حالا زمان آن رسیده که از دنیزلی یک سؤال ساده بپرسیم؛ آیا نیاز است که هواداران پرشور تراکتور نگران آینده تیم‌شان باشند؟
به گزارش خبرورزشی، وقتی مصطفی دنیزلی هدایت تراکتور را برعهده گرفت، هواداران پرشور این تیم نسبت به کسب یک جام امیدوار شدند. دنیزلی آمد تا طلسم ناکامی‌های تراکتور در رسیدن به قهرمانی را بشکند، آمد تا خاطرات خوب گذشته با پاس و پرسپولیس را در تبریز تکرار کند. اتفاقاً نزدیکی به مرز‌های ترکیه و تفاهم‌های فرهنگی به او کمک کرد تا خیلی زود با جو تیم و سکو‌ها خو بگیرد.
تراکتور شروع خوبی داشت و با پیروزی مقابل پرسپولیس، استارت قدرتمندانه‌ای زد. تیم دنیزلی که به تاکتیک‌های تهاجمی شهرت داشت، در خط دفاع نیز تا ۷ هفته بدون آسیب ماند و هیچ گلی دریافت نکرد، اما آن‌ها در ۳ هفته اتفاقات عجیب و باورنکردنی را تجربه کردند.
تراکتور مقابل صنعت نفت آبادان، استقلال و سپاهان که جزو ۳ بازی بسیار مهم این فصل‌شان به حساب می‌آمد، ۳ بار شکست خوردند و در ۲۷۰ دقیقه ۸ بار دروازه‌شان باز شد! موضوعی که همه تراکتوری‌ها را تحت فشار قرار داد.
دنیزلی بعد از رقم خوردن شکست سوم به هواداران یک قول داد: «من کمتر حرف می‌زنم، اما این بار قول می‌دهم تیم را قهرمان کنم. هدف ما مشخص است و هر روز در تمرینات با بازیکنانم در مورد این هدف حرف می‌زنم، اما این بار، حرف‌های داخل رختکن را به هواداران هم می‌گویم؛ ما باید به قهرمانی برسیم و این هدف ماست که طلسم‌شکن باشیم.»
این حرف‌ها، دل مردم را گرم کرد. تراکتوری‌ها امیدوار شدند و دوباره در فضای مجازی برای تیم محبوب‌شان یک غوغای واقعی به راه انداختند. هر کدام از صفحات هواداری را می‌دیدیم، پر از عکس ستاره‌های تراکتور و سرمربی این تیم با تیتر‌های عاطفی و احساسی بود. البته تیم دنیزلی داخل زمین و در ۱۰ هفته گذشته همیشه از حریفانش بهتر بود و بیشتر حمله می‌کرد، اما مشخص است که آن‌ها به دست‌انداز افتادند وگرنه به راحتی نمی‌توان تصور کرد تیمی با این همه ستاره، با چنین بحرانی مواجه شود.
محمدرشید مظاهری، احسان حاج‌صفی، یوکیا سوگیتا، ساسان انصاری، میمبلا، اشکان دژاگه، کوین فورچونه، مسعود شجاعی، مازولا، رضا اسدی، اکبر ایمانی و... ستاره‌های ارزانی نیستند و حضورشان کنار هم و در یک تیم، تراکتور را چندبرابر نسبت به گذشته قدرتمندتر کرده به خصوص که دنیزلی با تفکرات کاملاً تهاجمی روی نیمکت و داخل رختکن است.
این تیم، اما حالا به مشکل برخورده تا حدی که تاکتیک‌های دنیزلی برای گلزنی و همچنین حفاظت از دروازه خودی به خوبی اجرا نمی‌شود. تراکتوری‌ها مقابل نود ارومیه این فرصت را داشتند تا همه چیز را تغییر دهند و با یک برد شیرین و جذاب در جام‌حذفی به خانه برگردند. برد با گل‌های زیاد به یک تیم لیگ یکی، اما همه چیز برعکس شد؛ تراکتور با یک گل جلو افتاد، اما باز هم شکاف‌های دفاعی کار دستِ تیم دنیزلی داد و آن‌ها گل خوردند. بازی در ۱۲۰ دقیقه مساوی ماند و به ضربات پنالتی کشید. حتی در پنالتی هم کار تیم گره خورد و بالاخره تراکتوری‌ها روی اشتباه بازیکنان کم‌تجربه حریف، برنده شده و به دور بعدی رسیدند.
حالا زمان آن رسیده که از دنیزلی یک سؤال ساده بپرسیم؛ آیا نیاز است که هواداران پرشور تراکتور نگران آینده تیم‌شان باشند؟ تراکتور دیگر زمانی برای از دست دادن امتیاز در دست ندارد و با یک بازی عقب‌افتاده، شرایط سختی را پیش روی خود می‌بیند، اما آقامصطفی می‌تواند به اوضاع این تیم سر و سامان بدهد؟ از این به بعد ۴ بازی خانگی و یک بازی مقابل پیکان در تهران که قطعاً آن هم خانگی محسوب می‌شود، تا پایان نیم‌فصل برای تراکتوری‌ها باقی مانده است. آن‌ها می‌توانند از این رهگذر سخت به آسانی عبور کنند یا از دست دادن امتیازات تا زمان از دست رفتن تمام شانس‌های قهرمانی ادامه پیدا می‌کند؟