راز محبوبیت بازیگر نقش‌های منفور در «جوکر» علیخانی

خراسان نوشت: علیرضا استادی که این روزها سریال «خودخواسته» را روی آنتن دارد، از چگونگی همکاری با احسان علیخانی و بازی در کنار زنده یاد عزت ا... مهر آوران می گوید.

 

علیرضا استادی بازیگر تئاتر، سینما و تلویزیون که به تازگی در مسابقه پرمخاطب «جوکر» حضور داشت و شوخی‌هایش در شبکه‌های اجتماعی دست‌به‌دست شد، مدتی است با سریال طنز «خودخواسته» به شبکه یک آمده است. او که پیشتر با سریال‌هایی چون «از سرنوشت»، «رهایم نکن» و «دادستان» و فیلم‌هایی مانند «چند مترمکعب عشق»، «لاتاری» و «بدون تاریخ، بدون امضا» دیده شده و برای بازی در سریال «آرمان‌دو» نامزد بهترین بازیگر مرد کمدی از جشن حافظ شده، در سریال «خودخواسته» با چهره‌هایی چون ثریا قاسمی، اسماعیل محرابی و زنده‌یاد عزت‌ا... مهرآوران همبازی شده است.

 

 

من همیشه حتی در کارهای طنز هم نقش‌های منفور و بد را بازی می‌کنم، اما این‌طور نیست که هرچیزی پیشنهاد شد، قبول کنم. در خیلی موارد، کارهایی را قبول می‌کنم که به نظر کارگردان، متن فیلم نامه و... علاقه داشتم باشم. فیلم نامه را که می‌خوانم، دنبال این می‌گردم که ببینم کاراکتر پیشنهادی چقدر در فیلم نامه تاثیرگذار است. کار در سینما، تلویزیون و تئاتر خیلی برایم فرق ندارد. برایم نقش مهم است. گرایش خودم بیشتر با کارهای جدی است که بتوانم برای خودم چالش ایجاد کنم و از نظر کاراکتر خودم را ارتقا بدهم.

 

 

لطف دوستان قدیمی‌ام به خصوص احسان علیخانی، سیامک انصاری و امیرحسین عسگری بود. مسابقه «جوکر» کاری است که در کشورهای مختلف برگزار می‌شود، اما ایرانیزه کردن آن به عهده این دوستان بود و خود ما هم اوایل حضورمان نمی‌دانستیم که کارمان چقدر دیده می‌شود. دعوتم کردند و گفتند بچه‌هایی که بیشتر کار کمدی کرده‌اند، به برنامه می‌آیند. من گفتم که مرا اشتباهی دعوت کرده‌اید، چون شخصیتی جدی دارم و حتی در کارهای طنز هم آدمی جدی هستم، اما گفتند با توجه به روحیه و شناختی که از شما داریم به برنامه دعوت‌تان کرده ایم. اصلا فکر نمی‌کردم که برنامه این قدر چالش داشته باشد.

 

 

بله، ایده خودمان بود و بچه ها فقط پیشنهادهایی می‌دادند که برای جوکرتایم ها و شوخی هایمان خلاقیت بیشتری داشته باشیم. این ها پیشنهاد بود ولی در نهایت این خلاقیت خودمان بود که در برنامه اتفاق می افتاد. این طور نبود که آن ها متن و ایده مشخصی بدهند و ما در مسابقه اجرا کنیم. کار خودمان بود.

 

 

این کار در سال ۹۹ فیلم برداری شد که در اوج کرونا بودیم و بیماری هنوز آن‌چنان شناخته شده نبود. همه مان با ترس و لرز کار می‌کردیم. بازیگرها هم به خاطر گریم و بازی جلوی دوربین نمی‌توانستند ماسک بزنند.

 

 

ما از دستورات ستاد کرونا پیروی می‌کردیم ولی در این مدت جزو مشاغل خطرناکی بودیم که کارمان را باید انجام می‌دادیم. در یک کار نمایشی همه گروه با همدیگر ارتباط دارند و اتفاقا بازیگرها کار سخت‌تری دارند، چون فیلم بردار، کارگردان، نویسنده، تهیه کننده و خلاصه همه عوامل باید با بازیگر صحبت و کارها را با همدیگر هماهنگ کنند. این باعث می‌شود که بازیگرها بدون هیچ پوشش و محافظی کار کنند.

 

تا سال گذشته، شرایط سخت و تعریف نشده‌ای داشتیم. البته ما همه پروتکل‌ها را رعایت می‌کردیم ولی دایم استرس داشتیم و نمی‌دانستیم که الان مبتلا شده‌ایم یا نه. من خودم اوایل امسال در میان یک کار به بیماری مبتلا و حدود ۲۰ روز در بیمارستان بستری شدم. ریه‌هایم درگیر شده بود و فقط به لطف خدا شفا پیدا کردم.

 

 

بعد از این‌که واکسن در دسترس همه قرار گرفت و ما بازیگرها هم واکسن زدیم، از نظر روانی خیال بچه‌ها  راحت شد ولی هنوز مثل گروه‌های مختلف، دستورالعمل های ستاد کرونا را رعایت می‌کنیم. شرایط از نظر فیزیکی تغییری نکرده و فقط از ترس و اضطراب‌مان کمتر شده است.

 

 

یکی از آرزوهایم بود که با استاد عزت ا... مهرآوران همکاری داشته باشم. او قبلا مسئول امور تئاتر استان‌های کشور در اداره کل هنرهای نمایشی بود. هیبت خاص و هنرمندانه‌ای داشت و نویسنده قهاری در نمایش‌های آیینی، شاهنامه خوانی و... بود. وقتی هم که وارد کارهای نمایشی مخصوصا آثار طنز تلویزیون شد، نمک و شیوه بازی خاصی داشت. آرزوی شاگردی ایشان را داشتم، چون می‌دانستم او با چه توشه‌ای وارد سینما شده است.

 

وقتی این مرحوم کرونا گرفت و از دنیا رفت، بازیگران و همکاران سراغ من می‌آمدند و تسلیت می‌گفتند. انگار که من برادر بزرگم یا پدرم را از دست داده‌ام. هنوز هم باور نمی‌کنم که این سفر، ابدی باشد. حس می‌کنم که او بیشتر از قبل هست و مطمئنم که راهش با هنرمندان نسل جدید ادامه دارد. وقتی فهمیدم که استاد مهرآوران در سریال حضور دارد، عاشقانه وارد این کار شدم اما متاسفانه این آخرین کاری بود که استاد به طور کامل بازی کرد.

 

 

چون انسان وارسته ای بود و به کار تعهد داشت و در این شرایط کرونایی با انضباط دیدنی اش نشان می‌داد که چقدر حرفه ای و کاربلد است. بهترین چیزی که در یاد همه مان مانده، طنازی و صمیمیت خاصی بود که همه بازیگران و هنرمندان با او داشتند. این باعث شده بود که بچه ها کنارش راحت باشند. دست همه باز بود و بازیگران راحت دیالوگ می‌گفتند و کلی ایده جدید خلق می‌شد. وجود این بازیگر پر از برکت و نعمت بود. واقعا یکی از کمدین‌های درجه اول کشور بود و افسوس می‌خورم که چقدر دیر به عرصه نمایش و تصویری آمد و چه زود هم رفت. ای کاش بود و نسل جوان بیشتر استفاده می‌کردند.