نایب رییس کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی گفت: «زمانی که به دهان همه چسب می‌زنند و اجازه نمی‌دهند که عامل همه اتفاقات بیان شود، طبیعتاً چنین موضوعاتی در خانواده مطرح می‌شود و دانش آموز در امور جریانات قرار می‌گیرد و در نتیجه اتفاقی مثل گفتمان میان وزیر و دانش آموز رخ می‌دهد.»
به گزارش برنا؛ چند روز گذشته ویدویی در فضای مجازی منتشر شد که برخی به آن خندیدند و برخی با نگاه واقعیت‌گرایانه و به عنوان حقیقتی تلخ با آن گریستند.
سیدمحمد بطحایی، وزیر آموزش و پرورش چند روز گذشته از روند ثبت نام مدارس منطقه 16 و 19 به صورت سرزده بازدید کرد. او در جریان این بازدید بین چند دانش آموز نشست تا با آن‌ها عکس یادگاری بگیرد و در این زمان، این دیالوگ میان وزیر و دانش‌آموزان رد و بدل شد: «-بطحایی: میاید بازی کنیم؟ +بچه‌ها: بله. -بطحایی: اما می‌بازید. +یکی از دانش‌آموزان: ما که همه چیز رو باختیم اینم روش!» بطحایی به تازگی در یک سخنرانی به این ماجرا اشاره کرده و نسبت به اینکه حتی دانش آموزانی کم سن و سال چنین حسی دارند، ابراز نگرانی کرده است.
باید در این دیالوگ سه نکته مهم را مورد توجه و بررسی قرار داد. اول؛ یک دانش آموز باید تا چه میزان تحت مسائل و مشکلات بزرگان قرار گرفته باشد که ابراز ناامیدی نسبت به همه چیز کند. دو؛ ناامیدی تا چه عمقی در دانش آموز رسوخ کرده که به این نتیجه رسیده که همه چیز خود را باخته است. سه؛ اگر ناامیدی تا سن این کودکان پایین آمده، نشان می‌دهد که جامعه در آینده در همه مراحل شکست خواهد خورد.
برای بررسی این موضوع عضو مجلس شورای اسلامی با برنا به گفت‌وگو پرداخت که در ادامه خواهید خواند.
سهیلا جلودارزاده – نایب رییس کمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی در گفت‌وگو با برنا، در مورد ویدیو منتشر شده گفتمان دانش آموز و وزیر آموزش و پرورش، اظهار کرد: «در شرایطی که تنها یک تفکر خاص، همه منابع کشور را به یک سمت حرکت می‌دهد نتیجه آن رشد، توسعه و بالندگی نخواهد بود و نباید توقع داشته باشیم که گفتمان دانش آموز و وزیر آموزش و پرورش جز این باشد. در مسئله اقتصادی، متأسفانه روزانه شاهد هستیم که کفه ترازو به نفع یک دهک مختصر مرفه حرکت و اکثریت دهک‌های جامعه به سمت فقر حرکت می‌کنند.»
*سوء مدیریت در کشور موجب بروز اتفاقات ناگوار شده است
وی در ادامه تصریح کرد: «بی‌شک هیچ کس منکر سوء مدیریت در ارتباط با کاهش ارز پول ملی نیست. همه می‌دانند که سوء مدیریت در کشور موجب پدید آمدن چنین اتفاقات ناگواری شده است. دیوان سالاری فاسد در واگذاری‌ها، خصوصی سازی، بخش خصوصی متعلق به دولت و وابسته به دولت، در عدم موفقیت بخش خصوصی نقش مهمی دارد و همچنین تصمیات غلط، به تاراج بردن و دادن منابع ملی باعث شده تا یک دانش آموز به این نتیجه (باختن همه چیز) برسد.»
اختلاسگران بزرگ ایران کارآفرینان نمونه کشورهای دیگر!
جلودارزاده با بیان این مطلب که قوه قضاییه متناوب عمل می‌کند، افزود: «گاهی اوقات مشاهده می‌کنیم که یک کارخانه بخش خصوصی پلمپ می‌شود یا یک اختلاس‌گر بزرگ به کشورهای دیگر سفر می‌کند و در آن‌جا به عنوان کارآفرین نمونه، جایزه دریافت می‌کند. این موضوعات و اتفاقات از طریق رسانه و فضای مجازی روزانه در میان اعضای خانواده مطرح می‌شود و اینگونه یک دانش آموز با چنین مسائل تلخی در خانواده آشنا می‌شود. ممکن است که دانش آموز شاهد بیکاری عضوی از خانواده خود باشد و هر روز درگیر بگومگوهای خانوادگی باشد؛ این درد را نمی‌توان با کلمه و حرف درمان کرد بلکه درمان آن به عمل نیاز دارد. زمانی که به دهان همه چسب می‌زنند و اجازه نمی‌دهند که عامل همه اتفاقات بیان شود، طبیعتاً چنین موضوعاتی در خانواده مطرح می‌شود و دانش آموز در امور جریانات قرار می‌گیرد و در نتیجه اتفاقی مثل گفتمان میان وزیر و دانش آموز رخ می‌دهد.»
عامل ناملایمات برای ایران آزادانه در شهر راه می‌رود
نایب رییس کمیسیون اجتماعی با اشاره به اینکه فساد موجب ناامیدی در میان آحاد جامعه می‌شود، گفت: «کشوری مثل ونزوئلا با ابر تورم مواجه است اما مردمان شادی دارد. آقایان اجازه نمی‌دهند یک کنسرت مجاز اجرا شود چرا که همه باید بنشینند و گریه کنند. بخشی از مسوولان درحال تلاش برای حل مشکلات هستند و بخشی دیگر ناامیدی را در کشور ترویج می‌دهند و موجب بروز آن در میان مردم شده‌اند. همه تلاشمان را انجام دادیم تا "فراکسیون امید" را ایجاد کنیم و این فراکسیون بتواند در جامعه امید را ایجاد کند.
اما اجرا نشدن کامل عدالت باعث درمان نشدن درد می‌شود. نخست وزیری سال‌ها تلاش کرد تا کشور را از سال‌های جنگ و تهاجم نظامی نجات دهد اما وی را سال‌ها حبس خانگی می‌کنند و آدمی که در دوران مسوولیت خود دربردارنده و عامل همه ناملایمات برای ایران بوده به صورت آزادانه در شهر راه می‌رود و کمپین هم راه می‌اندازد؛ چه کسی می‌تواند به این جامعه امیدوار باشد؟ ناامیدی بگونه‌ای فراگیر شده که یک دانش آموز چنین حرفی را در مدرسه به مخاطب خود (وزیر آموزش و پرورش) می‌زند.»