وقتی این قورباغه اولین بار در سال ۲۰۰۳ کشف شد، دانشمندان آن را یکی از آن یافته‌هایی نامیدند که در هر قرن فقط یک بار اتفاق می‌افتد!
به گزارش فرادید؛ می‌توان گفت که قورباغۀ بنفش شبیه لاک‌پشت بدون لاک است. این چیزی است که مردم کرالای هند می‌گویند. در هر صورت این قورباغه با بدن پف کرده‌اش واقعا شکل و شمایل عجیبی دارد و قسمت انتهای بدنش نیز با حالت عضلانی و برجسته‌اش کاملا چشمگیر است.
فرایند تکامل معمولا خیلی ربطی به استانداردهای زیبایی مرسوم ندارد، بلکه اشکال موجودات زنده را طوری تغییر می‌دهد که آنها با محیط زیست خود سازگار شوند.
قورباغه بنفش یک گونۀ نقب‌زن است، به این معنی که لانۀ خود را در دل زمین حفر می‌کند. قورباغه‌های بزرگسال بیشتر عمر خود را در زیر زمین می گذرانند، جایی که از اندام عقبی کوتاه، قوی و بیل مانند خود برای حفاری استفاده می‌کنند و از اندام‌های جلویی و دست‌های قوی و سفتی که دارند برای راندن بدنشان به سمت پایین کمک می‌گیرند.
چشمان کوچک آنها حاصل زندگی بدون نیاز به بینایی است، در حالی که پوزه مخروطی و سرهای کوچک آنها باعث می‌شود که شکلی مثلثی داشته باشند؛ این به آنها کمک می‌کند راه خود را در درون خاک مرطوب خانه‌های جنگلی خود بپیمایند.
چرا بینی بلند؟
پوزۀ این قورباغه‌ها بسیار حساس است و دارای یک برآمدگی است که بالای دهان کوچک آنها قرار دارد. این به آنها کمک می‌کند تا بتوانند ردّ موریانه‌ها (غذای مورد علاقه‌شان) را جستجو کنند.
این قورباغه‌ها که بی‌شباهت به موش کور نیستند، منحصراً در گات غربی در جنوب هند زندگی می‌کنند، جایی که می‌توان آنها را در گودال‌هایی تا عمق یک متر پیدا کرد.
زاد و ولد قورباغه بنفش
قورباغه‌های بالغ فقط یک بار در سال برای تولید مثل آماده می‌شوند. نرها خروج خود را از زیر زمین با فریاد غیرمعمولی اعلام می‌کنند که شبیه آواز خواندن یک مرغ در فضای پر از هلیوم است! پس از آن، جفت‌گیری با باران‌های پیش از موسمی زمان‌بندی می‌شود و ماده‌ها را قادر می‌سازد تا زمانی که سطح آب پایین است، تخم‌های خود را در نهرهای کم عمق بگذارند.
نوزادان قورباغه زمانی از تخم بیرون می‌آیند که باران‌ها از راه رسیده‌اند و نهرهای کوچک به سیلاب‌هایی با جریان سریع تبدیل شده‌اند. اما آنها قطعات دهانی قوی و مکنده‌ای دارند که به آنها کمک می‌کند تا به سنگ‌ها بچسبند.
گونه ای در حال افول
متأسفانه مردم محلی به طعم این جانوران علاقه دارند و ده‌ها سال است که از آنها برداشت می‌کنند. قورباغه‌ها را می توان با جارو از روی صخره‌ها جارو کرد و سپس در سبدهای پایین دست جمع‌آوری کرد.
در کنار از دست دادن زیستگاه، تغییرات آب و هوایی و بیماری‌های قارچی نیز از دلایل کاهش قورباغه بنفش هستند.
این گونه در حال حاضر در فهرست «تقریباً در معرض خطر» قرار دارد و حافظان محیط زیست نگران هستند که انقراض محلی ناشی از برداشت، در نهایت این گونه را به سمت انقراض جهانی سوق دهد. این یک ضربه ویرانگر خواهد بود.
یافته‌ای که یک بار در قرن اتفاق می‌افتد
زمانی که این قورباغه برای اولین بار در سال 2003 کشف و به صورت علمی توصیف شد، دانشمندان آن را کشفی نامیدند که «یک بار در قرن» اتفاق می‌افتد.
آزمایش‌های DNA این قورباغه را در خانواده جدیدی قرار داد که ریشه‌های آن به بیش از 130 میلیون سال قبل می‌رسد. این بدان معنی است که این دودمان از قبل از فروپاشی ابرقاره باستانی گندوانا وجود داشته است.
این یعنی اجداد این قورباغه شاهد پیدایش قاره‌های جدید، نابودی دایناسورها، تکامل پستانداران و ظهور گونه‌های انسانی بوده‌اند. پس بیایید امیدوار باشیم که آنها تا چند میلیون سال دیگر هم به حفاری ادامه دهند!