عصر ایران؛ مصطفی داننده- برجام روزهای سختی را سپری می‌کند. توافق هسته‌ای به مثابه یک بیمار تصادفی است که به کما رفته و هم احتمال زنده ماندن دارد و هم مردن. در صورت زنده ماندن هم، زندگی او مانند گذشته نیست و باید با ویلچر و به سختی در مسیر آینده گام بردارد.
رییس جمهور روحانی به عنوان معمار برجام نقش مهمی در زنده ماندن توافق هسته‌ای و ادامه حیات او دارد.
«شیخ دیپلمات» اگر می‌خواهد برجامش حفظ شود باید لباس رزم بپوشد. الان باید دوید و جنگید تا برجام را سرپا نگه داشت. چه روحانی بخواهد چه نخواهد برجام مهم‌ترین دستاورد دولت اوست و این یعنی نباید اجازه داد این دستاورد به راحتی از دست برود.
روحانی این روزها چون پادشاهانی است که در چادر فرماندهی در وسط میدان جنگ در حال مدیریت نیروهای خود است.
معمولا در میدان جنگی که یک طرف رسما شمشیر و دندان تیز خود را نشان می‌دهد و روز و شب از ادبیات تهدید استفاده می‌کند، پشت جبهه سعی می‌کند فضا را آرام کند اما روحانی در این میدان پشت جبهه آرامی نیز ندارد.
شاید به معنای بهتر بشود گفت که رییس جمهور روحانی در این میدان گاهی باید نگاهش به جبهه دشمن باشد و گاهی به جبهه خودی.
طرف مقابل عزمش را جزم کرده که برجام نباشد تا ایرانی نباشد. آمریکا با اروپا هم با زبان تهدید سخن می‌گوید. اگر با ایران همکاری کنید تحریم می‌شوید.
اروپا دوست ندارد ننگ بدعهدی به پیشانی‌اش بنشیند اما تحمل درگیری با آمریکا را هم ندارد. آنها به قول ضرب المثل معروف ایرانی‌ها به دنبال راهی هستند که نه « سیخ بسوزد نه کباب»
در این میان کشورهایی مانند عربستان و اسرائیل هم آتش بیار معرکه شده‌اند و می‌خواهند بر هر شکل ممکن ایران را منزوی و گوشه گیر کنند.
در پشت جبهه هم مخالفان رییس جمهور روحانی فرصت را غنیمت شمرده‌اند و می‌خواهند از خون جاری شده از زخم برجام، ماهی خود را صید کنند.
آنها در دو انتخابات ریاست جمهوری 92 و 96 قربانی مذاکره و برجام شدند و حالا بهترین فرصت است تا آنها شکست‌ها را جبران کنند.
روحانی باید خود لباس رزم بپوشد و کابینه را نیز آماده نبردی تمام عیار کند. در این جنگ نابرابر اعضای دولت باید تلاش کنند تا شرایط اجتماعی ایران را ثابت نگه دارند و مردم شاهد این معنا نباشند که قیمت کالاهای مختلف از خودرو تا برنج و مرغ هر روز گران و گران تر شوند. آرامش اقتصادی و اجتماعی کمک بزرگی به جبهه جنگ است.
این روزهای روحانی سخت تر از زمانی است که ایران و کشورهای 1+5 در آستانه توافق بودند. رییس جمهور آن روزها می‌خواست به یک توافق برسد و حالا دارد توافق را از دست می‌دهد.
رییس جمهور این روزها احتیاج به همراه دارد. شاید این روزها زمانی است که باید دوباره اعتماد به حسن روحانی را تکرار کنیم تا از این پیچ باریک به سلامت عبور کند.
اولا شورای امنیت میتونه بگه فلانی رو تحریم بکنید ولی نمیتونه بگه تحریم نکنید و این تصمیم امریکا برای تحریم یک تصمیم شخصیه که کسی نمیتونه ایراد بگیره در اصل بقسه رو هم مجبور نمیکنه فقط میگه با ایران باشی از شانس دوست من محروم میشی همین. دیگه حساب کتاب با خودته
دوما برادران دیپلمات رفتن برجامو با چند نفر امضا کردن اوباما م مثل روحانی کنگره و در جریان چند و چون برجام نگذاشت و دیدی که کنگره هم رای نداد و سنا با هزار اما و اگر رای داد به چیزی که نمیدونست(برجام فاقد پشتوانه حتی در امریکا) و فقط امضای چند نفر که با پایان دولت امضاشون هم بی اعتبار شده مونده پای برجام.اشتبه بعدی هم وقتی یک تند رو تو امریکا سر کاره که حواسش به همه چی هست چرا میرید با یه پیرمرد توهمی که دورش تموم شده مذاکره میکنید تو پاریس؟ که چی بشه. چرا حتی تو یه مذاکره هم اینقد اشتباه دارید و چرا باید اعتماد کنیم بهتون. بهتره پاسخگو باشید تا لباس رزمی بپوشید که خیلی گشاده به تن ظریفتون
روز قبل از سفر یکی از انان اعلام نمود که به مسافرت نمیاید . بقیه گفتند اشکالی ندارد و بقیه میرویم اما نتوانستند بروند !
اخر فردی که از مسافرت منصرف شد صاحب خودرو و ویلای شمال بود ؟!
خوبی شما برادر؟