عصر ایران - در فاصله زمانی بین 12 اکتبر تا 14 نوامبر 1930، یکی از شاهکارهای بزرگ مهندسی مدرن در ایندیانا، آمریکا رخ داد و تیمی از معماران و مهندسان، یک مرکز تلفن هشت طبقه 11000 تنی را به میزان 90 درجه جابجا کردند. این در شرایطی بود که اختلالی در فعالیت های این مرکز ایجاد نشد و 600 کارمند آن داخل ساختمان مشغول کار خود بودند.
برنارد ونگات اول (Bernard Vonnegut I) و معماران آلمانی-آمریکایی دیگر، ساختمان ایندیانا بل را طراحی کردند و ساخت آن برای شرکت تلفن اتحادیه مرکزی (Central Union Telephone Company) در سال 1907 انجام شد. در سال 1929، شرکت تلفن اتحادیه مرکزی توسط شرکت تلفن ایندیانا بل (Indiana Bell Telephone Company) خریداری شد. این شرکت 600 کارمند داشت که بیشتر آنها مرکز تماس دستی را اداره می کردند.
در ابتدا، ایده تخریب ساختمان و ساخت ساختمانی بزرگ‌تر با ظرفیت بیشتر مطرح شد. اما کرت ونگات سنیور، پسر برنارد ونگات که خود یک معمار بود، ایده مبتکرانه جابجایی ساختمان بدون اختلال در زیرساخت های کاربردی و خدمات تلفنی را مطرح کرد.
این ایده تایید شد و برنامه‌ریزی برای جابجایی ساختمان آغاز شد. تیم پیمانکارانی که این شاهکار را انجام دادند توسط جان پی. آیکلی جونیور (John P. Eichleay Junior)، یک بازرس ساختمان که شرکت معروف آیکلی انجینیرز (Eichleay Engineers) را بنیان نهاده بود، رهبری شد. آیکلی انجینیرز در زمینه جابجایی سازه فعالیت می کرد.
در سال 1929، شرکت تلفن ایندیانا بل که از زیرمجموعه های شرکت ای‌تی اند تی (AT&T) بود به ساختمانی بزرگ‌تر برای میزبانی از دفتر مرکزی خود نیاز داشت. تنها یک مشکل بزرگ وجود داشت و آن این بود که ارائه خدمات تلفنی آنها نمی توانست دچار اختلال یا قطع شود.
خدمات تلفنی شرکت ایندیانا بل در آن ساختمان برای فعالیت های شهر ضروری بود و باید ادامه پیدا می کرد. بر همین اساس، فعالیت های شرکت نمی توانست برای انتقال به ساختمان جدید متوقف شود. کرت ونگات و تیمی از معماران و مهندسان باتجربه جابجایی ساختمان برای ساخت ساختمان دوم در آن موقعیت مکانی را دنبال کردند.
ساختمان ایندیانا بل دارای اسکلت فولادی و با آجر ساخته شده بود. اندازه آن حدود 100 در 135 فوت (30 در 41 متر) بود. برای اطمینان از تداوم خدمات تلفنی، هزاران کابل و لوله های مختلف از جمله لوله های آب و گاز ساختمان انعطاف‌پذیر و طولانی شدند.
سپس، ساختمان ایندیانا بل با کمک چندین جک هیدرولیک به اندازه یک چهارم اینچ (حدود یک سانتیمتر) بلند شد و روی غلتک های هیدرولیک قرار گرفت. ساختمان با سرعت 40 سانتیمتر در ساعت جابجا می شد.
نکته قابل توجه این بود که نیروی مورد نیاز برای جابجایی ساختمان توسط جک های هیدرولیک دستی که با یک پیشرانه بخار پشتیبانی می شدند، تامین می شد.
این در شرایطی بود که کارمندان ایندیانا بل طبق روال عادی برای انجام کارهای روزانه خود وارد ساختمان می شدند و در پایان روز کاری با استفاده از یک مسیر متحرک چوبی که با چرخش ساختمان به طور مداوم جابجا می شد، از آن خارج می شدند. طی یک ماه، ساختمان ایندیانا بل 16 متر به سمت جنوب جابجا شد و چرخشی 90 درجه را تجربه کرد و دوباره 30 متر به سمت غرب جابجا شد تا این که رو به خیابان مریدین قرار گرفت.
در تمام این عملیات، شرکت ایندیانا بل یک روز کاری را از دست نداد و اختلالی نیز در خدمات آن به مشتریان ایجاد نشد.
پس از جابجایی، فعالیت های ساختمان ایندیانا بل تا سال 1957 ادامه داشت، پیش از آن که در سال 1963 تخریب و یک ساختمان جدید بزرگ‌تر ساخته شود.