شرق نوشت: اکنون که در دهه محرم به سر می‌بریم و یاد بزرگ آزادمرد جهان حسین بن علی بر هر کوی و برزن است، خوب است که به این پرسش اساسی توجه کنیم که چرا مردم کوفه از امام حسین برای قیام علیه حکومت یزید دعوت کردند.
در نگاه نخست ممکن است به نظر برسد که چون این حکومت علیه فرایض دینی اقدام کرده است و مانع نماز و روزه و دیگر مناسک می‌شود، مردم آزرده‌خاطر شده‌اند؛ اما ایراد آنان به معاویه این نبود که نماز نمی‌خواند و ظواهر دینی را رعایت نمی‌کرد.
مسعودی نقل می‌کند که معاویه در ابتدای روز، بخشی از قرآن را تلاوت می‌کرد؛ سپس چهار رکعت نماز می‌خواند. به مسجد می‌رفت و امام جماعت و جمعه نیز بود. در ایام حکومتش نیز حداقل دو بار حج رفت (مروج الذهب، 29).
نامه بزرگان کوفه به سیدالشهدا نشان می‌دهد که علل نارضایتی مردم و تقاضای شورش علیه حکومت او چپاول اموال عمومی، رانت‌خواری، کنارگذاشتن صالحان و شایستگان و پست‌گرفتن ناشایستگان بوده است.
ابن ابی الحدید نیز در روایتی از رسول خدا دو نکته مهم کلیدی درباره حکومت بنی‌امیه بیان می‌کند: این شجره ملعونه به هنگام قدرت دو ویژگی دارند؛ اول اینکه مردم را به بردگی می‌گیرند و اراده خود را بر آنان تحمیل می‌کنند و دوم اینکه فساد مالی گسترده دارند و به اموال عمومی چنگ می‌اندازند (شرح ابن ابی الحدید، 9 / 145) اینها همه به دلیل فقدان شایسته‌سالاری، شفافیت، نظارت و کنترل است.