روانشناسان دانشگاه آریزونا بر این باورند که مردان به علت ماهیت وجودی خود و تمایل غریزی به سرکوب و عدم بروز احساسات، در حالت تنهایی تنش بسیار بیشتری را در مقایسه با زنان تجربه می‌کنند.
به گزارش ایسنا و به نقل از سایکولوژی تودی، انسان‌ها بر خلاف سایر مخلوقات فرا اجتماعی هستند و همه تجربیات، افکار و احساسات انسان متاثر از تجربیات حاصل از زندگی در اجتماع است، بنابراین اگر ما در گذشته، حال و آینده احساس تنهایی می‌کنیم، بنابراین تجربیات اجتماعی و فرهنگی از نفوذ بر افکار ما جلوگیری نمی‌کنند.
در جهان بی‌پایان ذهن و افکار انسان، هرکس از دنیای مقابل برداشت و باور متفاوتی دارد. این باورها و احساسات ممکن است در هر فرد به صورت انحصاری تجربه شوند، بنابراین این گفته کاملا درست است که اندازه جهان هرکس به اندازه وسعت فکر اوست.
روانشناسان به منظور اثبات این باور اولیه که احساس تنهایی مطلق یا بحران وجودی در مردان بیشتر از زنان است، گروهی از داوطلبان را از نظر ابعاد شخصیتی، شناختی و روانشناختی مورد بررسی قرار دادند.
محققان در اولین گام با نظرسنجی در مورد وضعیت تنهایی در بین زنان و مردان، اطلاعات اولیه را طبقه‌بندی و شکل‌دهی کردند.
محققان در دومین نظرسنجی دریافتند که اهمیت‌دادن به احساسات اشتراکی مثل مهربانی، صمیمیت و همدردی با تجربه احساس تنهایی در تضاد است و همین مسئله به نوعی نشانگر این مهم است که زنان با بالاترین سطح اهمیت به این احساسات در بدترین شرایط نیز بحران تنهایی را کمتر تجربه می‌کنند.
انزوای وجود یا بحران اگزیستانسیال بیشتر در شرایطی نمود پیدا می‌کند که فرد اساس زندگی خود را مورد پرسش قرار می‌دهد. مواجه شدن با سوالاتی مثل هدف زندگی چیست؟ و یا چرا باید به زندگی اهمیت بدهم؟ در عمیق شدن انزوا اثر مخربی دارد.
روانشناسان دانشگاه آریزونا پس از تحلیل نتایج این مطالعه دریافتند که یکی از دلایل تجربه بیشتر انزوا در مردان، ناشایست شمردن بروز احساساتی همچون گرم بودن، مهربانی و احساسی بودن است.
از آنجایی‌که نمایش این رفتارها از نظر مردان مطلوب نیست، بنابراین احتمال ابتلا به انزوای وجودی در مردان بیشتر است، چرا که مردان باورهایی را پذیرفته‌اند که یافتن ارتباطات جدید را با سایر افراد محدود می‌کند.