بیتوته ی کوتاهی ست جهان
در فاصله ی گناه و دوزخ
خورشید
همچون دشنامی برمی آید
و روز
شرمساری جبران ناپذیری ست.
آه
پیش از آنکه در اشک غرقه شوم
چیزی بگوی
درخت،
جهلِ معصیت بارِ نیاکان است
و نسیم
وسوسه یی ست نابکار.
مهتاب پاییزی
کفری ست که جهان را می آلاید.
چیزی بگوی
پیش از آنکه در اشک غرقه شوم
چیزی بگوی
هر دریچه ی نغز
بر چشم اندازِ عقوبتی می گشاید.
عشق
رطوبتِ چندش انگیزِ پلشتی ست
و آسمان
سرپناهی
تا به خاک بنشینی و
بر سرنوشتِ خویش
گریه ساز کنی.
آه
پیش از آن که در اشک غرقه شوم چیزی بگوی،
هر چه باشد
چشمه ها
از تابوت می جوشند
و سوگوارانِ ژولیده آبروی جهان اند.
عصمت به آینه مفروش
که فاجران نیازمندتران اند.
خامُش منشین
خدا را
پیش از آن که در اشک غرقه شوم
از عشق
چیزی بگوی!
۲۳ مردادِ ۱۳۵۹