عصرایران ؛ جعفر محمدی - "ایران در سال 1404 باید قدرت اقتصادی اول منطقه باشد." ایران را
سند چشم انداز ایران در 1404 می گوید که مهم ترین سند قانونی ایران بعد از قانون اساسی است.
تنها 11 سال تا 1404 باقی است و این در حالی است که:
- تورم برغم کنترل نسبی آن در یک و نیم سال گذشته ، همچنان بالاست،
- اقتصاد ملی یک رکود فراگیر را تجربه می کند،
- نرخ بیکاری دو رقمی است،
- هزاران پروژه نیمه کاره مانند وزنه هایی بر پای اقتصاد، آن را از حرکت باز می دارند،
- هزاران واحد صنعتی تعطیل هستند یا با ظرفیت حداقلی کار می کنند،
- موانع ایجاد کسب و کارهای جدید، هفت خان رستم را تداعی می کنند،
- خروج سرمایه ها از کشور، یک اپیدمی شده و در مقابل، جذب سرمایه های خارجی، به ندرت اتفاق می افتد،
- میزان مصرف انرژی در داخل رو به تزاید است و دور نیست روزی که میزان تولید نفت و گاز ایران با میزان مصرف آن یکسان و سپس ایران به وارد کننده نفت و گاز تبدیل شود،
- تحریم ها همچنان اقتصاد ایران را تحت فشار قرار داده اند،
- رقبای منطقه ای ایران نیز به سرعت در مسیر توسعه قرار دارند و از جمله
قطر در میدان مشترک گازی پارس جنوبی چند برابر ایران بردداشت می کند و ... .
در چنین وضعیتی، که اصولاً باید یک نگرانی عمومی به ویژه در سطح نمایندگان مجلس و دولتمردان درباره روند کُند توسعه کشور شکل بگیرد -و البته با امید به آینده همراه باشد- شاهد آن هستیم که بحث های بیهوده شعاری و جناحی که با عرض معذرت بیشتر به حرف های "خاله زنکی" می مانند جای مباحث حیاتی کشور را گرفته اند. این مانند آن است که ملوانان یک کشتی که آسیب های متعددی بر بدنه اش وارد شده، به جای اصلاح آن برای جلوگیری از خطرات آتی، با یکدیگر سر این که اتاق شان چه رنگی باشد و چه کسی شب ها روی کدام تخت بخوابد، دعوای دائمی داشته باشند!
واقعیت این است که برای هر گونه رشد و توسعه ای، حتماً و الزاماً باید به منابع و توانمندی های داخلی تکیه کرد ولی این اصل اساسی، هرگز به معنای آن نیست که اقتصاد ایران می تواند در میان حصاری که آن را از دنیای خارج جدا می کند رشد جدی کند و ظرف 11 سال آینده به رتبه اول منطقه تبدیل شود.
بنابرایرن، تا وقتی تحریم های ظالمانه علیه ایران برقرار است، سخن گفتن از تحقق آرمان ایران 1404، خوش بینی صرف خواهد بود.
به عنوان مثال ،
میدان پارس جنوبی که بین ایران و قطر مشترک است را در نظر بگیرید. قطری ها ، از رهگذر این میدان به ثروتی افسانه ای دست یافته اند به گونه ای که در سال های اخیر،
بالاترین درآمد سرانه در جهان را به خود اختصاص داده اند ولی در این سوی خلیج فارس، بسیاری از پروژه ها متوقف اند یا به کندی پیش می روند، چرا که قطعات مربوط به آنها مشمول تحریم اند و در داخل هم امکان تولیدشان نیست.
بنابراین باید تحریم ها را دور زد. دور زدن تحریم ها هم از یک سو، ایجاد یک رانت گسترده در داخل می کند که تبعات آن، گسترش و نهادینه شدن فساد اقتصادی عمیق در کشور است و از سوی دیگر، هزینه تمام شده پروژه ها را 3 الی 4 برابر بیشتر از حالت متعارف می کند.
این بدان معناست که اگر تحریم ها نبود، می شد به اندازه 3 الی 4 برابر همه فازهای پارس جنوبی، تأسیسات گازی و نفتی احداث کرد. این عدد را به کل پروژه های کشور که نیاز خارجی دارند تعمیم دهید تا ببینید که چه ضرر مالی نجومی و هنگفتی به کشور وارد می شود و چه سود عجیب و غریبی از کیسه ملت ایران، به جیب دلالان می رود!
افزایش قیمت تمام شده، تنها یکی از آسیب هاست. تحریم ها باعث می شوند پروژه ها به کندی پیش بروند و دیرتر به بهره برداری برسند. از این رو، میلیادرها دلار خسارت نیز ناشی از تأخیر بر اقتصاد کشور وارد می شود و فرصت های شغلی نیز دیر به دیر به وجود می آیند.
آسیب دیگر این تأخیرها نیز این است که پروژه های تکمیل شده با تکنولوژی چند سال پیش به بهره برداری می رسند. در واقع وقتی پروژه ای در 10 سال پیش طراحی می شود، بر اساس تکنولوژی های همان زمان شکل می گیرد و ادامه می یابد، ولی هنگامی که به جای 3 سال در 10 سال یا بیشتر به بهره برداری می رسد در مقایسه با پروژه های دیگر جهان که همزمان به بهره برداری رسیده اند، عقب مانده تر است. این فاجعه ای است که کمتر بدان توجه می شود زیرا بعد از اتمام پروژه های عقب افتاده، راندمان و بهره وری شان در قیاس با رقبا کمتر است و این، یعنی عقب ماندگی مخفی در طول دهها سالی که آن پروژه در حال بهره برداری است.
آنچه در سطور فوق گذشت، تنها شمه ای از اثرات تخریبی تحریم ها در بخش تولید بود که نظیر آن کمابیش در بخش های دیگر اقتصاد کشور از کشاورزی و سلامت گرفته تا و صادرات و واردات وجود دارد.
این ها ، مسائل کلان کشور هستند که جای دلواپسی واقعی دارند. بنابراین از همه کسانی که هنوز دل در گرو آینده کشورشان دارند و هنوز می خواهند ایران در سال 1404 قدرت اول اقتصادی منطقه باشد، انتظار می رود "خردمندانه و شرافتمندانه" تیم مذاکرات هسته ای را یاری کنند تا گام اول تنش زدایی از سیاست خارجی را در پرونده هسته ای با موفقیت بردارد و بعد از آن، قدم به قدم مسیر ارتقا جایگاه بین المللی ایران طی شود زیرا تبدیل ایران به قدرت اقتصادی برتر منطقه جز با اصلاح جایگاه جهانی آن میسر نیست.
هر ایرانی میهن دوستی، حتماً آرزو دارد که ایران در سال 1404 و حتی زودتر از آن، قدرت اول اقتصادی منطقه باشد ولی چه خوش گفته اند نیاکان ما که " با حلوا حلوا گفتن، دهان شیرین نمی شود"!
اینک نه وقت حلوا حلوا گفتن و نه فرصت دعواست؛ وقت به خود آمدن و جنبیدن است ، آن هم در منطقه ای که به جز چند کشور معدود، بقیه پای در مسیر توسعه گذاشته، رقابت بزرگی را آغاز کرده و بسیاری شان از ما پیشی هم گرفته اند.
خطاب به تندروهای داخلی
تنها شما دلواپسان خوبید به بهشت میرید
فشار اقتصادی هم مردم تحمل میکنن
چقدر خوب
در حالی که کشور در تحریم است اتومبیل های چند میلیاردی در خیابانهای تهران جولان می دهند وکاخ های آنچنانی ساخته می شود. درزمان جنگ واردات کشور 8میلیارددلار بود الان 80میلیارد دلار در حالی که جمعیت سه برابر شده ،واردات ده برابر شده است، دسته بیل هم از خارج وارد می کنیم . مطمئن باشید باید با این وضعیت چند سال دیگر وضعیت ما از بنگلادش امروز هم بد تر خواهد بود .
داریم دنبال یه کشوری می گردیم که بتونیم راحت تر اقامت بگیریم
دیگه تحمل این همه نابسامانی و بیکاری واین گرونیهای سر سام اور رو نداریم
مگه چن سال عمر میکنیم که همش منتظر باشیم که این اوضاع یه روزی شاید درسته بشه
خخخخخخ
کوو گوش شنواا کی اصلاا به فکر هست اصلا کسی هست که حتی یک ذره کوچیک دلش بسوزه
یا اینکه خواسته باشه ایران به رتبه اقتصادی اول خاورمیانه تبدیل بشه
تا زمانی که خیلی از آدم ها دنبال قدرت طلبی و به فکر جبیب خودشون باشن و از تحریم هاا بهره ببرند بقول شما دلال هاای فعلی همین روند ادامه خواهد
فقط دلسوزی داره که جوون هاا این کشور کسایی که استعداد دارن توو خیلی چیزاا سوختن و حتی معنی زندگی به معنای واقعی رو نفهمیدن.
به امید اون روزی که تمام مشکلات حل بشه. به امید اون روز
حال چه برسد که با فراهم آوردی شرایطی مانند تحریم و سو مدیریت گل به خودی هم بزنیم.
مردم كه كاري نميتونن بكنن...
در ضمن اگه هر کدوم از ما مردم در محل کار خودمون درست کار کنیم ، اوضاع بهتر میشه ولی همیشه منتظر این و اونیم
گو اینکه ممکن است به دلیل تحریمها و یا سوء مدیریتها گاهی اتفاقاتی از این دست به دلیل خریدهای قبلی بیفتد...
اما حداقل مدیریت مهندسی این است که مطابق روز برنامه ریزی و رفتار نماید که اتفاقا مینماید...
شما تا کنون از چند پروژه مهندسی و عمرانی بازدید فنی داشته و یا مشاوره رفته اید؟!!!
در اکثریت پروژه‌ها علی رغم تأخیراتی که به دلایل پیش گفته اتفاق می‌افتد.. حفظ تکنولوژی روز در اولویت است..
بیچاره خواننده بی خبر از همه جا... یک اظهار نظر غیر کارشناسی شما را چطور خردمندانه و دلسوزانه می‌پندارد...
شما خودتان در اموری که تخصص ندارید اظهار فضل نکنید.
به عنوان یک مهندس که در پروژه های نفتی کار می کنم به اطلاع تان برسانم که مطلب آقای محمدی کاملا صحیح و منطبق بر واقعیت های جاری در پروژه های نفتی است چرا که اگر بعد از آغاز یک پروژه ، بخواهی تکنولوژی آن را تغییر دهی، مستلزم دور ریز بخشهای مهمی از کارهای انجام شده قبلی است که عمدتاً و با توجه به تحریم ها ، عملی نیست. در ضمن شمایی که ادعاتون میشه بفرمایید نیروگاه اتمی بوشهر که روس ها از 20 سال قبل دارند می سازند، آیا منطبق بر تکنولوژی روز است و مثلاً با نیروگاه های اتمی ژاپن یا آمریکا که بروز هستند، یکی است؟ یا اگر پالایشگاه های ما بروز بودند، بنزین های با کیفیت نازل کنونی تولید می شدند؟
البته بجز تخريب تا پي و گودبرداري مجدد، لطفاً راه ديگري بفرمائيد.
فقط بجنبید که شعار است الان بعنوان یک رسانه موظفید راهکار های مناسب براساس انطباق با شرایط موجود در کشور ها و تصحیح رفتار های اقتصادی براساس چشم انداز کشور را ارایه دهید
صادقانه می گم که من دوستی دارم که فقط و فقط از روی حس وطن پرستی و علاقه به کشورش بعد از اتمام تحصیلاتش در کشور آمریکا به اینجا برگشت تا شاید بتونه به نحوی مثبت و اثر بخش در توسعه کشورش ایران ظاهر بشه، ولی به قدری سنگ جلو پاش انداختن که با دلی رنجور ایران رو برای همیشه ترک کرد.
به خدا وقتی می رفت من افسوس می خوردم به اینکه چرا این سرمایه ها رو قدر نمی دونیم. چرا کاری می کنیم که نخبگان ما به راحتی می رن و دیگه کسی پشت سرش رو هم نگاه نمی کنه؟!
لطفا منتشر کنید!
پس از مدتها یک مطلب به معنای واقعی کلمه به دل نشست.
عالی بود.
عالی
کی میخواهید دست از ساده لوحی بردارید و چشمتان را بر روی حقیقت باز کنید؟
تا وقتی افراد کوته فکر و افراط گرایی وجود دارند که تا نوک بینی خود را می بینند وضع مملکت همین است
این همه کشور در کنار هم و با صلح دارن پیشرفت می کنن همه دنیا بسیج شدن که مارو زمین بزنن!!!