کیفیت پایین
کیفیت خوب
عصر ایران؛ حسن ظهوری، زینب کریمی ــ گویا برای برخی حرف زدن از جنگ و جنگیدن، فرق چندانی با حرف‌های روزمره ندارد. به نظر می‌رسد آن‌ها یا نمی‌دانند جنگ چیست یا این‌که جنگ برایشان فرصت مغتنمی است. اما جنگ مخوف‌ترین و هولناک‌ترین پدیده ساخت دست بشر است. این را شاید ننه زرده‌ای بهتر بداند. هم‌او که حالا عکس‌اش روی جلد کتاب قربانیان جنگ رخ‌نمایی می‌کند.
بخشی از وجود آدم‌ها در این عکس‌ها از بین رفته‌است. یک دست و یا یک پا و از آن بدتر، گاهی چشم‌ها و حتی نیم‌تنه. این‌ّ‌ها بخشی از قربانیان جنگ هستند که سال‌ّ‌ها پس از پایان جنگ از آنچه باقی‌مانده بود، زخمی شده‌اند. بیشتر آن‌ها را مین‌های به جا مانده در روستاها و شهرهای مرزی غرب ایران، به این حال و روز درآورده‌است.
ایلام، سنندج، اهواز، سردشت، ارومیه، سرپل ذهاب، قصر شیرین، کرمانشاه و ۱۰ها شهر و روستای مرزی غرب کشور، محل زندگی کسانی‌است که منعم آن‌ها را ملاقات و عکاسی کرده‌است.
بیشترشان سن و سال‌شان حتی به زمان پایان جنگ هم نمی‌خورد. خیلی‌هایشان در دهه ۷۰ و ۸۰ و حتی ۹۰ بخشی از تن خود را از دست داده‌اند. از بتول صمدی گرفته که در کودکی دست‌اش را از دست داده و حالا یک دختر زیبا دارد تا ماریه فقیه‌پور که در یک عصر فراموش نشدنی، هنگامی که از خرید کفش بازمی‌گشت پایش روی مین رفت و دانا دارابی که هنگام بازی با دوستان‌اش بر اثر انفجار مین، یک پای خود و چهار دوست دیگرش را از دست داد.