کیفیت پایین:
کیفیت خوب:
عصر ایران؛ محسن ظهوری ـ اگر زبان داشتند، چیزها می‌گفتند از آن‌هایی که دیده‌اند و بلاهایی که بر سرشان آمده. ولی دیگر نیستند. خیلی‌هایشان در سراسر خاک ایران بر زمین افتادند. همان‌ها که از هفت جد و آبای ما هم بیشتر عمر داشتند و روزگاران بیشتری را دیده بودند، اما به ضرب تبری یا تیغ اره‌ای بر خاک خفتند.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیشتر ببینید:
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
اهمیت درخت در میان مردمان فلات ایران پیشینه‌ای طولانی دارد. نقش درختان را می‌توان در جای‌جای فرهنگ ایران دید؛ نقوشی به‌جامانده از پنج تا شش هزار سال پیش؛ چه تمدنی در دل کویر لوت بوده باشد و چه در دل جنگل‌های گیلان. فرقی نمی‌کند، درخت به‌معنای زندگی بوده و آن را دوست می‌داشتند.
اما کم نبودند درختان کهنسالی که در جای جای ایران بر خاک افتادند. درختانی که حالا فقط عکس یا خاطره‌ای از آن‌ها به یادگار مانده؛ درختان آزاد، سرو، چنار، توت، نارون و ده‌ها نوع دیگر که ثبت آن‌ها به عنوان میراث ملی از سال ۱۳۱۷ آغاز شد و می‌دانیم تا زمان انقلاب نزدیک به ۶۰۰ تای‌شان هم در فهرست جای گرفتند. فهرستی که تا همین اواخر کسی نمی‌دانست برای چه کاری جمع‌آوری شده‌اند تا سرانجام «ملیحه مهدی‌آبادی» این اسناد را بررسی و تمام سندهای موجود را در کتاب ارزشمندی به‌نام «حفظ درختان کهنسال؛ از باور تا قانون» منتشر کرد. کتابی که تصویری از ۴۱۵ درخت کهنسال ایران در آن آمده با نشانی دقیق ۳۶۵ درخت کهنسالِ ثبت شده، تا بتوانیم باقی‌مانده‌های‌شان را پیدا و حفظ کنیم.
جان‌دارانی که در زمان اجداد ما، در صدها و هزاران سال پیش، زنده و سرحال بودند، و حالا با آمدن ما وضع‌شان روز‌به روز بدتر می‌شود. درختانی که نه تنها آزاری به ما نمی‌رسانند که از مفیدترین جانداران روی زمین‌اند؛ و احتمالا از مظلوم‌ترین آن‌ها.
نکته: طول عمر برخی از این درختان امروزه بیشتر ذکر می‌شود. مبنای سن درختان کهنسال برای این گزارش کتاب «حفظ درختان کهنسال؛ از باور تا قانون» بوده است.
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
بیشتر ببینید:
ــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ