از جمله امور اخلاقی که پیامبر اکرم (ص) و ائمه اطهار(ع) به آن سفارش فرموده اند، و یکی از فضایل اخلاق اجتماعی شمرده می شود، عیادت و ملاقات از بیماران است. روایات بسیاری در این باره نقل شده است که به چند نمونه بسنده می شود:
1. پیامبر اکرم(ص) فرموده است: «هر که مریضى را عیادت کند، منادىاى از آسمان او را به اسم ندا کند ... پاک شدى و مسیرت پاک شد، و [با این کار] بهشت را جایگاه خود قرار دادی».[1] و «هر که مریضى را براى خدا عیادت کند، بیمار براى او چیزى از خدا نخواهد جز آنکه خداوند آن را مستجاب نماید».[2]
2. امام صادق(ع) می فرماید: «هر کس به عیادت بیمارى برود، هفتاد هزار فرشته او را همراهی کرده و براى او طلب آمرزش مىکنند تا هنگامى که به جایگاه خود باز گردد».[3]
گفتنی است که عیادت بیمار دارای آدابی است؛ مانند این که مراعات حال بیمار بشود و نباید طولانی شود، بلکه زمان کمتری پیش او بماند؛ همان طور که پیامبر اکرم(ص) فرمود: «پر اجرترین عیادت کنندگان، آن کسى است که کمتر پیش بیمار بنشیند».[4] و امام علی(ع) فرمود: «عیادت کامل آن است که دستت را بر بازوى بیمار بگذاری و زود بر خیزى که عیادت احمق و پر حرف براى مریض از بیمارى او سخت تر است».[5]
این پرسش، پاسخ تفصیلی ندارد.
[1]. طبرسى، حسن بن فضل، مکارم الأخلاق، ص 361، شریف رضى، قم، چاپ چهارم، 1370ش.
[2]. همان.
[3]. شیخ حرّ عاملى، وسائل الشیعة، ج 2، ص 415، ح 2، مؤسسه آل البیت(ع)، قم، چاپ اول، 1409ق.
[4]. مکارم الأخلاق، ص 361.
[5]. همان، ص 360.
منبع: اسلام کوئست