دانشمندان علوم فضایی موفق شده‌اند گرم‌ترین مناطق ماه و همچنین ۲۰۰ منطقه قابل سکونت برای انسان در سطح این کره را کشف کنند.
به گزارش ایرنا از پایگاه خبری لایو سایِنس (Live Science)، دانشمندان حفره‌هایی را در ماه کشف کردند که دمای آنها مانند دمای اتاق در سایه است.
دانشمندان بر این نظر هستند که گرم‌ترین مکان‌های
ماه و همچنین حدود ۲۰۰ منطقه قابل سکونت (Goldilocks zones) را در آن پیدا کرده‌اند که دمای آنها همیشه نزدیک به میانگین دمای سانفرانسیسکو در ایالات متحده آمریکا است.
ماه دارای نوسانات شدید دمایی است به طوری که بخش‌هایی از ماه در طول روز تا ۱۲۷ درجه سانتی‌گراد گرم می‌شود و در شب به منفی ۱۷۳ درجه سانتی‌گراد می‌رسد.
اما ۲۰۰ گودال سایه‌دار ماه که به تازگی بررسی شده‌اند، همیشه دمای آنها ۱۷ درجه سانتی‌گراد است؛ دمایی که برای انسان‌ها مناسب است و در آنجا می‌توانند از گرمای شدید در امان باشند.
این گودال‌ها احتمالاً از فضانوردان در برابر خطرات باد خورشیدی، میکروشهاب‌سنگ‌ها و پرتوهای کیهانی محافظت می‌کنند. برخی از این گودال‌ها ممکن است به غارهای گرم مشابهی منتهی شوند.
براساس اظهارات دانشمندان این گودال‌ها (که نیمی از آنها سایه است) و غارهای تاریک احتمالاً می‌توانند پایگاه ایدئالی در ماه باشند.
تایلر هوروات (Tyler Horvath)، دانشجوی دکترای علوم سیاره‌ای در دانشگاه کالیفرنیا، لس‌آنجلس، معتقد است: زنده‌ماندن در شب‌های ماه فوق‌العاده دشوار است؛ زیرا نیاز به انرژی زیادی دارد. اما حضور در این گودال‌ها و غارها تقریباً این نیاز را برطرف می‌کند.
از شروع این افشاگری بیش از یک دهه می‌گذرد. اولین گودال روی سطح ماه در سال ۲۰۰۹ توسط مدارگرد کاگویا (سِلِن) سازمان کاوش‌های هوافضای ژاپن (JAXA) کشف شد.
با این حال، تحقیقات جدید، با استفاده از یک دوربین حرارتی، آزمایش رادیومتری مادون قرمز ناسا Lunar) the Diviner) روی مدارگرد شناسایی ماه رباتیک ناسا (LRO) انجام شده است.
از ۲۰۰ گودال کشف‌شده، دو، سه گودال دارای برآمدگی‌هایی هستند که به یک غار منتهی می‌شود. در حالی که ۱۶ گودال شبیه نورگیر برای لوله‌های گدازه فروریخته به نظر می رسند. روی زمین، لوله‌های گدازه، غارهایی توخالی هستند که در نزدیکی سطح در مناطق آتشفشانی یافت می‌شوند؛ به‌ویژه غار کازومورا در پارک ملی آتشفشان های هاوایی و لاکووا دل ویِنتو در تِنِریف در جزایر قناری.
هوروات می‌گوید: هنگامی که گدازه جاری شد، قسمت بالایی آن جامد شد؛ در حالی که گدازه زیر آن به جریان خود ادامه داد. گدازه، در برخی نقاط به طور کامل تخلیه می‌شود و لوله گدازه را ترک می‌کند. اگر یک لوله گدازه فروبریزد، یک گودال ایجاد می‌شود که مانند نورگیر برای یک حفره عمیق عمل می‌کند.
این فرایند میلیاردها سال پیش، هنگامی اتفاق افتاد که رویدادهای آتشفشانی عظیم در ماه باعث ایجاد میدان‌های گدازه‌ای تاریک در سطح این کره شد که «ماریا» نامیده می‌شود و در زبان لاتین به معنی «دریاها» است.
به گفته هوروات، این گودال‌ها احتمالاً به دلیل برخوردهای کوچکی ایجاد شده‌اند که در سقف لوله گدازه سوراخ ایجاد می‌کند یا فعالیت‌های لرزه‌ای که سقف را تضعیف می‌کنند.
در مطالعه جدید، محققان دمای درون یک گودال استوانه‌ای به عمق ۱۰۰ متر را در دریای آسایش ( the Mare Tranquillitatis ، نام یکی از دریاوارهای کره ماه) تجزیه و تحلیل کردند.
یافته‌های تیم پژوهشی نشان داد که کف گودال در ظهر قمری روشن می‌شود و احتمالاً گرم‌ترین مکان در کل سطح ماهواره طبیعی با دمای حدود ۱۴۹ درجه سانتی‌گراد است.
این گودال نسبتاً نزدیک به محل فرود دو برنامه فضایی آپولوی ناسا است.
هوروات گفت: گودال دریای آسایش در واقع از محل فرود آپولو ۱۱ و آپولو ۱۷ به یک اندازه فاصله دارد یعنی ۳۷۵ کیلومتر. چیز زیادی برای مطالعه درباره این گودال‌ها از مدار باقی نمانده است؛ اما اگر مستقیماً به سراغ یکی از آنها برویم، با فرصت‌های زیادی روبه‌رو خواهیم شد.