عصر ایران؛ مجله تصویری سلاح - با توسعه نیروهای هوابرد، تجهیزات جدید برای همراهی این یگان های فعال در خاک دشمن طراحی شده و آنها را قادر می سازد در بهترین شرایط ممکن ماموریت خود را انجام دهند.
در همین راستا، در زمان جنگ جهانی دوم از مهندسان انگلیسی خواسته می شود تا یک موتورسیکلت سبک وزن با قابلیت فرود از آسمان با چتر نجات را برای افزایش سرعت و دامنه حرکت نیروهای هوابرد معرفی کنند.
ایده موتورسیکلت قابل حمل هوایی توسط سرهنگ جان دلفین (Lieutenant-Colonel John Dolphin)، فرمانده بخش تحقیقات نظامی مخفی بریتانیا مستقر در روستای ولوین (Welwyn) ارائه شد. این موتورسیکلت باید در یک محفظه عادی مجهز به چتر نجات با 130 سانتیمتر طول، 35 سانتیمتر ارتفاع و 30 سانتیمتر پهنا جای می گرفت. نخستین نمونه اولیه در سال 1942 در اسکاتلند تولید و آزمایش شد.
این موتورسیکلت کوچک ول‌بایک (WelBike) نام گرفت که ترکیبی از نام روستای ولوین و واژه بایک به معنی دوچرخه بود. این وسیله نقلیه برای راحتی طراحی نشده بود، بلکه کاربردی بودن آن در میدان نبرد هدف اصلی محسوب می شد. نسخه نخست ول‌بایک فاقد سامانه تعلیق و گلگیر بود. همچنین تنها یک ترمز در چرخ عقب آن بکار گرفته شده بود.
پس از فرود محفظه با چتر نجات از آسمان، سربازان باید ول‌بایک را آماده استفاده می کردند. روی محفظه این وسیله نقلیه Motor Cycle"" نوشته شده بود و چتر نجات آن سبز رنگ بود تا به سرعت تشخیص شود. آماده کردن ول‌بایک برای استفاده نیز به حدود 11 ثانیه زمان نیاز داشت.
تولید ول‌بایک توسط شرکت اکسلسیور موتور انجام می شد. این موتورسیکلت در سال 1943 به نیروهای ویژه متفقین تحویل داده شد و از آن در نبرد در ایتالیا و همچنین در نرماندی فرانسه به عنوان بخشی از عملیات اورلرد استفاده شد.
مخترع/کاربر: بریتانیا
وزن: 32 کیلوگرم
ظرفیت باک سوخت: 3.7 لیتر
بیشینه سرعت: 45 کیلومتر بر ساعت
برد عملیاتی: 110 کیلومتر
پیشرانه: ویلیرس (Villiers) 98 سی سی، دو زمانه، تک سیلندر، خنک شونده با هوا
جعبه دنده: تک سرعته