فرج‌الله سلحشور در شرایطی می‌خواست سریال حضرت موسی (ص) را بسازد که به واسطه اعتبار سنگین مورد نیاز برای چنین پروژه‌ای، نه سازمان صداوسیما و نه هیچ یک از دیگر متولیان فرهنگی حوزه فرهنگ زیر بار چنین سرمایه‌گذاری نرفتند تا سرانجام این کارگردان در ابتکاری جالب، از مردم بخواهد با واریز کمک‌های مالی‌شان به حساب او، زمینه ساخت این فیلم را فراهم سازند؛ اما این رخداد به چه معناست؟
به گزارش «تابناک»، فرج‌الله سلحشور که سریال «یوسف پیامبر (ع)» او از شبکه اول سیما پخش شد، چندین سال مشغول مقدمات تولید سریال جدیدش یعنی «موسی (ع)» است؛ اما مدت‌هاست که مشخص شده این سریال تأمین اعتبار نمی‌شود و تولیدش متوقف شده است. هیچ نهادی زیر بار اعتبار سنگین و بی‌سابقه (در قیاس با اعتبارات سریال‌های الف ویژه تلویزیون و اعتبارات معمول دیگر نهاد‌ها) نرفت و به همین دلیل سلحشور چندین سال رایزنی در این باره انجام داد.
او در مقطعی آنچنان عصبانی شد که اعتراضاتش نسبت به تأمین نشدن اعتبارات دولتی برای تولید این مجموعه را با برخی مسائل گره زد و سخنانی گفت که در نوع خود بی‌سابقه بود و مدت‌ها حواشی داشت، ولی هیچ یک از اینها باعث نشد او از تولید این پروژه عقب نشینی کند؛ بنابراین، پس از آنکه دریافت ـ حداقل در مقطع کنونی ـ هیچ بخشی زیر بار تأمین اعتبار نمی‌رود و تولید سریال درباره این پیامبر خدا، آن هم در شرایطی که درباره بسیاری از ائمه هیچ اثر تصویری تولید نشده، در اولویت نیست، کار تازه‌ای کرد.
سلام سلحشور به اقتصاد آزاد سینما؟سلحشور ضمن انتقادات بسیار شدیدی نسبت به نهادهایی که در این زمینه او را همراهی نکرده‌اند، تأکید کرد: «من راهی برایم نمانده جز اینکه از مردم بخواهم اگر به من اعتماد دارند و کارهای قبلی من مورد قبولشان بوده است و اگر فکر می‌کنند کارهای من برای خانواده و خودشان مفید است، کمک کنند تا من این سریال را بسازم»؛ رویکردی که بی‌سابقه بوده و در کشورمان برای نخستین بار توسط یک کارگردان مطرح شد.
این رویکرد برای نخستین بار توسط یک کارگردان ایرانی مطرح می‌شود، حال آنکه پیش از این تنها برخی فیلمسازان مستقل خارجی با جذب کمک‌های عمومی، آثاری تولید کرده بودند که البته طبیعتاً سینمای مستقل جهان با بودجه‌های محدود پیش می‌رود و از این منظر شباهتی به پروژه «موسی (ص)» ندارد و باید رقم عظیمی جمع‌آوری شود که نیازمند همراهی گروهی وسیع از مردم است؛ در واقع اگر یک میلیون تن، رقمی معادل ۲۰ هزار تومان پرداخت کند و یا به همین نسبت پرداخت‌ها افزایش یابد یا تعداد پرداخت کنندگان بیشتر شود، بودجه فراهم خواهد شد.
هرچند بسیار بعید است، چنین رقم بزرگی از محل کمک‌های مردمی که به حساب فرج الله سلحشور واریز می‌شود، فراهم آید و احتمالاً این پروژه کلید نخواهد خورد، مگر با تأمین بودجه عظیمش توسط یکی از نهادهای مسئول که البته به نظر نمی‌رسد این طرح در ایران ـ دست‌کم درباره پروژه‌های عظیم ـ نتیجه بخش باشد.
با این حال آنچه از تحقق یافتن یا نیافتن این رویداد پراهمیت‌تر است، رویکرد تازه‌ای است که در پیش گرفته شده و حتی از سوی سینماگرانی که همواره خود را مستقل می‌خوانند نیز در پیش گرفته نشده است.
این واکنش را شاید بتوان «سلام به اقتصاد آزاد سینما و تلویزیون» قلمداد کرد؛ نگاهی که کمتر فیلمسازی، واقعاً به آن گرایش دارد و صف کارگردان‌هایی که در پی تولید فیلم‌هایشان با اعتبارات دولتی است، آکنده از نام‌های بزرگی است که هزینه تولیدشان نیز در بیشتر اوقات بازنمی‌گردد.
سینمای ایران قطعاً هنگامی راه واقعی رشد را در پیش خواهد گرفت که بنیان‌های اقتصادی‌اش را در فضایی کاملاً خصوصی تقویت کند و این گامی بلند است که سلحشور برداشته است.