجام می شود. محفظه های خشک استوانه ای برای میزبانی از راکتورها به خوبی آماده شده و سپس آخرین سفر خود را به سمت رودخانه کلمبیا تجربه می کنند. محفظه ها در بندر بنتون تخلیه می شوند و سپس به سایت هنفورد واقع در شرق واشنگتن منتقل می شوند.
سایت هنفورد که توسط وزارت انرژی آمریکا اداره می شود در سال 1943 برای پشتیبانی از پروژه منهتن تاسیس شد. هنفورد نخستین تاسیسات تولید پلوتونیم در جهان بود که این ماده را برای آزمایش هسته ای ترینیتی، نخستین انفجار هسته ای، و بمب هسته ای ملقب به "مرد چاق" که در ناکازاکی، ژاپن منفجر شد، تولید کرد.
زمانی که محفظه راکتور به سایت هنفورد می رسد، به ترنچ 94، یک گود فضای باز با طول 305 متر منتقل می شود. در حال حاضر، تعداد 136 محفظه روی گوگل مپس قابل مشاهده هستند که به طور منظم در پنج ردیف چیده شده اند.
این محفظه ها برای نگهداری از راکتورها تا 300 سال طراحی شده اند. به گفته نیروی دریایی آمریکا، در هر راکتور حدود 25000 کوری تشعشع باقی مانده است که احتمالا برای کشتن یک نفر در چند ثانیه پس از قرار گرفتن در معرض آن کفایت می کند. اما این بعید است زیرا منطقه حفاظت شده و محفظه ها عمدا به گونه ای ساخته شده اند تا باز کردنشان دشوار باشد.
با این وجود، محتویات محفظه ها خطرناک است. به لطف فرسایش رادیواکتیو، مقدار کوری به تدریج کاهش می یابد اما هر محفظه پس از گذشت هزار سال همچنان حدود 250 کوری تشعشع خواهد داشت.
تعداد محفظه ها در ترنچ 94 با بازنشسته شدن نسل اول زیردریایی های هسته ای به طور پایدار طی سال های گذشته افزایش یافته است. محفظه های جدید از جریان آهسته بازنشسته شدن زیردریایی های کلاس لس آنجلس و جایگزین شدن کلاس ویرجینیا با آنها سرچشمه می گیرند.
هشت راکتور از نخستین ناو هواپیمابر هسته ای آمریکا یعنی یو اس اس انترپرایز در آینده نزدیک و در نهایت با افزایش سن ناوهای هواپیمابر کلاس نیمیتز به آنها خواهند پیوست. در اوخر دهه 2020 شاهد بازنشستگی زیردریایی های موشک بالستیک و کروز کلاس اوهایو نیز خواهیم بود و راکتورهای آنها نیز راهی ترنچ 94 می شوند. در مجموع، ترنچ 94 طی 20 سال آینده احتمالا از 50 محفظه جدید میزبانی خواهد کرد.