عصر ایران ؛ کاوه معین‌فر - هر وقت اسم از کمک به مناطق سیل‌زده یا زلزله‌زده به میان می‌آید اولین نکته‌ای که به ذهن متبادر می‌شود کمک‌های مالی و اقلام مورد نیاز مانند دارو، آب، نان، چادر، پتو و ... است که واقعا هم به درستی نیازهای اولیه جهت زنده ماندن و عبور از مراحل ابتدایی فاجعه است، اما همزمان روح و جان این مردم هم آسیب دیده است و چه نیکوست که افراد یا گروه‌هایی هم به این مهم توجه دارند و از طرق دیگری به کاهش رنج و مصیبت هموطنان خود روی آورده‌اند.
«حبیب احمدزاده» را به عنوان مستندساز و فیلمنامه‌نویس می‌شناسیم ولی او جدای از این عناوین یک هنرمند دغدغه‌مند است، هر جایی که خود احساس کند که نیاز به کمک است بدون جار و جنجال آستین را بالا زده و با یاری گرفتن از دوستان هنرمند و غیر هنرمندش وارد گود شده و آنچه که از دستشان بر‌می‌آید را انجام می‌دهند.
حبیب احمدزاده و یارانش هم از آن دست فعالین دلسوز و بی توقعی هستند که بدون هیچ تبلیغ و سر و صدایی، فقط در حال کمک‌رسانی هستند و چنان که باید و شاید در صداوسیما و رسانه‌های رسمی نامی از آنها به میان نمی‌آید. تنها جایی که می‌توان بخشی از این فعالیت‌ها را دید صفحه اینستاگرام خود حبیب احمدزاده است و انصافا از یاریگران گمنام سیل زدگان باید به این عزیزان هم اشاره کرد.
در جریان سیل خوزستان احمدزاده با چند هنرمند مانند مالک سراج(بازیگر)، سید علی صالحی(بازیگر)، رضا کیانیان(بازیگر)، بهزاد کریمی (هنرمند شعبده بازی)، هنرمندان بومی منطقه و ... هر روز در مناطقی چون دارخوین، شادگان، مارد، سوسنگرد و ... به اجرای برنامه‌های شاد و مفرح برای کودکان می‌پردازند و هدایایی بین این کودکان پخش می‌کنند.
در هر جایی که حضور پیدا می‌کنند با یک میکروفن و اسپیکر شارژی ساده (گاه بدون آنها بچه‌ها را جمع کرده) و با خواندن آهنگ و اجرای شعبده‌بازی و ... برای دقایقی هم که شده روزنه‌ای از شادی و امید را برای مردم آن منطقه به هدیه می‌برند و واقعا چه بهتر از این؟
در جایی اگر مراسم عروسی قرار بوده برپا شود به میانشان رفته و هر کمکی که از دستشان برآید انجام می‌دهند، یا با نمایش فیلم‌های کمدی و متناسب با کودکان و نوجوانان ذهن و فکر آنها را به جایی سوق می‌دهند خارج از سیل، بلا و ...
البته قابل ذکر است که احمدزاده و یارانش سالهاست که به چنین فعالیت‌هایی مشغولند مثلا با برپایی جشنواره شاد دانش آموزی (پانزده دوره) در مناطق محرومی چون کهگیلویه و بویر احمد، خوزستان، لرستان و ... با حضور هنرمندانی چون گوهر خیراندیش، فاطمه معتمدآریا، شبنم مقدمی، افسانه بایگان، مالک سراج و ... به میان بچه‌ها و کودکان روستاها و شهرهای کوچک مناطق محروم رفته و علاوه بر نمایش فیلم ساعتی شاد را برای این کودکان فراهم می‌کنند و حال شانزدهمین دوره را در مناطق سیل‌زده خوزستان برگزار می‌کنند.
برای کمک کردن اول قدم وجود نیت و اراده کمک رسانی است حال از هر راهی که شد و به هر شکلی که امکانش فراهم باشد، کسی با اهدا پول، یکی دیگر با ارسال اقلام، برخی با ماشین‌هایشان (آفرودی‌ها)، و شاید هم بسیاری با رفتن به منطقه و کمک در درست کردن سیل بند و یا تمیز کردن خانه‌ها از گل و لای سیل و ... بهر حال هرکس به نوعی و کسانی هم با استفاده از هنرشان.
قبول دارم که پول و اقتصاد در بازسازی و یاری رسانی به مردم مناطق درگیر بلایای طبیعی حرف اول را می‌زند اما به نظرم کسانی که با کمترین امکانات در میان مردم مغموم و رنج دیده این مناطق مشغول مرهم گذاشتن بر روی زخم روح و جان هستند، آنها نهال امید در دل جامعه می‌کارند.
علی الخصوص کسانی که سعی دارند با خلق شادی و فضایی مفرح برای لحظاتی هم شده کودکان را از قیل و قال این وقایع دور نگه دارند، کار آنها بسیار قابل تحسین است.
نگارنده هیچ ارتباطی با حبیب احمدزاده و یارانش ندارد و این نوشتار هم رپرتاژ آگهی نیست فقط یک احساس درونی برای تقدیر از یک عمل انسان دوستانه است. دست مریزاد به همه یاری رسانان. ویدیوها را ببینید و لذت ببرید.