به گزارش ایسنا، این سه اختروش که در طول موج‌های نوری توسط نقشه‌برداری آسمانی دیجیتال اسلون(Sloan Digital Sky Survey) کشف شده‌اند، ۱۳ میلیارد سال نوری از زمین فاصله دارند و این موضوع آنها را به دورترین اختروش‌های شناخته شده تبدیل کرده است.
اشعه ایکسی که چاندرا در سال ۲۰۰۲ کشف کرد، در زمانی که جهان فقط یک میلیارد سال عمر داشته(یعنی حدود هفت درصد از سن کنونی جهان)، ساطع شده بودند. یک یافته شگفت انگیز این بود که توان خروجی و سایر خصوصیات این اختروش‌ها به اختروش‌هایی که در فاصله نزدیک‌تری نسبت به زمین قرار دارند، شباهت دارد.
این نشان می‌دهد که برخلاف برخی از نظرات، شرایط اطراف سیاه چاله‌های کلان جرم مرکزی این اختروش‌ها نیز باید مشابه باشد. اختروَش یا کوِیزار یا کوازار یک هسته فعال به شدت نورانی و دور دست است که وابسته به یک کهکشان جوان است. اختروش‌ها دارای کاربردهای زیادی هستند مثلاً در تعیین سرعت چرخش زمین و تهیج‌های آن، کاربرد دارند.
عکسبرداری نوری و نیز اندازه گیری‌های تلسکوپ‌های رادیویی نشان می‌دهد که اندازه‌ی اختروش‌ها بسیار کوچک است. خطوط نشری بسیار پهن آنها حاکی است که این اجرام از ابرهای گازی رقیق و بسیار داغ که سرعت گردابی زیادی دارند، تشکیل شده‌اند.