عصر ایران ؛ کاوه معین‌فر - ویدیویی در فضای مجازی مورد استقبال هواداران تیم فوتبال پرسپولیس قرار گرفته است. ماجرا از این قرار است که بعد از برد پرسپولیس مقابل ذوب آهن و در پی آن همه جنجال (حمله به اتوبوس و نارنجک و ...) هنگام بازگشت تیم به هتل، یک سرباز هوادار پرسپولیس به کادر فنی و بازیکنان این تیم احترام نظامی می‌دهد.
فارغ از هر رنگ و هر تیم، نکته حائز اهمیت در این ویدیو کوتاه اقدام سرباز هوادار است و تنها کاری را که از دست او بر می‌آمده انجام داد و چه بهتر از این.
از دست یک سرباز که سر خدمت است و علاقه مند به تیم محبوب خود واقعا چه کاری ساخته است؟ شاید در نگاه اول فکر کنیم هیچ کاری! ولی با دیدن اقدام این سرباز می‌بینیم که چگونه با دست خالی وبدون نیاز به هیچ مقدمه و موخره‌ای می‌توان احساس خود را بروز داد.
حتی اگر آن حس فقط برای چند ثانیه کوتاه در طرف مقابل حال خوب و خوشایند ایجاد کند.
اثر پروانهای نام پدیده‌ای است که به طور خلاصه می‌توان گفت تغییری کوچک در یک سیستم آشوب‌ناک چون جو سیارهٔ زمین مثلاً بال‌زدن پروانه در تگزاس، می‌تواند باعث تغییرات شدید مثل وقوع توفان در ژاپن شود.
نمی‌دانم شاید این اقدام ساده سرباز هوادار و جمع شدن چنین اتفاقات ساده‌ای در کنار هم یک اثر پروانهای را شکل دهد که هیچ گاه تصورش را نمی‌کردیم!
شاید تنها کاری که این سرباز می‌توانست انجام دهد همین بود که دیدیم ولی با همین ادای احترام نظامی می‌بینیم چه انرژی مثبتی به بازیکنان و کادر فنی تیم پرسپولیس می‌دهد.
اقدام این سرباز نشان داد مهم نیست در چه جایگاه و مقام یا منصبی باشی، اگر بخواهی کاری انجام دهی فقط کافی است اراده کنی. کنش‌مندی بسیار بهتر از بی تفاوت بودن و کرختی و سکون است و کاش برخی از مدیران و مسؤولان هم از این سرباز یاد می‌گرفتند.
در جایی خوانده بودم اگر در تاریکی هر کس به اندازه یک شمع اطراف خود را روشن سازد، دیگر تاریکی وجود نخواهد داشت. حقیقتا اگر هر یک از ما مانند آن سرباز نسبت به علایق و یا اتفاقات مطلوب در اطراف‌مان فعالیتی بکنیم و یا احترام آن را نگه داریم بسیاری از اتفاقات به شکل دیگری رقم خواهد خورد.
می‌گویند بزرگترین مشکل بشریت بعد از گرسنگی، تنهایی است. راه گریز از تنهایی اجتماعی شدن است و تنها راه اجتماعی شدن هم تبادل اطلاعات و احساسات با دیگر انسان‌هاست، واقعا من نمی‌دانم آن سرباز کیست و از کجاست اما با دیدن این ویدیو به شعف آمدم و سر ذوق و نسبت به هر آدمی که به علاقه‌اش احترام می‌گذارد غبطه خوردم و لبریز از تشویق و تحسین شدم.
چه خوب که سربازان را در چنین موقعیت‌هایی ببینیم نه مانند آن سرباز راهوری که از نماینده مجلس سیلی خورد! راستی او الان کجاست؟
فقط می‌توان گفت درود بر شما جناب سرباز. حال ما را خوب کردی.
تاکیددوباره: این نوشتار فارغ از مباحث تیمهای پر طرفدار است، اگر این ادای احترام به تیم استقلال، تراکتور، سپاهان، نساجی، ملوان و هر تیم دیگری هم بود هیچ تغییری در اصل ماجرا ایجاد نمی‌کرد چرا که معطوف به ابراز احساس و کنش‌مندی سرباز است.
به علت اینکه هواداری فوتبال در اصل باعث گروه بندی های مختلف در جامعه میشه و نیروی نظامی نباید اسیر این گروه بندی ها باشه
لایک داره لامصب
بیخود موضوع را احساسی نکنید؛ ایشون از روی ندانستن یا سادگیش این کار را کرد.
اون داستان علی دایی هم کودکان سرطانی نبود و فوتبالیست های نونهالان بودند
شما هم اینقدر درگیر احساساتت نشو
احترام خاص نظامی فقط در ساختار نظامی شأن دارد نه در حوزه ورزشی ، همانطوریکه دستبوسی هم نسبت به پدر و مادر و استاد معقول است و نه کس دیگر.
نویسنده هم به دلیل درگیری با احساسات خود بی‌توجه به ادراک مردم بیشتر درصدد توجیه موضوع برآمده است.
یادی کنیم از علی دایی که وقتی از کودکان سرطانی دیدار یکی شان سعی کرد دستور دایی را ببوسد اما دایی با بوسه ای بر سر کودک دستش را کنار کشید و به او گفت پسرم در زندگی فقط دست پدر و مادر خود رو ببوس نه هیچکس دیگری
دمش گرم
من یک طرفدار استقلال ام، اما کاری که این سرباز کرد رو تحسین می کنم.
بروز احساسات کنترل شده بدون توهین و تحقیر تیم مقابل همون چیزیه که من از یک پرسپولیسی انتظار دارم و این سرباز در چند ثانیه به همه ی پرسپولیسی ها نشون داد که میشه فقط طرفدار تیم خودتون باشید و بس.
آفرین به این سرباز پرسپولیسی وطن
چه حس خوبی داره آفرین