این مترجم در پی درگذشت نجف دریابندری در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه هر مرگی به ویژه مرگ کسانی که در زندگی آدم تاثیر داشته‌اند، خیلی ناراحت کننده است، اظهار کرد: من از زمستان سال ۵۹ با دریابندری آشنا شدم و یک دوستی چند ساله با او داشتم. در عین حال همیشه از او چیزی یاد می‌گرفتم و از تشویق و مرحمت ایشان برخوردار بودم. تاثیر دریابندری بر من فقط در این زمان نبود و سال‌ها قبل ترجمه‌هایش را می‌خواندم. این مرد واقعا با اراده بود و صفاتی را که برای پیشرفت درست و صحیح در زمینه‌های فرهنگی لازم بود، داشت.
بدیعی خاطرنشان کرد: من او را از همان ترجمه‌های اولیه‌اش از ویلیام فاکنر، «گل سرخی برای امیلی» که در سن ۱۹ سالگی ترجمه کرد، می‌شناسم. این داستان را زمانی که ۱۵ سالم بود خواندم؛ بنابراین با این اسم مدت‌ها آشنا بودم. او «تاریخ فلسفه غرب» را در زندان ترجمه کرد.
این مترجم تاکید کرد:دریابندری با این کار بزرگ از بنیانگذاران ترجمه دقیق و صحیح ادبی به شمار می‌رود. در عین حال او یکی از بنیانگذاران ویراستاری به معنای دقیق و صحیح کلمه است. باید بگویم که در کار نقد داستان فارسی، نه پیش از نقد او بر رمان «سنگ صبور» اثر چوبک و نه پس از آن، هیچ نقدی به دقت و جامعیت، نه، خوانده بودم و نه تا کنون خوانده‌ام.
بدیعی همچنین گفت: این مرد به اندازه‌ای کار کرده و آن‌قدر بر اطرافیان خود تاثیر گذاشته است که دیدگاه آن‌ها را درباره زندگی و هنر و ادبیات شفاف‌تر کرده است. در نثر فارسی با منطق خاصی که داشت این نثر را از حالت آشفتگی بیرون آورد و منظم کرد که بعد از او ندیدم کسی به پای او برسد. در زمینه دوستی هم دوستی بود در کمال وفاداری و مهربانی.