عصرایران؛ رضا غبیشاوی - از منتشر کننده فیلم تخریب آلونک زن بی پناه در بندرعباس، تقدیر کنید. همان فیلمی که دو روز پیش در شبکه های اجتماعی و پیام ها رسان ها منتشر و دست به دست شد و به رسانه ها رسید تا مسوولان از آنچه ساعتی قبل در شهرشان روی داده باخبر شوند و عذرخواهی و وعده جبران دهند.
این فیلم نشان می داد چگونه عوامل شهرداری بندرعباس بدون در نظرگرفتن شرایط و اعتراضات این زن و فرزندان او، به شیوه نامناسب اقدام به تخریب آلونک اش می کنند. زن هم در واکنش به این اتفاق، خودسوزی کرد و به بیمارستان منتقل شد. به دنبال این اتفاق، مسوولان مختلف از جمله استاندار، رئیس دادگستری، دادستان، شهردار و اعضای شورای شهر توضیح می دهند و ضمن عذرخواهی و عیادت از این زن، وعده جبران و کمک به این خانم بی پناه و مجازات عاملان حادثه را می دهند.
فقط یک لحظه می توان تصور کرد اگر این فیلم ضبط و در فضای شبکه های اجتماعی و شبکه های اجتماعی منتشر نشده بود آیا کسی می دانست چه بر سر این زن بی سرپناه آمده است؟ آیا مسوولان متوجه می شدند در شهرشان چه اتفاق بد و شرمناکی روی داده است؟
آیا از مسوولان کسی برای این واکنش سریع و قاطع اقدام می کرد؟ کسی به بیمارستان می رفت و از این زن مظلوم عیادت می کرد و به او وعده جبران و کمک می داد؟ آیا مجازاتی برای مشارکت کنندگان در این اتفاق زشت، متصور بود؟ آیا عذرخواهی در کار بود؟
همه ما چه مخاطب و چه مسوول مدیون فرد یا افرادی هستیم که از این حادثه، فیلم برداری و آن فیلم را در شبکه های اجتماعی منتشر و دست به دست کردند تا به رسانه ها و مسوولان رسید.
به راستی آیا راهی جز این بود تا دادخواهی و شکایت این زن به این سرعت به دست مسوولان برسد و همه بدانند چه بر سر او آمده است؟
این فیلم نه تنها مسوولان را به واکنش وادار ساخت بلکه هشدار و نهیبی برای دیگرانی بود که در رفتار و کردار آتی خود مواظب باشند که اگر مواظب نبودند قطعا چشمان 80 میلیون ایرانی نظاره گر آنها خواهد بود.
اشاره به این نکته هم اهمیت دارد: انتشار این فیلم به همان اندازه که قلب ها را مچاله کرد اما واکنش خوب، سریع و جدی مسوولان، دلگرم و امیدبخش بود.
پس همه ما چه آدم های عادی این سرزمین چه مسوولان، مدیون "شهروند - خبرنگار"ی هستیم که این حادثه را فیلم گرفت و منتشر کرد.
پس، آقا یا خانمی که این فیلم را منتشر کردید. از تو "مچکریم".
پیشرفت های فناوری در گوشی های موبایل و اینترنت، شهروندان دیده بان یا شهروند خبرنگاران را به هر نقطه ای از جهان کشانده است تا به نمایندگی از سایر انسان ها ناظر بر اتفاقات و رفتارها باشند.
به نظر می رسد ابزار و راهی موثرتر از این روش برای نظارت و دیده بانی عمومی بر عملکرد مسوولان و دستگاه های مختلف نباشد. هر کارمند و مسوولی که عملکرد خود را در معرض نگاه و قضاوت عمومی بیابد قطعا احساس مسوولیت بیشتری خواهد داشت.
تقدیر از این شهروندان مسوول / شهروند خبرنگاران حداقل واکنش نسبت به آنهاست. همان هایی که بارها و در مواقع مختلف، بروز اتفاقات بد را یادآور شدند و به مسوولان در راستی آزمایی، قضاوت و واکنش سریع کمک و راه را برای تصحیح باز کردند.
و اما دو نکته:
- مسوولان قوه قضائیه به ویژه رئیس قوه (سیدابراهیم رئیسی) و رئیس سازمان بازرسی کل کشور در اقدامی قابل تقدیر، مردم را برای گزارش فسادهای مالی - اداری و سوء رفتار مسوولان تشویق کرده اند واز اصطلاح سوت زنی برای این موضوع استفاده می کنند. یکی از بهترین سوت زنان همین شهروند خبرنگاران هستند.
- یکی از مشکلات شهروند خبرنگاران این است که برخی مسوولان یا صاحبان قدرت و نفوذ در مقابل افشای اقدامات ناصواب خود به دنبال انتقام گیری از افشاگران باشند. ایجاد فضای امن برای این افشاگران حداقل درخواست حمایتی از آنان است.