عصرایران ؛ رضا غبیشاوی - بوریس جانسون نخست وزیر بریتانیا به دنبال رسوایی های متعدد و تحت فشار افکار عمومی و استعفای پرحجم وزیران کابینه خود، مجبور به پذیرش کناره گیری شد. در این ماجرا از سه منظر می توان به نقش رسانه ها و خبرنگاران پرداخت.
۱ - پوشش خبرهای منفی توسط رسانه های داخلی
مجموعه ای از افشاگری رسانه ها علیه بوریس جانسون نخست وزیر بریتانیا، رسوایی هایی را رقم زد که منجر به کناره گیری او شد. از افشای خرج بالای تعمیرات خانه نخست وزیر تا افشای برگزاری میهمانی های پرتعداد در مقر نخست وزیری در اوج قرنطینه کرونایی و آخرین آن رسوایی خلاف گویی جانسون نخست وزیر درباره عدم اطلاع از سوابق آزارگری جنسی یکی از دوستان و منصوبانش یعنی آقای " کریس پینچر".
این موارد توسط خبرنگاران و رسانه ها کشف و افشا شدند و البته همه این خبرنگاران کاشف و رسانه های منتشر کننده، در بریتانیا بودند. به این معنی که خبرهای منفی علیه دولت و شخص نخست وزیر را رسانه ها و خبرنگاران داخلی بریتانیا کشف و منتشر کردند و نه رسانه ها و خبرنگاران در دیگر کشورها.
با اینکه خبرنگاران و رسانه های قدرتمند اروپا و امریکا در بریتانیا آزادانه فعالیت می کنند اما تاکنون کمتر پیش آمده خبرهای منفی بریتانیا را خبرنگار و رسانه ای خارج از این کشور کشف و منتشر کند.
از این اتفاق می توان نتیجه گیری کرد: اول : همه کشورها کم و زیاد خبر منفی درباره مسوولان و دولت دارند و فراری از این نیست. کشوری که درباره مسوولان و دولتش خبر منفی ندارد غیرعادی است و این خود بزرگترین خبر منفی است و شاید نشانه پنهان کاری و سانسور و عدم شفافیت است.
و دوم: بهتر است خبرنگاران و رسانه های داخلی خبرهای منفی درباره عملکرد و رفتار مسوولان همان کشور را کشف و منتشر کنند به جای اینکه خبرنگاران دیگر کشورها این کار را بکنند.
اگر رسانه ها و خبرنگاران در بریتانیا در مسیر کشف و کسب اطلاعات و افشای رسوایی ها، محدود یا با تهدید و مجازات روبه رو می شدند در این صورت رسانه ها و روزنامه نگاران دیگر کشورها به این خبرهای منفی و افشاگری ها و رسوایی ها می پرداختند.
خبرهای منفی را نمی توان پنهان کرد اما می توان انتخاب کرد این خبرها را خبرنگاران و رسانه های داخلی منتشر کنند یا خارجی. البته بهتر است گزینه داخلی انتخاب شود چرا که هم تعامل با این خبرنگاران راحت تر، سریع تر و بهتر است؛ هم خبرها دقیق تر و صحیح تر خواهند بود و هم مرجعیت و اعتبار و اعتماد به رسانه ها و روزنامه نگاران داخلی تقویت می شود.
هم کره شمالی خبر منفی دارد و هم کره جنوبی اما تفاوت در این است که خبرهای منفی کره جنوبی را به صورت حرفه ای و واقعی خبرنگاران و رسانه های این کشور، کشف و منتشر (تولید) می کنند اما خبرهای منفی کره شمالی، تولید رسانه های دیگر کشورهاست البته به همراه اغراق و ناتوانی در بررسی میزان صحت و دقت آنها.
۲- تاثیرگذاری روزنامه نگاران و رسانه ها
پذیرش استعفا و کناره گیری بوریس جانسون از رهبری حزب محافظه کار و نخست وزیری بریتانیا در نتیجه افشاگری روزنامه نگاران و رسانه های این کشور بود. این نشانه اهمیت و تاثیرگذاری رسانه ها و روزنامه نگاران در بریتانیاست.
نکته اینکه تاکنون هیچ کدام از این رسانه ها و روزنامه نگاران به دلیل افشاگری های اخیر علیه مقامات دولت و شخص نخست وزیر، با شکایت یا مجازات یا حتی تهدید دولتی ها روبه رو نشدند. البته شکایت ها علیه رسانه ها و محکومیت رسانه ها در دادگاه های بریتانیا هم کم نیست.
۳ - رسانه ارگان
در بریتانیا، دولت، روزنامه، رادیو یا تلویزیون به معنی مصطلح و موجود آن در خاورمیانه، ندارد. وقتی خبرنگار و رسانه بخش خصوصی علیه وزیران و مقامات دولتی و نخست وزیر افشاگری یا انتقاد می کند رسانه های ارگان زیرمجموعه دولت وجود ندارند که چشم بسته و تعصبی از مقامات دولت حمایت کنند و به انکار و توجیه بپردازند بدون اینکه نوع انتقاد و افشاگری یا شخص مقام دولتی اهمیتی داشته باشد.
در بریتانیا، رسانه ارگان دولتی وجود ندارد که با تغییر دولت ها، مدیر و سردبیر آن تغییر کند. دولت و مقامات دولتی از طریق دفتر خود، سایت اینترنتی و صفحات خود در شبکه های اجتماعی موضع گیری می کنند و به گزارش ها و افشاگری ها واکنش نشان می دهند نه اینکه رسانه تاسیس کنند تا با افشاگری ها و انتقادات رسانه ها مقابله کنند.