برخی از معروف‌ترین رستوران‌های جهان برای سیاست یک کشور مهم‌تر از غذای آن بوده اند مکان‌هایی که در آن اعضای طبقه حاکم با احتیاط غذا خورده بودند و یا به همین خاطر جان شان به خطر افتاده بود.
از پاریس گرفته تا بوئنوس آیرس و لندن این رستوران‌ها پذیرای مهمانانی از قاتلان شبه نظامی گرفته تا سیاستمداران برکنار شده و روسای جمهور به تازگی انتخاب شده بوده اند. در آن اماکن پیمان‌هایی امضا شده و ائتلاف‌هایی بر سر سفره‌های کتان نازک آن‌ها شکسته شده بودند.
این اماکن برای برخی از مشتریان قدرتمندشان محبوب‌ترین مکان آنان و به عنون نوعی طلسم قلمداد می‌شدند طلسمی با مزیت اضافی سرو انواع غذا‌های عالی.
به گزارش فرارو به نقل از ال پائیس، در ادامه به برخی از این رستوران‌ها و کافه‌های مهم سراسر جهان که در سیاست تاثیرگذار بوده اند اشاره خواهیم کرد.
رستوران "روتونده" مانند سایر رستوران‌های همنوع خود در پاریس چیزی بیش از صرفا مکانی است که در آن مهمانان صرفا غذا‌های دریایی، سوپ پیاز و استیک تارتار می‌خورند.
در سالیان اخیر در دوران ریاست جمهوری "امانوئل مکرون" آنجا به مکانی تبدیل شده که پاتوق شخص مکرون بوده است. مکرون در ۲۳ آوریل ۲۰۱۷ میلادی همراه با کارکنان ستاد انتخاباتی و دوستان اش در روتونده جشن پیروزی انتخاباتی را برگزار کرد.
از آن زمان به این سو این رستوران به عنوان مکان مورد علاقه رئیس جمهور هم به صورت خصوصی و هم با حضور مهمانان محترمی مانند "اولاف شولتز" صدراعظم آلمان مورد استفاده قرار گرفته است.
ارتباط عمومی این رستوران با مکرون باعث شده که بار‌ها مورد انتقاد قرار گیرد. اعضای جنبش موسوم به جلیقه زرد‌ها و معترضان به اصلاح حقوق بازنشستگی این مکان را نمادی از رئیس جمهور می‌دانستند و به آن حمله کردند.
با این وجود، تاریخچه روتونده به سال‌ها قبل باز می‌گردد. روتونده محلی بوده که از نویسندگانی که نوشته‌های شان غیر قانونی بوده و هم چنین تبعیدیان آمده از اسپانیا به فرانسه در دهه ۱۹۲۰ میلادی پذیرایی می‌کرد که از جمله آنان می‌توان به "میگل دی اونامونو" نویسنده و نمایشنامه نویس نوگرای اسپانیایی اشاره کرد.
آن رستوران پس از جنگ جهانی دوم به محل تجمع اگزیستانسیالیست‌ها تبدیل شد. "سیمون دوبووار" که در واقع در آپارتمانی در طبقه بالای روتونده بزرگ شد در خاطرات اش اشاره کرده که چگونه برای اولین بار در همان رستوران در طبقه پایین محل سکونت اش مست شد.
در بوئنوس آیرس در آرژانتین در حدود ۱۰۰ متری گورستان رکوله تا و درست در کنار یک درخت همیشه سبز سر به فلک کشیده که گفته می‌شود در اواخر قرن هجدهم میلادی کاشته شده و تصور می‌شود کهنسال‌ترین درخت در شهر باشد رستوانی به نام لابیلا (La Biela) واقع شده است.
آن رستوران در سال ۱۸۵۰ میلادی با نام لاوردیتا (La Veredita) در محله‌ای که به خاطر چاقوکش ها، روسپی‌ها و دزدان اش معروف بود تاسیس شد. آن رستوران چند سال بعد به دلیل محبوبیت اش در بین اعضای انجمن خلبانان غیرنظامی آرژانتین نام خود را به Aerobar تغییر داد.
سیاستمداران از هر طیفی به آن رستوران می‌آمدند. با گذشت زمان جنس آن محله تغیبر کرد. در حدود سال ۱۹۴۰ میلادی زمانی که مسابقات اتومبیلرانی در آرژانتین رایج بود نام رستوران به "لابیلا" تغییر یافت که اشاره به واژه مشابه در زبان اسپانیایی است که برای میله‌ای که یک پیستون خودرو را به میل لنگ متصل می‌کند به کار برده می‌شود.
پس از آن این مکان خیلی زود به جایی مورد علاقه برای ملاقات عاشقان تبدیل شد. "خوان مانوئل فانجیو" قهرمان پنج دوره مسابقات اتومبلیرانی فرمول یک جهان از مشتریان ثابت آن رستوران بود.
در دوره رژیم دیکتاتوری در آرژانتین اعضای گروه راست افراطی موسوم به "ائتلاف ضد کمونیستی آرژانتین" (AAA) از جمله مشتریان آن رستوران بودند.
به همین خاطر در سال ۱۹۷۵ میلادی گروه مقاومت چریکی "مونتونروس" آن رستوران را به عنوان "محل تجمع الیگارش ها" هدف حمله‌ای قرار داده و حمله‌ای را ترتیب دادند که باعث ایجاد آتش سوزی شد، اما هیچ قربانی‌ای برجای نگذاشت.
از دید مشتریان معروف آن رستوران می‌توان به "آدولفو بیوئی کاسارس" روزنامه نگار و نویسنده داستان‌های علمی – تخیلی و "سیلوینا اوکامپو" شاعر و نویسنده داستان‌های کوتاه در آرژانتین اشاره کرد. "آدولفو بیوئی کاسارس" برای صرف ناهار به آن رستوران می‌رفت و میز شماره ۲۰ آنجا را برای نوشیدن قهوه با مهمانان اش رزرو می‌کرد البته از جمله مهم‌ترین مهمانان او می‌توان به "خورخه لوئیس بورخس" نویسنده اشاره کرد.
امروز در آن رستوران مورد علاقه سیاستمداران، هنرمندان، ماموران اطلاعاتی و روزنامه نگاران میز شماره ۲۰ در دسترس نیست: دو مجسمه از آن نویسندگان مشهور توسط "فرناندو پولیزه" مجسمه ساز آرژانتینی ساخته شده و پشت میز قرار گرفته اند.
زمانی که ال پیانتلا (El Paintella) در‌های خود را در سال ۱۹۷۹ در برازیلیا باز کرد آن کشور هنوز تحت حکومت دیکتاتوری بود. این رستوران درست در گوشه‌ای از دفاتر سه قوه دولت و وزارتخانه‌های ملی کشور قرار داشت و به همین دلیل خیلی زود به محل ملاقات مورد علاقه مخالفان رژیم دیکتاتوری تبدیل شد که اعضای آن هر روز برای صرف غذا جمع می‌شدند.
ناهار و شام و بیدار ماندن و نوشیدن تا زمان تعطیلی آن رستوران تا پاسی از شب و لذت بردن از منوی ناب و موسیقی زنده پیانو بخشی از لذتی بود که مشریان رستوران از آن بهره مند می‌شدند.
ال پیانتلا برای چهار دهه محل ملاقات مورد علاقه سیاستمداران برزیل و اغلب محلی برای امضای قرارداد‌ها و توافق‌ها بر سر مصالحه بود. سالن‌ها و اتاق‌های خصوصی آن مظهر فراز و نشیب طبقه سیاسی در اولین سال‌های باشکوه پس از سقوط دیکتاتوری بود زمانی که سیاستمداران از اقشار مختلف برای بازسازی دموکراسی برزیل و معاشرت در یکی از دو طبقه رستوران به همراه روزنامه نگاران که برای کسب خبر به آنجا می‌رفتند گردهم می‌آمدند.
غذای مورد علاقه غالب در آن منو استیک در سس خامه‌ای بود و روی آن یک قاشق چای خوری خاویار قرار می‌گرفت. هم چنین، جنبش طرفدار دموکراسی معروف به "دیرتاس جا" در ال پیانتلا در اواسط دهه ۱۹۸۰ میلادی شکل گرفت ائتلافی که در نهایت رشد کرد و در سال ۱۹۸۸ میلادی قانون اساسی برزیل را تنظیم نمود.
زمانی که "لولا داسیلوا" در سال ۲۰۰۲ میلادی به عنوان اولین رئیس جمهور طبقه کارگر برزیل تاریخ ساز شد و مراسم تحلیف اش برگزار شده بود گروهی از دوستان نزدیک خود را به ال پیانتلا دعوت کرد تا ریاست جمهوری اش را جشن بگیرند.
آن رستوران در تاریخ ۳۱ آگوست ۲۰۱۶ میلادی روزی که سنای برزیل "دیلما روسف" اولین رئیس جمهور زن برزیل را استیضاح کرد درهایش را برای همیشه به روی مشتریان بست. مالک تازه سعی کرد رستوران را احیا کند، اما پاندمی کووید به آن برنامه نیز پایان داد.
کافه میلانو در همان روزی که بیل کلینتون به عنوان رئیس جمهور انتخاب شده بود در نوامبر ۱۹۹۲ میلادی افتتاح شد. آن رستوران ایتالیایی در جورج تاون از آن زمان به مکان مورد علاقه نخبگان واشنگتن تبدیل شده است.
کافه میلانو احتمال جایی است که بیش‌ترین بازدید روسای جمهوری و سایر اعضای دولت و نمایندگان کنگره، سران کشور‌های مختلف و رهبران خارجی و ستاره‌های هالیوود را تجربه کرده است.
در کشوری، چون ایالات متحده که سیاست آن به شدت قطبی شده نکته جالب توجه آن است که آن کافه هنوز سیاستمدارانی از هر دو حزب دموکرات و جمهوری خواه را به سوی خود جلب می‌کند.
منوی غذا‌های آنجا خاطره انگیز نیست و قیمت‌ها نیز ارزان نیستند. برای مثال، برای صرف پاستا و پیتزا همراه با مالیات و انعام باید حدود ۴۰ دلار و برای ماهی بیش از ۵۰ دلار و برای غذا‌های گوشتی باید نزدیک ۸۰ دلار بپردازید. با این وجود، صاحب ایتالیایی آن رستوران توانسته کافه میلانو را به یکی از مهم‌ترین نقاط پایتخت تبدیل کند.
بیل کلینتون از مشتریان همیشگی آن کافه بوده است و باراک اوباما و جو بایدن نیز از مشتریان آنجا بوده اند. هیچ گزارشی مبنی بر آن که ترامپ در آنجا غذا خورده باشد وجود ندارد، اما چندین نفر از اعضای کابینه وی از اعضای ثابت آن بودند.
در یکی از شعبه‌ها وزرای امور خارجه، خزانه داری و بازرگانی رئیس جمهور سابق در میز‌های جداگانه در آنجا غذا صرف کردند و به همین خاطر کافه میلانو لقب "دومین کافه تریای کاخ سفید" را از آن خود ساخت.
هم چنین، در یکی از شب‌ها ملکه تایلند تمام میز‌های کافه میلانو را برای برگزاری یک جشن خصوصی به طور کامل رزرو کرده بود. برد پیت و آنجلینا جولی نیز در همان روزی که مایکل داگلاس و کاترین زتا جونز به آنجا رفته بودند مشتری میلانو بوده اند.
وقتی کافه میلانو برای اولین بار افتتاح شد میز‌های کافی برای نشستن ۵۲ نفر داشت. اکنون میلانو قادر است میزبان ۳۰۰ مشتری باشد و میز‌های آن از ماه‌ها قبل رزرو می‌شوند.
یک ستون نویس کلمبیایی زمانی با کنایه گفته بود:"در پاجارس سالیناس جدای از غذا خوردن و ناهار خوب یک توطئه هم خوشمزه می‌شود". قدرتمندترین افراد در کلمبیا را می‌توان در حال لذت بردن از این رستوران متنوع و کم نور در شمال بوگوتا یافت.
ثروتمندترین تاجران و قدرتمندترین نخبگان سیاسی بر روی صندلی‌های مجلل ان رستوران تکیه زده اند. روسای جمهور یک به یک وارد آن رستوران شده اند به جز "آلوارو اوریبه" که در برابر طلسم آن مقاومت کرد.
پارکینگ در ورودی آن رستوران مملو از خودرو‌های مدل بالا است و رانندگان صبورانه درون آن نشسته و منتظر خروج اربابان شان از رستوران هستند. در ورودی رستوران چهار خدمتکار به شما خوشامد می‌گویند و نام تان را در فهرست رزرو بررسی می‌کنند.
به دست آوردن میز در آن رستوران در کوتاه مدت کار ساده‌ای نیست و سپس شما را به سوی یک میز در فضای باز هدایت می‌کنند در آن رستوران همه چیز در فضای باز است و هیچ کس نمی‌تواند جایی پنهان شود! راهرو‌ها با خنک کننده‌ها و مملو از بطری‌های نوشیدنی‌ها پوشیده شده اند. منوی اصلی رستوران اسپانیایی البته با قدری تغییر فرانسوی است.
پیشخدمت‌ها که کاملا یونیفرم پوشیده اند اعترافاتی را می‌شنوند که بعدا در اخبار عصرگاهی به اطلاع عموم می‌رسند، اما رعایت احتیاط توسط آنان در آن رستوران یک قاعده است. در آنجا گوش‌ها و لب‌های پیشخدمت‌ها مهر و موم شده است.
گاهی اوقات رایزنی برای معاملات صد‌ها هزار دلاری در آن رستوران صورت می‌گیرد برای مثال معامله‌ای صورت گرفته بین گابریل جیلینسکی و لوئیس کارلوس سارمینتو از بانکداران معروف کلمبیایی. گوستاوو پترو رئیس جمهور فعلی کلمبیا در طول کارزار انتخاباتی اش چندین بار به آن رستوران رفته بود.
رستوران قدیمی استرایا تاموژنیا (Staraya Tamozhnia) جایی است که "یوگنی پریگوژین" رهبر گروه واگنر کارش را از آنجا آغاز کرد. آن رستوران در سال ۱۹۹۶ میلادی در قلب سن پترزبورگ در جزیره واسیلیفسکی روبروی کاخ زمستانی افتتاح شد جایی که پریگوژین که در ماه آگوست بر اثر یک سانحه هوایی مشکوک دو ماه پس از شورش نافرجام اش علیه پوتین جان اش را از دست داد برای اولین بار شروع به تشکیل شبکه خود کرد و در آنجا با نخبگان سیاسی روسیه از جمله ولادیمیر پوتین دیدار داشت.
منوی آن رستوران مملو از غذا‌های روسی همراه با برخی مشتقات اروپایی است. غذا‌ها و پیش غذا‌های معروف آن رستوران سوپ کلم با کلم ترش و گوشت گوساله، گوشت گوساله خورشتی با پوره سیب زمینی، پنکیک ظریف با ماهی سالمون و خاویار قرمز هستند.
قیمت منوی آن رستوران در مقایسه با رستوران‌های دیگر در آن شهر بالا می‌باشد، اما با توجه به شهرت رستوران و موقعیت مرکزی آن و این واقعیت که میز‌های آن میزبان برخی از قدرتمندترین نخبگان کشور بوده معقول است.
قیمت یک غذای اصلی در منوی آن رستوران بین ۹۰۰ تا ۱۰۰۰ روبل یا ده تا یازده دلار است. در مورد نوشیدنی در منوی آن رستوران به دلیل تحریم روسیه اکثر نوشیدنی‌های اروپایی از منو خارج شده اند، اما قیمت نوشیدنی اسپانیایی در سال ۲۰۱۷ میلادی در منوی آن رستوران ۵۰۰ روبل یا حدود پنج و نیم دلار بود.
آن رستوران که به دلیل حضور پریگوژین در آنجا معروف شده دارای چهار اتاق است که یکی از اتاق‌ها برای مشتریان اختصاصی آن است. اتاق‌های این رستوران را می‌توان برای مراسم عروسی و سایر رویداد‌های خصوصی نیز رزرو کرد.
برای چندین دهه اوح پیچیدگی برای کام یک بریتانیایی یک کاری خوب بود "کاری" نامی عمومی است که به هر غذای هندی یا الهام گرفته از سس تند داده می‌شود. به اندازه فیش اند چیپس (ماهی و سیب زمینی) یا پودینگ یورکشایر کاری نیز به یک غذای ملی در بریتانیا تبدیل شد.
اکنون تنها با پنج دقیقه پیده روی از پارلمان بریتانیا رستورانی به نام باشگاه دارچین (Cinnamon Club) واقع شده که میزبان نمایندگان پارلمان بریتانیاست. سرآشپز مشهور آن رستوران "ویوک سینگ" هندی تبار است که خود موسس رستوران بوده است. سیاستمداران، روزنامه‌نگاران، وزرا و معاونان مشتریان آن رستوران هستند.
ویوک سینگ سنتی‌ترین عناصر غذا‌های هندی را با دستور العمل‌های غربی که مشتریان اش آن را برسمیت می‌شناسند و دوست دارند ترکیب می‌کند. در واقع، می‌توان به دلیل مشتریان مهم آن رستوران آنجا را مرکز قدرت بریتانیا قلمداد کرد.
ریشی سوناک اولین نخست وزیر تاریخ بریتانیا که اصالتا هندی تبار و هندو مذهب است باشگاه دارچین را برای میزبانی بیش از ۷۰ داوطلب به منظور حمایت از کارزار او به منظور رهبری حزب محافظه کار انتخاب کرده بود. در آن انتخابات او به لیز تراس باخت، اما دو ماه پس از آن تراس استعفا داد و سوناک به عنوان نخست وزیر تازه انتخاب شد.
اگر دیوار‌های اتاق خصوصی رستوران "کالسیدره" می‌توانستند صحبت کنند اسرار آن برای پرکردن یک سریال سیاسی چند فصلی کافی بود جایی که توافق ها، دیالوگ ها، اختلافات و درگیری‌ها بر سر غذا و نوشیدنی حل می‌شوند.
این رستوران که غذا‌های مدرن کاتالونیایی را در کنار ایستگاه مترو سرو می‌کند با حس احتیاط کامل برای اعضای طبقه سیاسی کاتالونیا بیش از نیم قرن غذا سرو کرده است.
آن رستوران اکنون توسط دختر "نوریا ژیرونس" دختر زوجی که آنجا را تاسیس کرده بودند اداره می‌شود. علاوه بر یک اتاق شیک آن رستوران دارای یک اتاق خصوصی با ظرفیت ۱۴ نفر است که می‌توانند به آن از طریق در جانبی دسترسی داشته باشند بدون آن که دیده شوند.
اکثر مشتریانی که از آن در وارد شده اند سیاستمداران از طیف‌های مختلف بوده اند که از آنجا به عنوان ورودی مخفیانه برای دیدار با همدستان یا رقبای شان در فضایی بی طرف و برای جلوگیری از مواجهه با استراق سمع کنندگان احتمالی استفاده کرده اند.
در آن رستوران چندین بار در هفته حداقل سه تا چهار سیاستمدار مهم به عنوان مشتری وارد می‌شوند. این رستوران در دهه ۱۹۸۰ میلادی میزبان خوان کارلوس و سوفیا ملکه اسپانیا بود که در جریان یک دیدار رسمی از کاتالونیا به آنجا رفته بودند.
سال‌ها بعد آن رستوران میزبان "خوان آنتونیو سامارانش" رئیس پیشین کمیته بین المللی المپیک و "پاسکال ماراگال" رییس ایالت خودمختار کاتالونیا بود دیداری که منجر به میزبانی بارسلونا برای برگزاری بازی‌های المپیک شد.