جمعه 20 فروردین، پرتابگر فالکون 9 شرکت اسپیس اکس که حامل کپسول بدون سرنشین دراگون این شرکت بود، از پایگاه هوایی کیپ کاناورال فلوریدا به مقصد ایستگاه فضایی بین‌المللی پرتاب شد.این کپسول باری حامل 3175 کیلوگرم آذوقه و تدارکات و ابزارآلات علمی برای این ماموریت بود که از جمله آنها ماژول قابل سکونت BEAM شرکت بایگلو ایروسپیس در نوادا نیز بود.
ماژول BEAM مخفف Bigelow Expandable Activity Module به معنای اتاقک فعال قابل انبساط بایگلو است. این اتاقک به ایستگاه فضایی بین‌المللی متصل می‌شود تا عملکرد اتاقک‌های سکونت‌پذیر قابل انبساط را در مدار بیازماید.
رابرت بایگلو، بنیانگذار هتل‌های زنجیره‌ای آمریکا، در گفت‌وگو با روزنامه واشنگتن‌پست اظهار کرد: امیدواریم این فناوری راهگشای سفرهای فضایی آینده باشد و ما را یک گام به هدفمان نزدیک کند. بایگلو که بتازگی به جمع دیگر سرمایه‌گذاران آمریکایی شناخته شده نظیر ایلان ماسک، جف بزوس و پاول آلن پیوسته است، قصد دارد اتاقک‌های قابل سکونت انبساط‌پذیر خود را راهی ایستگاه فضایی بین‌المللی کند.
این کارآفرین 70 ساله اظهار کرد، 290 میلیون دلار از دارایی خود را در شرکت ایستگاه فضایی نوادا سرمایه‌گذاری کرده است. وی معتقد است اگر این طرح موفق شود، انسان می‌تواند زیستگاه‌هایی در ماه و حتی فراتر از آن احداث کند.
قرار است این اتاقک ساخته شده از مواد کولار به ایستگاه فضایی، متصل و طی دوسال آزمایش شود. در این مدت مقاومت این ماژول در برابر محیط سخت فضا، پرتوهای کیهانی، برخورد زباله‌های فضایی و شهاب‌سنگ‌های سرگردان در فضا مورد سنجش قرار خواهد گرفت. کولار فیبر مصنوعی بسیار محکم و سبک است که در ساخت بدنه قایق و هواپیما کاربرد دارد و می‌تواند در فضا از هوا پر و منبسط شود.
زمانی که این اتاقک باد شود، فضانوردان ایستگاه فضایی می‌توانند وارد آن شوند. در این‌صورت، آنها برای اولین بار، اتاق‌هایی برای خوابیدن خواهند داشت که باد شدنی هستند.
این اتاقک اگر به طور کامل منبسط شود، چهار متر طول، 2/3 متر قطر و وزنی حدود 1360 کیلوگرم خواهد داشت و فضایی تقریبا به اندازه یک چادر هشت نفره ایجاد خواهد کرد. سازندگان این اتاقک معتقدند موفقیت در این ماموریت راهگشای ساخت زیستگاه‌های فضایی سرنشین‌دار بادشدنی در آینده است.
اما این فقط آغاز راه است. شرکت بایگلو در حال برنامه‌ریزی برای ساخت بالنی هوایی است که از نمونه اخیر 20 برابر بزرگ‌تر است. قرار است این بالن در سال 2020 آزمایش شود. این اتاقک بزرگ که بی330 نام دارد، بعد از انبساط 330 مترمکعب، یعنی به اندازه فضای داخلی دو اتوبوس حجم خواهد داشت. ضخامت دیواره‌های این اتاقک 46 سانتی‌متر خواهد بود. بی330 به گونه‌ای طراحی شده که بتواند شش خدمه در خود جای دهد. این اتاقک از بزرگ‌ترین اتاقک ایستگاه فضایی بین‌المللی به‌نام دستینی (Destiny به معنی سرنوشت) بزرگ‌تر است.
ایده ایجاد ایستگاه‌های فضایی بادشدنی به دهه 60 قرن بیستم میلادی باز می‌گردد. کولار، ماده مورد استفاده در جلیقه‌های ضدگلوله، در دهه 90 ناسا را ترغیب به بررسی بیشتر این ایده کرد. اتاقک ناسا ترانز ـ هب (Trans-Hab) نام داشت و هیچ گاه پرواز نکرد و کلا در سال 2000 پروژه لغو شد. اکنون ناسا نیز به دنبال استقرار کابین‌های قابل انبساط روی مریخ، برای اسکان فضانوردانی است که قرار است سفرهایی هشت ماهه به این سیاره داشته باشند. به نظر میرسد آنچه این روزها در فیلم سینمایی مریخی بر پرده سینما می‌بینیم، دیر یا زود محقق خواهد شد.
منبع: جام جم