مسئولین محترم، سلام
ما را ببخشید که باعث خشکسالی و مشکلات معیشتی و تحریم و کرونا هستیم.
ما را ببخشید که کار را بر شما سخت کرده ایم.
ما را ببخشید که با سرمایه های ما، فرزندانتان را به کشورهای مستکبر می فرستید و ماشین های کشورهای تحریم کننده را برای ایشان می خرید.
ما را ببخشید که وام های ضروری و مسکن و خودروی کلان دارید.
ما را ببخشید که حقوق هایتان نجومی و اشتهایتان سیری ناپذیر است.
ما را ببخشید که باعث آزردگی خاطرتان هستیم...
ما، ولی نعمتان شما نیستیم، ما، ولی نقمتان شما هستیم..
ما را ببخشید که مرغ کیلویی 36 هزار تومان است و تخم مرغ شانه ای 65 هزار تومان، نان 3 هزارتومان و پنیر قالبی 25 هزار تومان است...
ما را ببخشید اگر سفره هایمان کوچک و میوه را کم میبینیم و ناخواسته در رژیم سخت و روزه های اجباری هستیم..
ما را ببخشید که شما را به زحمت می اندازیم و تفریحمان جز قدم زدن با کفش های 4-5 سال قبلمان، نیست..
ما را ببخشید، باید خیاطی یاد بگیریم و خودمان لباسمایمان را وصله کنیم و از لباس های قدیمی برای فرزندانمان لباس بدوزیم..
ما را ببخشید مسئولین محترم..
ما را ببخشید که در ایران زندگی میکنیم و با توقعات نا بجا شما را خسته میکنیم..
ما را ببخشید اگر نمیخواهیم با دنیا سر جنگ داشته باشیم و طالب اندک آرامش و لقمه نانی حلال هستیم..
ما را ببخشید که ترجیح میدهیم حتی شده به کشورهای عربی مهاجرت کنیم ، اگر بگذارند، اما اینجا نمانیم..
ما را ببخشید اگر در سی و یک سالگی، با 22 سال درس خواندن، هنوز بی دست و پا هستیم و نان پدر را میخوریم..
ما را ببخشید که خسته ایم
که بریده ایم
که دیدن زباله گردها، دست فروش ها، کارگران فصلی، ما را از همین یک لقمه نان هم سیر می کند و خوشی‌ای به دلمان نمی‌ماند..
ما را ببخشید که از کرونا مردیم و کودکان یتیم شده روی دستانمان مانده است..
[...]
ما را ببخشید که خسته ایم..
ما را ببخشید که عامل بدبختی شما هستیم..
ما را ببخشید که مرگ را خوشتر از زیستن میبینیم و انگیزه ای نداریم..
اگر اعتقاد دارید، آن دنیا، سر پل صراط، ما را حلال کنید.