عصر ایران؛ بهاره لرستانی - دعوا و مرافعه با همسر احساسات شما را خدشه‌دار می‌كند اما كسانی كه از بيماری‌های مزمنی مانند آرتريت يا ديابت رنج می‌برند با اين جدل‌ها بايد منتظر پيامدهای فيزيكی بدتری باشند.
به گفتۀ محققان، در بيماران مبتلا به بيماری‌های مزمن مانند آرتريت يا ديابت، دعوا و مرافعه‌های زناشويی با پيامدهای جسمی همراه است. آن‌ها با مطالعۀ دو گروه افراد مسن، كه گروهی مبتلا به آرتريت و گروهی ديگر مبتلا به ديابت بودند، دريافتند روزهایی كه این افراد تنش بيشتري را با همسرشان تجربه كرده‌اند، علائم بيماری‌شان بدتر شده است.
آرتریت در واقع التهاب مفصل است که معمولا منجر به ورم و درد و محدودیت حرکت می‌شود.
لين مارتير، استاد بخش مطالعات توسعۀ انسانی و خانواده می‌گويد: «وقتی توانستيم ارتباط بيماری و نزاع با همسر را در دو مجموعه از داده‌های مختلف بررسی كنيم، هيجان‌زده شديم. يافته‌ها اطلاعاتی از تاثيرگذاری ازدواج بر سلامت به ما ارائه كردند كه اين تاثيرگذاری بر افرادی كه دچار بيماري‌های مزمن هستند، بسيار مهم‌تر است.»
مارتير تاكيد می‌كند که دانستن چگونگی و چرايی بدتر شدن علائم بيماری بسيار اهميت دارد. بيماران مبتلا به استئوآرتريت زانو كه درد بيشتری را متحمل می‌شوند، سريع‌تر ازكارافتاده می‌شوند و بيماران ديابتی كه تحت كنترل و درمان نيستند در معرض خطر بيشتری قرار دارند.
محققان می‌گويند تحقيقات پيشين ارتباط ميان ازدواج‌های رضايت‌بخش و سلامت جسمی و روحی را تاييد كرده بودند اما دربارۀ اين موضوع كه چطور تجربيات روزمرۀ افرادِ مبتلا به بيماری‌های مزمن، علائم بيماری آن‌ها را تحت تاثير قرار می‌دهد، تحقيق چندانی صورت نگرفته است.
مارتير می‌گويد: «ما در مورد بيماری‌های مزمن كه معمولا شامل علائم روزانه يا نوسانات علائم می‌شود، تحقيق می‌كنيم. در حال حاضر در مطالعات ديگر به كيفيت ازدواج پرداخته می‌شود اما ما قصد داشتيم به اين موضوع بپردازيم كه چگونه تعاملات مثبت و منفي با همسر، روز به روز بر سلامت انسان تاثير می‌گذارد.»
در یک تحقيق دیگر داده‌های دو گروه شركت‌كننده برای پژوهش مورد بررسی قرار گرفت. در يك گروه 145 بيمار مبتلا به استئوآرتريت زانو به همراه همسرشان و گروه دوم 129 بيمار ديابتی با همسرشان حضور داشتند.
شركت‌كنندگان هر دو گروه احوال روزانۀ خود را، از خلق‌وخو تا ميزان شدت علائم بيماری و اينكه آيا تعاملات‌شان با همسرشان مثبت يا منفی بوده، گزارش كردند. دو گروه آرتريت و ديابت گزارش 22 و 24 روز از احوال خود را ثبت كرده بودند.
محققان با بررسی اين داده‌ها دريافتند كه در هر دو گروه، افراد در روزهايی كه تنش بيشتری را با همسرشان تجربه كرده بودند حال بدتری داشتند، كه به نوبۀ خود منجر به درد بيشتر يا تشديد علائم شده بود.
علاوه بر اين، محققان دريافتند در گروه مبتلا به آرتريت، شدت درد بيماران بر تداوم تنش‌ها با همسرانشان در روز بعد نيز تاثير گذاشته است. هنگامی كه بيماران درد بيشتري داشتند، روز بعد حال وخيم‌تر و در نتيجه تنش بيشتری را با همسر خود تجربه می‌كردند.
مارتير می‌گويد: «ما معمولا روی ارتباطات خاص بيمار تمركز می‌كنيم اما توجه به تنش در ازدواج مربوط به بيماری نيست و چنین تنشی به خودی‌خود نشانۀ يك بيماری نيست. اين مقياسی است كه نشان می‌دهد بدون در نظر گرفتن بيماری، ممكن است بهبود كلی كيفيت يك رابطه، تاثيراتی بر سلامت افراد داشته باشد.»
در نتيجه از اين يافته‌ها می‌توان در درمان بيماران مبتلا به بيماری‌هاي مزمن بخصوص ديابت و آرتريت روماتوئيد (روماتیسم مفصلی) در كلينيك‌ها استفاده كرد و به زوج‌هايی كه در شرح حال اوليه تنش‌هايی در روابط خود را گزارش كرده‌اند مشاورۀ روانپزشكي يا جلسات روان‌درمانی خانوادگی توصيه كرد.
راه حل بهتر اين است كه رسانه‌های عمومی دربارۀ "تاثیر تنش زناشویی بر بیماری زن یا شوهر" آگاهی‌بخشی کنند تا مردم با روش‌های ساده‌تر درصدد بهبود روابط زناشويی‌شان برآيند؛ نه اینکه برای درمان بيماری‌های مزمن خود به سراغ درمان‌های گران و پيچيده بروند. اين اقدام بر بهبود كيفيت سلامت جامعه و همچنين بر "اقتصاد درمان" نيز تاثير مثبت خواهد داشت.