صفحه نخست

عصرايران دو

فیلم

ورزشی

بین الملل

فرهنگ و هنر

علم و دانش

گوناگون

صفحات داخلی

کد خبر ۴۱۲۶۳۶
تاریخ انتشار: ۱۲:۰۱ - ۲۸ مرداد ۱۳۹۴ - 19 August 2015

ضعف‌های مدیریتی و بی‌برنامگی؛ گریبانگیر بخش کشاورزی و دام‌پروری

حل مشکلات بخش کشاورزی، نیازمند یک مدیریت برنامه‌محور و جهادی است که بدون فرصت‌سوزی و با درک نواقص زیرساختی و ضرورت‌های رفع آن‌ها از تدبیراندیشی و اهتمام اجرایی لازم فروگذار نکند.
دکتر محمدجواد نظری‌مهر* - فقدان برنامه دقیق اجرایی مهم‌ترین عامل شکل گیری رانت خواری و متعاقب آن بی‌اعتمادی میان بخش دولت و بخش خصوصی است. از این رو کشور به انقلاب ادارای در راستای اجرای دقیق قانون نیاز دارد تا جایگاه وزارتخانه‎ها، سازمان‌ها و موسسات به عنوان متولیان امور مشخص شود و موازی‌کاری‌ها از بین برود.
 
یکی از عوامل پایین بودن راندمان کاری کشور نیز نبود برنامه دقیق و منطقی براساس شایسته‌سالاری و لحاظ کردن رویکرد سیاسی افراد در انتصابات است که فرصت استفاده از علم و انرژی نخبگان جوان را نیز از ما می‌گیرد. رمز توفیق این کشورها مدیریت صحیح جلوگیری از سوءمدیریت‌ها است.
 
عواقب ضعف‌های مدیریتی را می‌توان به‌روشنی در بخش کشاورزی دید؛ این بخش علاوه بر ضرباتی که مانند دیگر بخش‌های تولیدی کشور از بهر‌های بانکی خورده و می‌خورد، دچار مشکلات خاص دیگری نیز هست.
 
 بی‌برنامگی و عدم اطلاع‌رسانی به کشاورزان درخصوص نحوه انتخاب کود و استفاده بی‌رویه از کودهای شیمیایی امروزه به بالارفتن درصد فلزات سنگین موجود در محصولات کشاورزی همچون سرب و کادمیوم و همچنین تجمیع نیترات در آن‌ها انجامیده و درنهایت موجب ابتلای بخشی از مردم به بیماری‌های صعب‌العلاج شده است. در حالی که با یک مدیریت صحیح می‌توان استفاده از کودهای دامی و آلی را اشاعه داد و آفات را از طریق آنالیز و نیازسنجی خاک و مبارزه بیولوژیک از بین برد.
 
همچنین هنوز در برخی مناطق کشور همچون شهرهای غرب استان گلستان از تجهیزات بسیار فرسوده مانند تراکتور و کمباین با عمر بالای 40 سال در امر کشاورزی استفاده می‌شود و مدیران مربوطه برنامه‌ای برای نوسازی این ادوات ندارند و از زراعت پنبه، گندم، جو ودانه‌های روغنی رو به افول است.
 
از سوی دیگر، همین بی‌برنامگی‌ها دام‌پروری کشور را در معرض نابودی قرار داده است و هنوز استراتژی حمایتی کارامدی درجهت حفظ دام‌پرورانی که با وجود مشقت‌های فراوان به این صنعت وفادار مانده‌اند، وجود ندارد.
 
علاوه بر گونه‌های دامی، این صنعت در پرورش گونه‌های دیگر همچون اسب ترکمن که از گونه‌های نادر اسب در جهان است نیز دچار ضعف مدیریتی است و راهکار مدونی برای تکثیر، پرورش، صادرات و نگهداری ذخایر ژنی آن وجود ندارد.
 
در صنعت شیلات نیز شاهدیم که با وجود ارزآوری هر کیلو خاویار ایران معادل یک‌صد بشکه نفت، خطر انقراض این گونه آبی هستیم که به‌عنوان بزرگ‌ترین فسیل زنده از آن یاد می‌شود.
 
حل این مسائل و مشکلات، نیازمند یک مدیریت برنامه‌محور و جهادی است که بدون فرصت‌سوزی و با درک کاستی‌ها و نواقص زیرساختی و ضرورت‌های رفع آن‌ها از تدبیراندیشی و اهتمام اجرایی لازم فروگذار نکند.
 
*نماینده شهرهای بندرگز، بندرترکمن، گمیشانو کردکوی در مجلس شورای اسلامی
ارسال به تلگرام
تعداد کاراکترهای مجاز:1200