به دست خود درختی می‌نشانم
به پایش جـــوی آبی مـی‌كشانم
كمــی تخم چمن بر روی خــاكش
برای یادگــــــاری مـــــــی‌فشانـم
درختــم كـــم‌كـــم آرد برگ و باری
بســازد بر سر خــود شاخســاری
چمـــن روید در آن جـا سبز و خرم
شــــود زیر درختــــــم سبــزه‌زاری
به تابستــان كه گرمــــا رو نمــــاید
درختــــم چتـــر خــود را می‌گشاید
خنك مـــی‌سازد آن جــــا را زسایه
دل هـــــر رهگـــــذر را مـــــی‌رباید
عجیب در آستانه چلگی این شعر با روان و روح نداشتم بازی کرد :(