عصر ایران ؛ فهیمه اکبری صحت- همزمان با شیوع ویروس کرونا در سراسر جهان کادر درمان و پزشکان و پرستاران بار سنگینی را به دوش کشیدند. در این میان نیروهای خدماتی و سایرکارکنان بیمارستان‌ها نیز همپای کادر درمان وظیفه مراقبت و حمایت از بیماران را داشتند اما بسیاری از این افراد از کوچکترین مزایا و موقعیت برخوردار نیستند و همین موضوع باعث شد تا مرداد ماه سال ۹۹ عده‌ای از آنها در اعتراض به وضعیت درآمدی و حمایتی خود مقابل مجلس شورای اسلامی تحصن کنند.
طرح نظام سلامت پاشنه آشیل نیروهای شرکتی
محمد که یک نیروی خدماتی در بیمارستان شبه دولتی است، می گوید« پیمان کاران در چند سال اخیر و با اجرایی شدن طرح نظام سلامت نیروهای شرکتی را از کمترین حقوق برخوردار کردند و تقریبا حق چندانی به نیروهای شرکتی داده نمی شود.»
به گفته وی« از زمانی که این طرح اجرا شده نه تنها بخش خصوصی توفیق چندانی در زمینه‌ی مقابله به بیماری‌های واگیردار نداشته؛ بلکه صفی عظیم از نیروهای شرکتی و خرید خدمت را پشت سر خود قرار داده که تک تک اعضای آن نه امنیت شغلی دارند و نه می‌توانند با دستمزدهای پایین، حداقل معیشتی را برای خود و خانواده‌هایشان تامین کنند. نیروهای شرکتی برای حفظ کار خود تن به کار زیاد با کمترین حقوق و حداقل مزایا می دهند.»
وی می افزاید" بسیاری از نیروهای خدماتی و حتی کادر درمان به دلیل برون سپاری کارها و خصوصی سازی روز به روز شرایط کاری سخت تری پیدا می کنند. از سال ۹۶ که کسری چند هزار میلیاردی طرح تحول نظام سلامت آغاز شد پرداخت دستمزدها برای تمامی نیروهای شرکتی با مشکل رو به رو شد. همزمان با این موضوع بسیاری از نیروهای شرکتی اخراج شده و همین موضوع کار سایرهمکاران را سخت تر و سنگین‌تر کرد."
دستمزد پایین و کار زیاد برای نیروهای شرکتی
اعمال افزایش حق فوق‌العاده ویژه نیروهای کادر درمان از اول دی ماه ۹۹ در دستور کار معاونت توسعه مدیریت، منابع و برنامه ریزی وزارت بهداشت قرار گرفت. میزان افزایش احکام برای همه روابط استخدامی این وزارت‌خانه حدود ۵۰ درصد در نظر گرفته شده است که این به معنی افزایش تقریبی ۲ تا ۳.۵ میلیون تومانی حقوق‌ها بود. اما متاسفانه این افزایش حقوق برای نیروهای شرکتی اعمال نشد و البته بعد از پیگیری‌های فراوان معاونت توسعه طی نامه‌ای در تاریخ ۹۹/۱۰/۱۵ به روسای دانشگاه‌ها دستور افزایش حقوق ۹۰۰ هزار تا ۱ میلیون و 200 هزار تومانی تحت عنوان خدمات رفاهی برای نیروهای شرکتی را صادر کرد.
رضا نیروی خدماتی در یک بیمارستان دولتی که با یک شرکت خصوصی طرف قرارداد است می گوید«نیروهای دولتی حق استفاده از مرخصی دارند و ساعت کاریشان کامل در نظر گرفته می شود؛ اما نیروهای شرکتی با وجود ۲ و نیم روز مرخصی قانونی که حق پرسنلی آنهاست اجازه استفاده از آن را ندارند و برای مرخصی حتما باید با نیروهای دولتی شیفت ها را جابجا کنند و تا زمانی که جایگزینی پیدا نشود نمی توانیم از مرخصی استفاده کنیم. اگر هم حرفی از مرخصی بزنیم جوابی که داده می‌شود این است که شما نیروی خصوصی و شیفت پرکن بخش هستید.»
وی ادامه می دهد«دستمزد نیروهای خصوصی از ۳ میلیون و ۵۰۰ هزار تا ۴میلیون و ۳۰۰ هزار است که با اضافه کار حداکثر به ۵ میلیون تومان می رسد. این دستمزدها اصولا با ۳ ماه تاخیر پرداخت می شود؛اما دستمزد نیروهای دولتی از ۶ میلیون و ۱۰۰ هزار شروع می شود که بسته به نوع مدرک تحصیلی و کمک بهیاری که ارائه می دهند به ۱۰ میلیون تومان هم می رسد و کارانه بسته به اضافه کار و صلاحدید مدیریت بخش ها بین ۵۰۰ هزار تا ۲ میلیون متغییر است. اما نیروهای شرکتی از این مزیت‌ها برخوردار نیستند.»
ساعت کاری بالا در نبود حمایت‌ها
یکی از قانون های موجود، قانون ارتقای بهره وری کارکنان بالینی نظام سلامت است. ۲ بند از آن برای تمامی پرستاران وابسته به دانشگاه علوم پزشکی و وزارت بهداشت، تامین اجتماعی، نیروهای مسلح و دیگر ارگان های دولتی اجرا شده است. این ۲ بند کاهش ساعات کاری و ضریب دادن به شیفت شب و روزهای تعطیل است.
قانون ارتقای بهره وری باید در تمامی بیمارستان ها از جمله بیمارستان های خصوصی اجرایی شود که متاسفانه در برخی از آن ها اجرا نشده است. در این قانون ساعت کار در هفته 40 ساعت است.
مجید که در یک بیمارستان خصوصی فعالیت می‌کند، می گوید«ساعت موظفی نیروهای دولتی ۱۵۷ ساعت است ولی نیروهای خصوصی ۶ ماهه اول سال باید ۲۰۰ ساعت پرکنند و شش ماه دوم سال که ۳۰ روزه است ۱۹۲ ساعت کامل را باید پرکنند این یک تبعیض میان نیروهای دولتی و خصوصی است.»
وی ادامه می دهد«مشکلات حمایتی اینکه نیروهای دولتی حق استفاده از کارانه ی کرونا و بسته های حمایتی کرونا را دارند ولی نیروهای شرکتی هیچ حقی در این زمینه ندارند. درحالیکه ما هم در صف مبارزه با کرونا هستیم. تمامی نیروهای خدماتی هم باید از بیماران کرونایی مراقبت کنند و آنها هم در معرض ابتلا به این بیماری هستند. اما حقوقی بابت این موضوع دریافت نمی کنند .
وی می افزاید: «پرستاران در سال های اخیر دستمزدهای بهتری دریافت می کنند. درحالیکه بهیاران و کمک پرستاران در دوران کرونا بار سنگینی به دوش می کشند و پا به پای همه کار می کنند ولی حقوق های بالایی دریافت نمی کنند. بر اساس مصوبات پرستاران و نیروهای رسمی حق سختی کار می گیرند و کارانه های بالایی دریافت می کنند ولی بقیه نیروها با وجود سختی کار و شب کاری های طولانی از این مزیت‌ها بهره مند نمی شوند.»
به گفته وی کارهای مرتبط با بیماران کرونا برعهده نیروهای خدمات هم است اما در این برهه هیچ کس به نیروهای خدمات توجه نمی کند.تحمل این لباس‌ها و مراقبت از بیماران کرونایی و ارایه هرگونه خدمات به آنها برای ما هم سخت است اما در برابر این خدمات هیچ حقی دریافت نمی کنیم.»
مریم که در بخش مالی بیمارستانی در مرکز شهر فعالیت دارد، می گوید« تمامی نیروهای شرکتی بیمارستان‌ها وضعیت معیشتی نامناسبی دارند. تا قبل از ۵۰ درصد افزایش حقوق نیروهای شرکتی بدترین وضعیت پرداخت را نسبت به سایر نیروها با حجم کار و تخصص برابر داشتند و حالا که این مورد جدید هم اعمال شده، موجی از نارضایتی و بی‌انگیزگی بین نیروهای شرکتی ایجاد کرده است؛ مسئولان باید به این موضوع توجه کنند، کسانی که در خط اول مبارزه با کرونا فعالیت می‌کنند، به تقویت روحیه احتیاج دارند.»
به گفته وی« در برخی مواقع ازدحام بیماران تا حدی است که پرسنل اداری هم باید در جا به جایی بیماران به سایر نیروها کمک کنند اما بسیاری از همکاران من نیروهای شرکتی هستند که به معنای واقعی کلمه درد نان دارند و درآمد آنها کفاف هزینه ها را نمی دهد.»
وی ادامه می دهد«د: آنچه مسلم است باید اتخاذ تصمیمات در شرایط کرونایی با زمان عادی تفاوت داشته باشد، ضمن اینکه به این نکته توجه شود که در شرایط کرونایی بیشترین فشار ناشی از شیوع این بیماری به افراد فعال در نظام سلامت وارد شد که به طور مستقیم با بیماران کرونایی ارتباط دارند و شانس سرایت و ابتلا به این بیماری در بین آنها زیاد است و با مخاطرات این بیماری روبرو هستند و به معنای واقعی با ایثار و از خود گذشتگی با ویروس کرونا می‌جنگند»