احمدزیدآبادی در کانال تلگرام خود نوشت: سید ابراهیم رئیسی علاوه بر ضعف‌های شناختی و معرفتی در بارۀ ماهیت دولت و سیاست که گریبانگیر عموم کارگزاران نظام جمهوری اسلامی است، به نظرم دو ضعف عمدۀ مخصوص به خود نیز دارد که دولت او را با بحران روبرو خواهد کرد.
آقای رئیسی تمام عمر کاری خود را در کسوت امور قضایی گذرانده است. یک قاضی معمولاً فرمان می‌دهد و فرمانش نیز از طریق ساز و کاری تعریف شده، اجرایی می‌شود. این یک روند ساده و آسان است و با مدیریت در سایر حوزه‌ها سنخیتی ندارد. آقای رئیسی در مقام ریاست قوۀ مجریه، گویا همچنان در قامت یک قاضی نقش بازی می‌کند و‌گمانش بر این است که با صدور دستور و فرمان، کار‌ها سامان پیدا می‌یابد!
به نظرم به همین علت است که پی در پی دستور صادر می‌کند، غافل از اینکه در امور اجرایی کار با صدور فرمان و دستور پیش نمی‌رود و مدیریت پیچیده و پردردسر خود را می‌طلبد.
موضوع دوم، احساس وامداری او به جبهۀ پایداری است تا حدی که به نظر می‌رسد به گروگان این گروه افراطی در آمده است.
طبعاً از خارج از مناسبات درونی قدرت در ایران، نمی‌توان به جزئیات بده - بستان کانون‌های مختلف همسو و رقیب پی برد، اما آنچه از پرده برون افتاده، حکایت از نفوذ چشمگیر جبهۀ پایداری بر آقای رئیسی دارد. این نکته را می‌توان از ترکیب کابینه آشکارا دریافت. شاهد تازه‌تر، اما انتصاب حجت‌الله عبدالملکی به جای سعید محمد به عنوان دبیر شورای عالی مناطق آزاد است. با توجه به عملکرد آقای عبدالملکی در وزارت کار، این انتصاب هیچ معنایی جز غلبۀ پایداری‌ها بر دولت آقای رئیسی ندارد.
به باور من، جبهۀ پایداری که ظاهراً نفوذی گسترده در تمام ارکان قدرت به هم زده است، بزرگترین آفت حکمرانی در جمهوری اسلامی است به طوری که اغلب ناکارآمدی‌ها و سختگیری‌ها و خشونت‌ها و تبعیض‌ها را می‌توان به افکار و عملکرد آن‌ها نسبت داد.
با این حساب، هر چه اوضاع کشور پیچیده‌تر شود، دولت آقای رئیسی ناکارآمدتر و بحرانی‌تر خواهد شد. جای او بودم یا خودم را از اسارت پایداری‌ها نجات می‌دادم و کابینه‌ای به کلی متفاوت و مقبول اهل تخصص می‌چیدم و یا اینکه از ریاست جمهوری استعفاء می‌دادم.