روزنامه هم میهن نوشت: رئیس محترم مجلس در اظهارنظری متواضعانه فرمودند که «حدود ۱۵۰ قلم دارو محدودیت عرضه دارو و در ۶۵ قلم دارو کمبود جدی وجود دارد... ما در هر مراسم عمومی مردم را دیدیم، مردم از وضعیت دارو گله داشتند و می‌گفتند تا همین دو ماه قبل اینگونه نبوده است... نتوانسته‌ایم به‌عنوان مجلس بحث دارو و مسائل درمان مردم را علاج کنیم... دو ماه دیگر به وزارت بهداشت برای رفع مشکلات دارویی فرصت می‌دهیم، اگر در این دو ماه شاهد تأثیر اقدامات وزارت بهداشت در زندگی مردم نباشیم، مجلس حتماً از ابزارهای نظارتی خود استفاده خواهد کرد.»
ابتدا باید متذکر شد که کاربرد ناتوانی در علاج کردن در اینجا مناسب نیست، بلکه باید گفته شود که نتوانستیم مانع از ایجاد مسئله دارو شویم. چون حل کردن، یعنی مسئله‌ای پیشتر بوده و حل آن به عهده دولت و مجلس جدید افتاده است و نتوانسته‌اند آن را علاج کنند، درحالی‌که چنین نیست، دارو مشکلاتی داشت ولی تبدیل به مسئله نشده بود، و وضعیت به نسبت عادی داشت.
همفکران شما در مجلس و دولت با سیاست‌های خود آن را تبدیل به مسئله کردند؛ مسئله‌ای که نتوانستید و با ادامه این وضع هم نخواهید توانست که حل و علاج کنید.
دوم اینکه آیا فقط مسئله دارو را نتوانستید علاج کنید یا هیچ مسئله‌ای را تاکنون نتوانسته‌اید؟ آیا می‌توانید سیاهه‌ای از مسائلی که علاج کردید را بفرمایید؟ فرزندآوری؟ فضای مجازی و اینترنت؟ حجاب؟ تورم؟ سرمایه‌گذاری؟ عدالت؟ فقر و نابرابری؟ اشتغال؟ مهاجرت؟ خودکشی؟ فساد؟ آلودگی هوا؟ ناترازی آب؟ انرژی؟ خشک شدن دریاچه ارومیه؟ فرونشست‌های زمینی؟ بهبود وضع زندگی مردم؟ خودرو؟ مسکن؟ قانونگذاری؟ نظارت؟ و...
بدون تردید قریب به اتفاق این موارد در سه سال گذشته نسبت به پیش از آن بدتر شده که بهتر نشده و نکته مهم این است که با ادامه وضع موجود اعم از بی‌سیاستی و فقدان نیروهای شایسته و کارآمد، تمامی این موارد بدتر هم خواهد شد که بهتر نمی‌شود.
در مورد دارو به دلیل سوءتغذیه ناشی از تورم و فقر در آینده با مشکلات بیشتری مواجه خواهیم شد.
شما توانستید در زمان روحانی وعده‌هایی بی‌حساب و کتاب بدهید که اکنون زمان سررسید آنها آمده است. مجلس نه می‌تواند و نه حق دارد که خرج خود را از دولت جدا کند. شما کمتر از سه سال پیش به مرغ 25هزار تومانی اعتراض کردید. بفرمایید که اکنون و با قیمت نزدیک به صد تومان مابه‌التفاوت قیمت مرغ مورد نظر شما با قیمت بازار کجا رفته است؟ چرا آن حساب و کتاب را دوباره انجام نمی‌دهید؟ چرا بودجه مربوطه را برای همین کاری که خطا می‌دانید تصویب کرده‌اید؟مسئله فقط دارو نیست، همه حوزه‌ها همین است.
مجلس کجای این وضعیت است؟ آیا مصوبات شما منجر به این وضع شده است؟ اگر بلی، پس شما مسئول هستید. اگر نه، پس چرا با این وضع مواجهیم؟ آیا مدیران بد اجرا کرده‌اند؟ چرا استیضاح نمی‌کنید؟ یا اصولاً مصوبات مجلس ربطی به نیازها و زندگی‌های مردم ندارد؟
از مجلس کنونی و احتمالاً مجلس آینده انتظار حل هیچ مسئله‌ای و علاج هیچ بیماری‌ای وجود ندارد، چون توانایی لازم برای درک مسئله و سپس حل آن کمتر دیده می‌شود، ولی اگر بتوانند مسائل را از این که هست، پیچیده‌تر و بدتر نکنند، باید قدردان آنان بود.
دو نکته فرعی ولی مهم هم در سخنان آقای رئیس مجلس بود. اول اینکه برای اطلاع از نظرات و مشکلات مردم در دنیای مدرن نیازی به مواجهه شخصی در مراسم محدود عمومی و خصوصی نیست چون نمی‌توان با همه مردم مواجه شد. به‌علاوه مگر خودتان یا نزدیکان‌تان و نمایندگان مجلس دارو مصرف نمی‌کنید؟ طبعاً استفاده می‌کنید. پس چرا دچار کمبود نشده‌اید؟
نکته دوم، تهدید وزارت بهداشت است. اگر این تهدید کارگر بیفتد، معنایش این است که آنها کار را از روی ترس انجام می‌دهند و نه برای رضایت خدا و مردم و اگر کارگر نیفتد معنایش این است که ناتوان هستند. مسئولیت هر دو حالت به عهده مجلس و رئیس آن است.