کیفیت پایین
کیفیت خوب
عصر ایران؛ زینب کریمی ـ چقدر شهرتان را دوست دارید؟ چقدر برای بهتر شدنش، رویا و آرزو در سر دارید؟ مثلا بتوانید کل شهر را در آغوش بگیرید یا در پیچی سبز و خرم، فیلی را ببینید که با ماهی‌ها بازی می‌کند،یا اصلا خودتان شهری باشید که شهروندانش را در آغوش گرفته...
رویاها برای شهری که دوستش دارید تمام شدنی نیست اما فراموش می‌شوند؛ شما بالغ می‌شوید و بیشتر با سازوکارها طرفید تا رویاها اما کودک می‌تواند شهر را جایی برای پرنده‌ها هم ببیند یا آسفالت و سنگ و بتن را حذف کرده، کل شهر را خانه‌های درختی کند و از آن لذت ببرد. همان رویاهایی که تهران امروز به آن‌ها نیاز دارد.
رویاهایی درباره هوای پاک،آسمان شفاف و پرستاره و پر از فضای سبز «شهری که من دوست دارم» این رویاها را در تهران پیش چشم‌مان زنده کرده؛ راه‌اندازی یک مسابقه نقاشی ساده همه‌مان را به دوران کودکی‌هایمان، به خواسته‌ها و رویاهای‌مان پرتاب کرده.
تهران، شهری که در آن زندگی می‌کنیم مدت‌هاست از رویا فاصله گرفته؛ شهری شده برای خودروها و اتوبان‌ها و برج‌ها. رویاها در کودکی‌هایمان پنهان می‌شوند و به دیدن تهران امروز عادت می‌کنیم.
اولین بار است که نمایشگاه شهری که من دوست دارم، در تهران برگزار می‌شود. این نخستین‌بار است که برای ساختن شهری سالم و دوست‌داشتنی از کودکانش کمک گرفته شده؛ کودکانی که رویاهای زیبایی در سر دارند