با تصویب لایحه مبارزه با تامین مالی تروریسم (CFT) در مجلس شورای اسلامی، یکی از بزرگ ترین موانع همکاری های مالی ایران و جهان برداشته شد.
مخالفان CFT ، مدعی هستند که تصویب آن به معنای خودتحریمی است. این نوعی فرار به جلوست چرا که عدم تصویب آن خودتحریمی است.
چرا می گوییم عدم تصویب CFT خود تحریمی است؟ دلیل ساده و همه فهمی دارد: کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم می گوید که کشورهای جهان موظف اند قوانینی تصویب کنند تا بر مبنای آن، از انتقال منابع مالی به تروریست ها جلوگیری کنند.
اگر کشوری این مقررات را نپذیرد «گروه ویژه اقدام مالی» (Financial Action Task Force – FATF) به کشورهای جهان درباره همکاری های مالی و بانکی با آن کشور خاص هشدار می دهد. این هشدار، الزام آور نیست ولی در عمل سرمایه گذاران و بانک های جهان با آن کشور همکاری مالی نمی کنند یا سطح همکاری های خود را به شدت محدود می کنند.
لذا عدم تصویب CFT مصداق آشکاری خودتحریمی بود چرا که باعث تحریم ایران از سوی بانک ها و سرمایه گذاران می شود. برعکس، تصویب CFT ، ایران را از لیست سیاه FATF بیرون می آورد و آن را در وضعیت عادی قرار می دهد.
البته تحریم های آمریکا علیه ایران، ربطی یه تصویب یا عدم تصویب CFT ندارد و موضوعی است که باید در مجرای خودش حل و فصل شود.
عدم تصویب CFT به دنیا این پیام را می داد که ایران با امتناع از پیوستن به کنوانسیون مبارزه با تامین مالی تروریسم، رسماً و علناً حمایت خود از تروریسم را اعلام کرده است. این اتفاق، هم از نظر افکار عمومی برای ایران زیانبار بود و هم نهادهای مالی و بانکی ایران را رسماً در انزوا و تحریم قرار می داد.
عدم تصویب CFT می توانست مانع از اجرای سوئیفت اروپایی در رابطه مالی با ایران شود. ایران و اتحادیه اروپا توافق کرده اند که مبادلات مالی خود را با استفاده از یورو و در یک ساختار جدید و مستقل از دلار و آمریکا انجام دهند و بدین ترتیب اثر تحریم های آمریکا را به حداقل برسانند. عدم تصویب CFT می توانست این کانال را پیش از راه اندازی کور کند.
اینک، نوبت شورای نگهبان است که با نگاهی فراجناحی و منطبق با مصالح ملت ایران، مصوبه مجلس را تأیید کند و راه تنفس مالی ایران را در شرایط سخت تحریم بگشاید و مانع خودتحریمی شود.