عصرایران؛ مصطفی داننده- مراسم برترین‌های فوتبال و فوتسال سال آسیا در قطر برگزار شد و تنها «بهترین بازیکن سال فوتسال آسیا»، به ایران و مسلم اولادقباد رسید.
فدراسیون فوتبال هم در بخش‌های «بهترین فدراسیون سال آسیا فدراسیون» و «برترین رئیس فدراسیون برای رده پایه» نامزد بود که خوشبختانه جوایز به ازبکستان و هند رسید. حالا شاید بپرسید چرا خوشبختانه؟ خدمتتان عرض می‌کنم.
ایران به دلیل داشتن تیم‌های مختلف در فوتبال، فوتسال و حتی فوتبال ساحلی که همیشه در آسیا حرفی برای گفتن دارند، فدراسیون مهمی در آسیاست. احتمالا مسئولان «ای اف سی» به واسطه این حضور فکر می‌کنند که در فدراسیون فوتبال ایران، برنامه ریزی و آینده نگری وجود دارد اما نمی‌داند که اینجا تنها چیزی که وجود ندارد آینده نگری و برنامه ریزی است.
اگر این جوایز به فدراسیون ایران می‌رسید دیگر اهالی خیابان سئول تهران، خدا را بنده نبودند و تا سال‌ها این جایزه را به سر منتقدان می‌کوبیدند که ما در آسیا بهترین هستیم.
خودمانیم و انشالله که در بین ما غریبه‌ای هم نیست و راحت می‌توانیم حرف بزنیم. فدراسیون فوتبال ایران اگر در آسیا فشل‌ترین نباشد یکی از فشل ترین‌هاست. کافی است نگاهی به بالاترین سطح مسابقات فوتبال در ایران که لیگ برتر است بیندازید تا متوجه این معنا شوید. زمین‌های افتضاح، نبود امکانات ابتدایی برای داوران، برنامه ریزی نامنظم و ...
در تمام این سال‌ها به جز فوتسال و فوتبال ساحلی که به لطف استعداد بازیکنان نه تلاش‌های فدراسیون در بالاترین سطح هستیم، فوتبال ما چه دستاوردی در آسیا داشته است؟ در زمانی که تیم‌هایی مثل ژاپن، کره و عربستان خود را از آسیا جدا کرده‌اند، ما دلخوش به قهرمانی در جام کم ارزشی به اسم کافا هستیم.
فدراسیونی که توانایی برگزاری یک بازی دوستانه در حد نام تیم ملی ایران ندارد، چگونه می‌تواند برترین فدراسیون فوتبال آسیا باشد؟ فدراسیونی که با وجود خرابی زمین آزادی حاضر است بازی تیم ملی ایران با یک تیم درجه دو آفریقایی را در ورزشگاه آزادی برگزار کند و زیر بار بازی در شهرستان‌ها نرود، چگونه می‌تواند بهترین باشد؟
شما یادتان هست ما کی میزبان یک تورنمنت بین‌المللی در ایران بوده‌ایم؟ حتی یک مسابقات آسیایی در حد نونهالان هم به ایران واگذار نمی‌شود و این درحالی است که همسایه کوچک از نظر جغرافیایی در کنار ما یک جام جهانی برگزار کرد و عربستان دیگر کشور منطقه قرار است یک جام جهانی برگزار کند.
فدراسیونی که حضور رونالدو و نیمار در ایران را برای خود یک دستاورد می‌داند، چگونه می‌تواند بهترین باشد؟
باید از «ای اف سی» ممنون بود که این بادکنک خود بزرگ بینی را بیشتر باد نکرد. ما که می‌دانیم در فوتبال‌مان چه خبر است و حتی اگر با این وضعیت بهترین فدراسیون جهان و حتی کهکشان راه شیری هم شویم باز هم چیزی از فشل بودن فدراسیون کم نمی‌کند.
کاش امکان داشت چند آدم بی‌طرف از کشورهای دیگر به طور مثال ژاپن که به برنامه ریزی معروف هستند را به ایران می‌آوردیم تا شرایط فوتبال پایه کشور را ببیند و بدانند که برنامه ریزی برای فوتبال در ایران برای همان روز یا نهایتا فرداست. برنامه بلند مدت بیشتر شبیه « Dad jokes» یا همان جوک‌های بی‌مزه‌ای است که این روزها در فضای مجازی حسابی طرفدار پیدا کرده است.
در پایان بازهم از «ای اف سی» تشکر می‌کنم و امیدوارم تا وقتی فوتبال ایران به سامان نرسیده است، در بخش فدراسیون هیچ جایزه‌ای به کشورمان تعلق نگیرد و تا ما می‌شود ستاره‌های فوتبالیست‌مان جوایز را درو کنند.