رئیس دفتر رئیس جمهوری در واکنش به مقایسه‌ی اظهارات اخیر حسن روحانی با شیوه‌ای که محمود احمدی‌نژاد برای پاسخ دادن به انتقادات از آن استفاده می‌کرد، اظهار کرد که آقای روحانی می‌گوید «روزی که تحریم‌ها برداشته شود و اوضاع کشور آرام باشد به مردم خواهم گفت، اما آقای احمدی نژاد هر روز می‌گفت «می‌گویم»، اما چیزی نمی‌گفت.
محمود واعظی در گفت‌وگو با ایسنا، در پاسخ به حواشی ایجاد شده پیرامون بخش‌هایی از صحبت‌های رئیس جمهوری در جلسه چهارشنبه ۱ آبان هیئت دولت مبنی بر اینکه«فردا ما هستیم و ان‌شاءالله اگر زنده بودیم به مردم می‌گوییم که چه کسی کشور را تعطیل کرده است» و مقایسه این سخنان با شیوه‌ای که محمود احمدی‌نژاد رئیس جمهوری پیشین در بیان اظهارات خود داشت و در مطبوعات به «بگم، بگم» شهرت یافت، اظهار کرد: «بگم، بگم» آقای احمدی‌نژاد حرفی بود که ایشان همیشه می‌گفت؛ هر روز می‌گفت «می‌گویم» اما چیزی نمی‌گفت، اما آقای روحانی می‌گوید که کارهایی که در حال انجام است، باعث می‌شود همه ضرر کنیم؛ اگر یک روز لازم باشد، به مردم می‌گویم.
وی گفت: آقای روحانی می‌گوید که روزی که ما فشار آمریکا و دشمنان را نداشته باشیم، تحریم‌ها برداشته شود و اوضاع کشور آرام باشد به مردم خواهم گفت.
رئیس جمهوری پیش از ظهر چهارشنبه ۱ آبان ۱۳۹۸ در جلسه هیئت دولت با تاکید بر لزوم حمایت از فعالیت شرکت‌های خصوصی گفت: خفه نکنیم شرکت‌ها را؛ هر چه شرکت بزرگ است را با دلیل و اتهامی یکی را قفل می‌زنیم، دیگری را می‌بندیم و دیگری را به دادگاه می‌بریم؛ من نمی‌خواهم بگویم بخش خصوصی ما فساد ندارد، ممکن است جای هم فساد داشته باشد؛ اشکال ندارد در جایی که فساد است با آنها برخورد شود اما نباید کشور را تعطیل کنیم. به دلیل این که ما در انتخابات می‌خواهیم یک شعاری داشته باشیم تا رای‌مان زیاد باشد، کشور را تعطیل نکنیم؛ چرا که به ضرر شما است.
وی ادامه داد: فردا ان‌شاءالله اگر زنده بودیم به مردم می‌گویم چه کسی کشور را تعطیل کرده است؛ نکنید این کارها را؛ بگذارید شرکت‌های ما اعم از خصولتی، دولتی و خصوصی کار کنند و شرکت‌های خصوصی مورد حمایت قرار گیرند؛ اگر شرکت‌های خصوصی راه بیفتند، دانشگاه‌ها را راه می‌اندازم.
به گزارش ایسنا، «بگم، بگم» عبارتی است که نخستین بار محمود احمدی نژاد در یکی از مناظره‌های انتخاباتی سال ۱۳۸۸ زمانی که قصد داشت رقیب خود را تهدید به افشاگری کند به کار برد؛ این عبارت پس از ورود به ادبیات سیاسی کشور، تبدیل به اصطلاحی برای اشاره به افرادی شد که قصد افشاگری‌های بدون سند و مدرک در ملاء عام را دارند.