آیت‌الله هاشم هاشم‌زاده هریسی، عضو مجلس خبرگان رهبری، گفت: امام حسن (ع) برای صلح با معاویه به عنوان یک تکلیف، شهامت روحی از خود نشان داد تا این پیام را انتقال دهد که هدف اصلی ائمه در هر شرایطی صلح است.
عضو مجلس خبرگان رهبری در گفت‌وگو با اعتمادآنلاین با اشاره به صلح امام حسن (ع) گفت: همانطور که قیام امام حسین (ع) در تاریخ اسلام در اوج است و یک فراز و یک برنامه برای برخی از شرایط است، صلح امام حسن (ع) هم برنامه‌ای برای شرایطی دیگر است. در واقع به وسیله این 2 امام همام به این نکته تاکید شده است.
او افزود: هر اتفاقی جایی و هر نقطه مکانی دارد. بر همین اساس باید صلح را پذیرفت، حتی اگر تحمیلی باشد. در زمانی هم باید جنگید، حتی اگر قرار باشد همه چیز را از دست داد.
آیت‌الله هاشم هاشم‌زاده هریسی ادامه داد: البته اگر جای صلح و جنگ را جابه‌جا کنیم، اشکال پیش می‌آید و به قول معروف خَسِرَ الدُّنْیا وَالاْآخِرَهَ ذلِک هُوَ الْخُسْرَانُ الْمُبِینُ خواهیم شد. در واقع کارهای امام و رویه‌های ائمه در زمان خودشان برای ما حجت است و ما مسلمانان باید طبق روش و قول آنها رفتار کنیم و سنت و سیرت ائمه را در نظر بگیریم.
عضو مجلس خبرگان رهبری ادامه داد: اگر صلح امام حسن (ع) نبود، شاید قیام امام حسین (ع) هم خدشه برمی‌داشت. یعنی معلوم شد اگر یزید شرایط صلح را برهم نمی‌زد، امام حسین (ع) هم مثل برادرش صلح می‌کرد که این نشانگر مشروعیت قیام سیدالشهداء است.
او افزود: با توجه به شرایطی که امام دوم شیعیان داشت، اگر ایشان قیام می‌کرد به هدف نمی‌رسید و همچنین شرایط طوری نبود که سخنانش مثل قیام کربلا به گوش همه جهانیان برسد. صلح امام حسن (ع) مانند قیام امام حسین (ع) خاص و ویژه است. پس صلح امام حسن (ع) مانند قیام امام حسین (ع) ریشه در شهامت و حق‌طلبی داشت.
این چهره حوزوی ادامه داد: صلح امام حسن (ع) و قیام امام حسین (ع) به هیچ وجه در تضاد با هم نیستند و به وسیله این اقدامات گام‌های موثری برای حق‌طلبی و تثبیت جایگاه ولایت برداشته شد.
آیت‌الله هاشم هاشم‌زاده هریسی در پایان صحبت‌هایش گفت: امام حسن (ع) برای صلح با معاویه به عنوان یک تکلیف، شهامت روحی از خود نشان داد تا این پیام را انتقال دهد که هدف اصلی ائمه در هر شرایطی صلح است. حتی آنهایی که به صلح امام حسن (ع) ایراد می‌گیرند هم به خوبی اشراف دارند که در شرایط آن روز، بهترین تصمیم دوری جستن از جنگ و تن دادن به صلح مصلحتی بود.