عصرایران؛ احسان محمدی- احتمالاً روی نقشه کره‌زمین نتوان کشور دیگری مثل ایران پیدا کرد که بسیاری از مردمش همانطور که درس اخلاق و معرفت و انسانیت می‌دهند، فرد دیگری که نمی‌پسندند را بدون سند و مدرک با اتهامات درشت متهم به فساد کنند. از لفت و لیس مالی گرفته تا منوی سفره و حتی روابط خصوصی با دلبرکان سودازده!
انگار نمی‌توانیم بدون اغراق در مورد چیزی یا کسی حرف بزنیم، اغراق در دوست داشتن، اغراق در نفرت ورزیدن.
لیست تازه تیم‌ملی ایران برای بازی دوستانه با بوسنی زمینه‌ساز اتهامات تازه به دارگان اسکوچیچ شده است. کسانی با اطمینان می‌گویند که دعوت از مهدی شیری یک سند بی‌نقص است که نشان می‌دهد او پول گرفته وگرنه وریا غفوری بی‌حرف و حدیث از او بازیکن بهتری است.
اردیبهشت 97 وقتی کارلوس کی‌روش روی نام وریا و سیدجلال حسینی خط قرمز کشید، بسیاری گفتند و نوشتند که عملکرد و تجربه آن‌ها غیرقابل انکار است، سیدجلال در حالی خط خورد که ستاره خط دفاعی تیم‌ملی بود، 116 بازی ملی داشت، با گل سه امتیازی‌اش در تاشکند مسیر صعود را هموار کرد و از نگاه مجله معتبر فرانس‌فوتبال به عنوان یکی از ۳ مدافع برتر جهان در جریان بازی‌های مرحله مقدماتی جام‌جهانی فوتبال ۲۰۱۸ انتخاب شد. اما خط خورد. مجید حسینی و روزبه چشمی مسافر جام‌جهانی شدند و سیدجلال حتی برای نشستن روی نیمکت هم انتخاب نشد.
وریا وقتی از آن لیست خط خورد با انتشار ویدئویی سوزناک در اینستاگرامش فریاد زد:« آخرین سنگر سکوته...». همان موقع هم کسانی تند و تلخ به کی‌روش تاختند. عملکرد جانشینان این دو ستاره اما آنقدر ستودنی بود که حتی منتقدان قبل از جام هم ترجیح دادند خیلی یادشان نیاید که تا چه اندازه با سرمربی پرتغالی تندی کردند.
هیچ تورنمنتی را نمی‌شود مثال زد که همه روی لیست نهایی مسافران و ترکیب تیم توافق کرده باشند، همیشه حرف‌هایی وجود داشت، از تمایلات رنگی سرمربی تا بازیگوشی یک بازیکن و حتی سفارش عمو و مدیرعامل و ...
شاید بتوان همه مردم جهان را در مورد اینکه اول مرغ به وجود آمد یا تخم‌مرغ متقاعد کرد اما هرگز نمی‌شود 30 بازیکن را به اردوی تیم ملی دعوت کرد که همه روی آن توافق داشته باشند. همیشه بازیکنانی هستند که به نظر حق‌شان بود که در تیم‌ملی باشند اما یک نفر دیگر جایشان را گرفته است. من هم اگر جای اسکوچیچ بودم وریا را به مهدی شیری ترجیح می‌دادم همانطور که فکر می‌کنم حامد لک از رشید مظاهری برای حضور در اردوی تیم‌ملی سزاوارتر است، اما آیا این اختلاف نظر و سلیقه دلیل می‌شود که بدون سند و مدرک ادعا کنم لابد اسکوچیچ از دلال‌ها پول گرفته که یکی را دعوت کند و دیگری را نه؟ آیا عدم دعوت از وریا غفوری ریشه در سیاست دارد؟ نمی‌دانم!
مربیان فوتبال، نه الگوی اخلاق هستند و نه مدعی عرفان. در جامعه‌ای که بسیاری از مدعیان اخلاق و کسانی که دیگران را به قناعت و تقوا دعوت کردند، تشت‌شان از بام افتاد و با سند و مدرک مشخص شد که اتفاقاً خودشان دولُپی بیت‌المال را خورده‌اند، این تصور که اهالی فوتبال مثل زاهدان پاک‌دامن هستند زیادی خوش‌خیالانه است. جایی که پول بی‌حساب و کتاب و نظارت اندک وجود داشته باشد حتماً رندانی هستند که از آب هم کره بگیرند اما آیا وقتی دیگری را به کج‌دستی متهم می‌کنیم، غیر از حدس و گمان، سند و مدرکی هم داریم؟
امه ژاکه سرمربی تیم‌ملی فرانسه اریک کانتونا و دیوید ژینولا دو ستاره بزرگ فوتبال این کشور را با خودش به جام‌جهانی 1998 نبرد ولی قهرمان جهان شد، همانطور که دیدیه دشان روی نام دیمیتری پایت خط کشید اما جام‌جهانی روسیه را برد، همان طور که یان اندرسون سرمربی تیم ملی سوئد، زلاتان بزرگ را با خودش به روسیه نبرد و ... می‌شود لیست بالا بلندی را از این بازیکنان را ردیف کرد که به هر دلیلی سرمربی روی نام آن‌ها خط کشیده است و مورد نقد قرار گرفته‌اند اما آیا به همین راحتی که در کشور مدعی اخلاق و انصاف اتهام رشوه و تبانی به مربیان زده می‌شود، به آن‌ها هم این اتهامات زده شد؟
دراگان اسکوچیچ نه قدیس است و نه جایی مدعی شده مثل تارکان دنیا به پول و مال دنیا پشت کرده است، اما باور کنیم او برای دعوت از مهدی شیری و خط کشیدن روی نام وریا غفوری چند هزار دلار رشوه گرفته؟ آن هم برای یک دیدار دوستانه که اهمیت خیلی زیادی ندارد.
او مثل هر انسانی ممکن است مرتکب خطا شود یا حتی نقشه و برنامه خودش را برای موفقیت داشته باشد، می‌توانیم نقدش کنیم اما این سبک اتهام‌زنی بی‌سند جز تیره کردن فضایی که اندازه کافی آلوده، سیاه و ناامیدکننده است چه سودی دارد؟ باور کنیم نشانه وطن‌پرستی است و حمایت از تیم‌ملی؟
اگر کسی سند واقعی در مورد فساد مربیان کروات، کی‌روش یا حتی مربیان داخلی لیگ دارد به جای هوایی‌زدن‌های بزدلانه، با شجاعت آن‌ها را رو کند «تا سیه روی شود هر که در او غش باشد». پنهان کردن این اسناد، خیانت به مردم است. در غیر این‌صورت بهتر است عشق و تعصب باشگاهی‌مان را اندکی مهار کنیم چون هیچ کس از تیم‌ملی بزرگتر نیست. نه دراگان و نه وریا غفوری و حامد لک و ...