مهسا ریحانی
(یک دقیقه شکرگزاری)
روزه ی سکوت گرفت، برای چند روز
حتی در ذهنش با خودش صحبت نمی کرد
نام خودش را هم گذاشت "شاهد"
روزه ی سکوت گرفت تا از اشباع خبرها خالی شود
رها کرد تا جهان از او جاری باشد
بدون هیچ سد و بدون هیچ قضاوتی
و او تنها "شاهد" باشد
شاهد تمام خوبی ها و بدی ها، گرفتاری ها
شاهد تمامی صداها، حرف ها، آهنگ ها
شاهد زشتی ها، زیبایی ها و مریضی ها
حتی روی ازسیاهی ها برنمی گرداند و فقط نظاره می کرد
بدون قضاوت نگاه می کرد و هیچ لحظه ای را کنترل نمی کرد
می شنید، همه چیز را می شنید
و فقط صدای پرنده ها را از میان آلودگی های صوتی فیلتر می کرد
عصاره ی آن را می کشید و تا جایی که هیچ چیزی جز آن را نشنود بزرگش می کرد
نه حسرت دیروز را آه می کشید و نه نگرانی فردا را قرقره می کرد
فقط لحظه ها را نفس به نفس ثبت می کرد
سکوت کرد
تا ببیند هرچیز و غیرهرچیز بهم مرتبط اند
تا لمس کند اعضایی را که ز یک پیکرند
حس کند خدایی را که به راحتی دیده می شود
در هر دم و هر بازدم...
همه را بخشید، حتی خودش را،... بیشتر خودش را
خودی را که جدا می دید و دیگری را که کینه می ورزید
شاید عجیب بود ولی خدای او همه را دوست داشت،
خوب یا بد، مهربان یا نامهربان... خدای او، خدای همه بود
ایمان داشت به جاذبه، ایمان داشت به شب و روز، ایمان داشت به زمان
پس تجدید ایمان کرد با بخشندگی خدایی که
حتی پیش از تمام اینها بوده و هست و خواهد بود.
شکر کرد برای همه خوبی ها و همه زشتی ها
که اگر این تضاد نبود صدای زیباییها را نمی شنید
غسل شکر کرد و سکوتش را با نماز صبر باز کرد