عصرایران؛ مصطفی داننده- 2020 میلادی، 1399 خورشیدی و 1441 قمری سال عجیبی است. سالی که کرونا به زمین و زمان رحم نکرده و بزرگ و کوچک را درگیر خود کرده است. سالی که قدرت‌های بزرگ دچار مشکلات اقتصادی شدند و کشورهای کم توان، کم توان‌تر.
سال عجیبی است. شاید خیلی‌ها منتظر دیدن گودزیلا در شهرشان بودند تا این سال کامل شود. شاید هیچوقت دیگر شاهد این نباشیم که حسین شریعتمداری، مسعود فراستی و «کیم جونگ اون» رهبر کره شمالی از طرف مقابل خود عذرخواهی کنند.
مدیرمسئول روزنامه کیهان از آیت‌الله سیستانی عذرخواهی کرده است. مسعود فراستی بابت اشتباهاتی که در خواندن شاهنامه در برنامه «کتاب باز» داشته از مردم عذرخواهی کرد و «کیم جونگ اون» رهبر کره شمالی، بابت کشته شدن یکی از کارکنان شیلات کره جنوبی که به دست ارتش کشورش!
کمتر کسی به یاد دارد که مسعود فراستی به خاطر اشتباه‌اش از کسی عذرخواهی کرده باشد یا خواندن یادداشتی از شریعتمداری با مضمون عذرخواهی و پشیمانی به خاطر نوشته‌اش برای ما دقیقا مثل دیدن پرواز شتر است.
شاخ‌های روی سرمان که از تعجب سبز شده است به خاطر قدرت فضای مجازی است. فشار افکار عمومی در شبکه‌های اجتماعی کار را به جایی رساند که حسین شریعتمداری و مسعود فراستی تاکید میکنم شریعتمداری و فراستی، بابت کاری که انجام داده‌اند عذرخواهی کرده‌اند. البته دلیل عذرخواهی رهبر کره شمالی را نمی‌دانم. شاید از او از ترس جنگ و فشار خارجی از کره جنوبی عذرخواهی کرده است.
عذرخواهی کردن کار خوبی و سختی است و باید از این افراد به خاطر اینکه حاضر شدند دست به روی سینه بگذارند و عذرخواهی کنند، تقدیر کنیم به ویژه از فراستی که با قبول اشتباه خود گفت:« میدانِ شعر کلاسیک ایران، میدان منِ فراستی نیست». اما باید قبول کرد اگر آن یادداشت و این فیلم در فضای مجازی پخش نمی‌شد و جامعه مدنی به آن واکنش نشان نمی‌داد، شاهد عذرخواهی این دو نبودیم.
فضای مجازی آیینه است که بدون سانسور عیب‌های ما را نشان می‌دهد. البته بماند که برخی می‌خواهند این آیینه را سانسور کنند. شبکه‌های اجتماعی می‌توانند به ایران کمک کند تا مسؤولینی، مسئولیت پذیر داشته باشد. دیگر دوران گفتن و رد شدن گذشته است. هر حرفی زده می‌شود حتی در جلسات خصوصی ممکن است مورد قضاوت مردم در فضای مجازی قرار بگیرد.
الان رفتار زننده یک مدیر با یک مامور شهرداری در یک شهر کوچک در سراسر کشور پخش می‌شود و آن مدیر باید پاسخگوی عملکرد خود باشد. این درحالی است که در سالهای نه چندان دور شاید تنها مدیر، اهالی اداره و کارگر و یا کارمند و خانواده‌اش در جریان اتفاق بودند.
تحولات بزرگ این سال‌ها را مدیون شبکه‌های اجتماعی هستیم. در همین عصر کرونا اگر نبود رد و بدل شدن اطلاعات کشورها در مورد کوید 19 ما شاهد یک فاجعه جهانی بودیم. کشورها بدون در اختیار داشتن تجربیات دیگران با کرونا به ته دره می‌رفتند.
2020 سال عجیبی بود اما در این سال بیش از همیشه به قدرت فضای مجازی پی بردیم.
_______________________
بیشتر بخوانید؛
هنوز قدرت فضای مجازی اونطوری که تو را به عذرخواهی بکشونه نرسیده
کند