عصر ایران؛ محسن ظهوری - در منطقه ۱۱ یعنی یکی از قدیمی‌ترین مناطق تهران، محله‌ای قرار دارد که به‌خاطر وجود کارخانه دخانیات در آن، به محله دخانیات معروف است. محله‌ای که حالا زندانی برای سالمندان و معلولان است.
این محله در کنار بزرگراه نواب قرار گرفته؛ بزرگراهی چهاربانده با ترافیک شدید در اکثر ساعات روز. خیابان قزوین در جنوب آن است که به سمت غرب می‌رود؛ به سمت مناطق ۱۷ و ۱۸ تهران و جاده تهران ساوه. شرق محله هم کارخانه دخانیات و بعد خیابان کوچک خرمشهر است و شمال آن هم خیابان کوچک کمیل و بعد هم پادگان امام‌علی.
این محله یک بن‌بست واقعی است و به خارج از خود دسترسی ندارد؛ نه ایستگاه اتوبوس، نه خط تاکسیرانی و نه هیچ مسیر حمل‌ونقل عمومی دیگری. تنها راه حمل‌ونقل عمومی، ایستگاه متروی بریانک است که یک‌سال پیش با کش‌وقوس فراوان در غرب نواب افتتاح شد. در زمان طراحی ایستگاه متروی بریانک، قرار بود یک خروجی آن هم در شرق نواب باشد اما با تغییر مدیریت شهری، کار روی این خروجی متوقف شده و حالا از آن طرح، فقط چند سازه به جا مانده است.
برای اهالی محله سلامت، تنها راه رسیدن به ایستگاه مترو، پل عابرپیاده فرسوده‌ی بلندی است با پله‌های فراوان. پلی که سالمندان و معلولان توان رفتن روی آن ندارند و اگر توانی هم دارند باید با هزار مصیبت از روی آن رد شوند.
حالا که این گزارش را می‌بینید، ساخت‌و‌ساز در غرب نواب ادامه دارد؛ مسیرهای تازه می‌سازند و یک خروجی جدید هم کنار ایستگاه قبلی مترو می‌گذارند، اما این‌سوی اتوبان که زندان معلولان و سالمندان محله شده، هیچ خبری از ساختن همان‌ها که نیمه‌کاره مانده هم نیست؛ سوت و کور...
هیچ کس نمیتواند درد یک معلول رو حس کنه بجز خودش.
توی این مملکت به تنها قشری که بها داده نمیشود معلولان جسمی میباشد.
هیچ کس زمین خوردن و درد زمین خوردن یک معلول رو حس نمیکه بجز خودش.
الهی هیچ موجودی معلول نشه.
به امید پاسخگویی و اقدام مسوولین و البته به امید تداوم پیگیری سایت وزین عصر ایران