تحریم، برجام و واکسن کرونا: «نوشدارویی که بعد از مرگ سهراب می رسد» و «سخنی با رئیس جمهور منتخب»

عصر ایران؛ جعفر محمدی - خرید واکسن خارجی، دغدغه ماه های اخیر وزارت امور خارجه، بانک مرکزی و البته وزارت بهداشت شده است. طبق برنامه ریزی های انجام گرفته باید تا الان بیش از 20 میلیون دوز واکسن کرونا از هند، چین، روسیه و کره جنوبی وارد ایران می شد و حتی بخشی از قراردادهای آن نیز امضا شده است.

با این حال، تحریم ها به دو دلیل عمده مانع از واردات واکسن به ایران شده است:
- تحریم های بانکی باعث شده اند نقل و انتقال پول واکسن به سختی و کندی صورت گیرد
- برخی از تولید کنندگان واکسن، شریک آمریکایی دارند یا مواد اولیه شان را از آمریکا وارد می کنند و از این رو مطابق قوانین ایالات متحده، اساساً حق معامله با ایران را ندارند.

واضح است که حتی برای رفقای تهران در پکن و مسکو هم مهم نیست که ایرانی ها دارند به خاطر بی واکسنی می میرند!
نتیجه این می شود که حتی کشورهای ضعیف و کم درآمدتری مانند ارمنستان می توانند برای مردم شان واکسن بخرند و حتی مازاد واکسن وارداتی را به یک جاذبه توریستی تبدیل کنند تا ایرانیان برای زدن واکسن به این کشور سفر کنند ولی کشوری مانند ایران که توان مالی کافی دارد، نتوانسته است،حتی یک دهم جمعیت خود را در برابر ویروس کرونا، واکسینه کند!

دوستی که پدرش چند روز پیش بر اثر کرونا درگذشت، با غم و حسرت تعریف می کرد که تنها چهار روز بعد از ابتلای پدرش به کرونا، پیامک آمد که نوبت واکسیناسیون شما رسیده است. اگر ایران ما می توانست مانند بقیه کشورهای جهان، فارغ از دشمنی و تحریم، به موقع واکسن بخرد، آیا هزاران نفر که اینک در خاک خفته اند، زنده و سرحال پیش ما نبودند؟!

این، اثر عینی تحریم است: پول داریم ولی نمی توانیم واکسن بخریم؛ با کشورهای تولید کننده، قراردادهای 10 میلیون دوزی می بندیم ولی یا نمی توانیم پولش را به موقع بدهیم و واکسن ما را به نفرات بعدی صف می دهند یا دلیل و بهانه می آورند که چون تحریم هستید نمی توانیم بفروشیم و...؛  نتیجه این می شود که نوشدارو یا نمی رسد یا بعد از مرگ سهراب می رسد، مثل آن عزیز مرحوم که چهار روز بعد از ابتلا، پیامک آمد که نوبت واکسن تان رسیده است اما چه سود؟!

حال روی سخنم با رئیس جمهور منتخب است:

جناب آقای رئیسی!
از ابتدای تحریم ها تا کنون، هیچگاه آثار تحریم این گونه برای مردم ایران، ملموس و مشهود نبوده است؛ اگر تا دیروز گرانی و کمبود آزارشان می داد، اکنون مرگ عزیزان شان را بر اثر کمبود واکسن می بینند و جگرشان می سوزد.

آقای رئیس جمهور منتخب!
نگرانم که شعار زدگانی که هنوز فکر می کنند تحریم ها کاغذ پاره اند یا در این توهم اند که می توان با "تهاتر" نیازهای کشور را برآورده کرد یا بر این باورند که چون در داخل واکسن تولید کردیم نیازی به واکسن خارجی نداریم (و مردم باید آنقدر بمیرند تا واکسن های داخلی، تولید انبوه شود)، بتوانند گفتمان غالب در دولت شما باشند و هم ملت را به خاک سیاه بنشانند و هم شما را بر زمین بزنند.

آقای رئیس جمهور آینده!
شما به عنوان یک روحانی بهتر می دانید که طبق آموزهای قرآن، نجات یک انسان، همانند نجات کل انسان هاست و این دستور قرآنی میسر نمی شود جز با تعامل سازنده با دنیا  و الّا، در همین فقره واکسن، هر گونه شعارزدگی که منجر به لغو دیرهنگام تحریم ها - در حد یک ساعت - شود و حتی یک نفر به همین دلیل بمیرد، گناهش متوجه شخص شما و تمام شعار زدگانی خواهد بود دورتان جمع شده اند. آنها را از خود برانید و تمام دغدغه هایتان را متوجه مردم کنید.


آقای رئیسی!
تولید داخلی واکسن، بسیار خوب و افتخار آفرین و حتی نجات بخش است؛ به ویژه در شرایط تحریم که واردات واکسن، واقعاً مشکل شده است. انتطار مردم این است که در عین حمایت از تولید واکسن داخلی (البته بدون شوهای تبلیغاتی) پیگیر واردات واکسن خارجی هم باشید. عین جنایت است اگر به خاطر این که می خواهیم در داخل تولید کنیم، مانع از واردات ولو اندک واکسن خارجی شویم و جان ملت را به بعد از تولید واکسن داخلی حواله دهیم.

این را هم لابد بهتر از من می دانید که ای بسا منافع بعضی ها در این باشد که کلاً مانع از واردات واکسن خارجی شوند؛ حال آن که حتی در فرض تامین صد در صدی واکسن در داخل، نباید مانع از ورود واکسن خارجی شد تا اصل رقابت برای ارتقای کیفیت پابرجا بماند و الا واکسن ایرانی می شود تکرار قصه رقت انگیز پراید و پیکان و حسرت های خودرویی یک ملت!

آقای رئیس جمهور منتخب!
تمام مخالفان - و صریح می گویم: سنگ اندازانِ - برجام و FATF و رابطه سازنده با جهان، اینک در تیم شما گرد آمده اند و اگر تا دیروز، مصلحت سیاسی شان این بود که در تخالف با عادی سازی امور، دولت روحانی را بدنام و سرنگون کنند، اینک که در مقام دولتمرد باید پاسخگوی عملکرد دولت جدید باشند ( که امیدواریم این احساس مسؤولیت را داشته باشند)، قاعدتاً باید در صدد مذاکره و توافق باشند؛ از چنین روندی استقبال و حمایت کنید و هر چه سریع تر ایران را به وضعیت عادی ( نه ایده آل) برسانید؛ خوشنامی و اعتبار سیاسی اش هم نوش جان تان!