عصرایران؛ مصطفی داننده- ایران؛ سرزمین دو قطبی‌‌هاست. استقلال و پرسپولیس، اصول‌گرا و اصلاح‌طلب، باحجاب و بی‌حجاب و در آخر هم واکسن داخلی و واکسن خارجی!
واقعا چرا باید در هر مسئله‌ای جامعه را به دو نیم تقسیم کنیم و بعد به هم بپریم. الان در مسئله واکسن و با توجه به اهمیت آن برای سلامت جامعه، دو قطبی سازی چه معنایی می‌دهد؟
هر دو طیف، در حال خیانت به جامعه هستند. همه آنهایی که این روزها علم نزدن واکسن خارجی را به دست گرفته‌اند، سال‌‌هاست برای فرار از آنفولانزا، واکسن آن را زده‌اند. واکسنی که خارجی است و از کشورهای دیگر وارد ایران می‌شود.
اگر به واکسن خارجی بی‌اعتماد هستید، چرا در پاییز تمام داروخانه‌های شهر را بالا و پایین کردید که واکسن آنفولانزا بخرید. قسم حضرت عباس را باور کنیم یا دم خروس را؟
همه آنهایی که می‌گویند ما واکسن داخلی نمی‌زنیم و به آن بی‌اعتماد هستیم گویا فراموش کرده‌اند که زنان ایرانی در دوره بارداری واکسن سرخچه می‌زنند. همه نوزدان پس از تولد واکسن سه‌گانه و هپاتیت ب می‌زنند و همه این واکسن‌ها توسط ایران ساخته می‌شود و مجوز غذا و دارو را داراست.
چرا وقتی کودک‌شان واکسن می‌زند، نگران واکسن ایرانی نیستند؟ خنده دار نیست، حالا نگران واکسن کرونای ایرانی شدید؟
با جامعه این کار را نکنیم. اجازه بدهیم جامعه ایران هم مانند دیگر جوامع، عادی بودن را تجربه کند. چرا همیشه باید در هرمسئله‌ای دچار جنگ و دعوا شویم و رو در روی هم قرار بگیریم؟
دولت از روز اول اعلام کرد که هم واکسن خارجی می‌خریم و هم واکسن داخلی می‌سازیم. وقتی هر دوی اینها در دسترس باشد، آنکه دوست دارد واکسن خارجی می‌زند و هر که دوست ندارد واکسن داخلی. واقعا مسئله پیچیده نیست.
دو دسته شدن جامعه تنها و تنها به ایجاد نفرت کمک می‌کند. هیچگاه درتاریخ استقلال و پرسپولیس، هوادران دو تیم اینگونه به جان هم نیفتاده بودند. هیچگاه پیشکسوتان دو تیم اینگونه برای هم کری نمی‌خواندند. چه اتفاقی افتاده است؟ چرا اینها از هم متنفر شده‌اند؟
الان بحث مذاکره را نگاه کنید. دو قطبی مذاکره و عدم مذاکره ساخته‌ایم. آن یکی‌ها می‌گویند هرکه مذاکره کند خائن است. این طرفی‌ها می‌گویند، طرفداران عدم مذاکره، به ایران فکر نمی‌کنند و به دنبال منافع خود هستند. هر دو این تفکرها، یک استراتژی برای اداره کشور است. در انتخابات به مردم عرضه می‌شوند و رای دهندگان یکی از آنها را انتخاب می‌کنند.
دو قطبی سازی مثل آتشی است که به جنگل می‌افتد. اگر فراگیر شود، کنترل آن از دست خارج می‌شود و دیگر حتی با هلکوپتر آب پاش هم نمی‌شود آن را کنترل و آتش را خاموش کرد.