عصرایران؛ مهدی جم - شهرک طالقانی معروف به "الکوره" یا کوره‌ها در ماهشهر (خوزستان) گویی به دست فراموشی سپرده شده؛ این شهرک در نزدیکی ده‌ها پتروشیمی قرار دارد که در آمد های دلاری و ریالی سرشاری برای کشور دارند، با این وجود اکثر مردمان شهرک یا بیکار هستند یا شغل آزاد دارند و از نعمت پتروشیمی بهره نمی برند، ضمن اینکه از امکانات حداقلی برای زندگی برخوردار نیستند. خیابان ها آسفالت نیستند، جوی های روباز رسوب دارند و همینطور نخاله‌های ساختمانی در معابر رها شده اند.
مشکلات فقط اینها نیست، 15 سال است که مشکل آب دارند و به دلیل ضعف مالی و از روی ناچاری در چنین منطقه ای زندگی می‌کنند. آنها می گویند تنها روزی یک ساعت آب وصل می شود و البته آبی هم که وارد لوله ها می شود، با فاضلاب ترکیب شده اما استفاده می کنند.
در کنار بی آبی، با نوسان و قطعی برق نیز مواجه هستند، بیش از 100 خانوار از یک ترانس برق استفاده می کنند و همین باعث شده که ساعاتی از روز برق دچار نوسان شود. یکی از اهالی می گوید: بخاطر نوسان برق، کولرمان سوخت و حالا پولی هم برای تعمیر آن نداریم، مجبور شدیم که با چند خانواده در یک اتاق زندگی کنیم.
کسی ما را استخدام نمی کند/ ما هم ایرانی هستیم
یکی از اهالی به سراغمان می آید و می گوید: چند روز دیگر باید بچه ام را عمل کنم اما پولی ندارم، بیکار هستم و تنها مردم به ما کمک می کنند.
حسین توضیح می دهد: اکثر مردم اینجا شغل آزادی دارند؛ هر جایی برای کار مراجعه کردم، مدارک دادم اما اهمیت نمی دهند و مدارک را در سطل زباله می اندازند، می گویند که باید آشنا داشته باشید.
دیگری می گوید: مشکلاتِ اینجا ما را کلافه کرده و تا حالا هیچ کسی هم رسیدگی نکرده. در حال حاضر شُغلم ضایعاتی است و درآمد زیادی ندارم، دو ماهی یک بار گوشتِ مُرغ می خوریم آن هم مُرغی که در حال مُردن باشد، چون خرید آن ارزان تر است.
صبیح عساکره توضیح می دهد: با خانمم در یک اتاق خیلی کوچک زندگی می کنم، شرایط بسیار سختی در تابستان و زمستان داریم، در زمستان خیابان ها پر از آب می شود و حتی آب به داخل اتاقمان می آید و طوری می شود که با چکمه راه می رویم.
در همین حین، همسر مُسلم به نزدیک درب اتاق می آید و شناسنامه خود را نشان‌مان می دهد. او سکوتش را می شکند و می گوید ما هم ایرانی هستیم و به دادمان برسید.
به گزارش عصرایران؛ این شهرک از شمال به شهرک شهید چمران و از جنوب به ماهشهر منتهی می شود. فاصله آن با اهواز 120 کیلومتر است. در سال های دور اینجا کوره های آجری داشت و مردمی در اطراف آنها زندگی می کردند که عمدتا" کارگران آن بودند و آجر برای ساخت و ساز در شرکتها و تاسیسات بندری تهیه می کردند. با توجه به نام کوره ها این منطقه را با همین نام می شناختند. پس از انقلاب به نام شهرک طالقانی تغییر یافت البته هنوز با نام قدیم یعنی کوره ها شناخته می شود.