سلول‌های یک باتری متوسط با ظرفیت ۶۰ کیلووات ساعت حاوی حدود ۱۸۵ کیلوگرم مواد معدنی است. در اصل مواد معدنی بخش عمده‌ای از مواد مورد استفاده برای تولید قطعات داخلی باتری‌ها را تشکیل می‌دهند و برقراری جریان الکتریکی را تضمین می‌کنند. این مواد عبارت است از:
لیتیوم: به‌عنوان حامل اصلی شارژ عمل می‌کند و امکان ذخیره و انتقال انرژی را در باتری فراهم می‌کند.
کبالت: ساختار کاتد را تثبیت می‌کند و طول عمر و عملکرد باتری را بهبود می‌بخشد.
نیکل: چگالی انرژی را افزایش و به باتری‌ها اجازه می‌دهد انرژی بیشتری ذخیره کنند.
منگنز: پایداری حرارتی و ایمنی را افزایش و خطرات گرمای بیش‌ازحد را کاهش می‌دهد.
به گزارش ایمنا، جهان امروز در حال تولید مازاد مواد معدنی کلیدی مورد استفاده در باتری‌ها است، اما پیش‌بینی می‌شود که این میزان در دهه آینده با کسری قابل‌توجهی جایگزین شود.
با توجه به تقاضای فزاینده برای این مواد، تولید و استخراج آن‌ها در سال‌های اخیر به‌طور تصاعدی افزایش پیدا کرده است که در رأس آن‌ها چین قرار دارد. فلزات معدنی یادشده در حال تولید مازاد هستند، بااین‌حال پیش‌بینی‌ها نشان می‌دهد که در بلندمدت، با پذیرش بیشتر باتری‌ها و سایر فناوری‌های انرژی تجدیدپذیر، همه این مواد معدنی دچار کمبود خواهند شد.
به‌عنوان مثال، انتظار می‌رود تقاضای لیتیوم تا سال ۲۰۳۴ بیش از سه برابر شود که منجر به کسری پیش‌بینی‌شده ۵۷۲ هزار تن معادل کربنات لیتیوم (LCE) می‌شود. بر اساس تجزیه‌وتحلیل بنچمارک، صنعت لیتیوم برای تأمین تقاضا تا سال ۲۰۳۰ به بیش از ۴۰ میلیارد دلار سرمایه‌گذاری نیاز دارد.
از سوی دیگر، انتظار می‌رود تقاضای نیکل حدود دو برابر شود که منجر به کسری ۸۳۹ هزار تنی تا سال ۲۰۳۴ می‌شود. افزایش تقاضا به‌طور عمده به افزایش خودروهای الکتریکی با عملکرد متوسط و بالا (EVs) در بازارهای غربی نسبت داده می‌شود.