محمد مهاجری، فعال سیاسی اصولگرا، در روزنامه ایران در یادداشتی با عنوان «پشت صحنه تحرکات احساساتی» به تجمعات اخیر حامیان امربه‌معروف و شعارهای تهدیدآمیز آن‌ها پرداخته است.
او در این باره نوشت: جوانی که هنوز ۳۰ سالش نشده است، در یک تجمع خیابانی شروع به داد و بیداد می‌کند و خواستار به خاک و خون کشیدن تل‌آویو و حیفا می‌شود. بعد هم برای اینکه حرف‌هایش با مزه شود؛ چند جمله علیه دولت پزشکیان می‌بافد. خوش‌بینانه‌اش‌این است که گمان کنیم این حرف‌ها، حرف خود او است و به صورت خودجوش بیان شده و انتخاب زمان میتینگ هم به انتخاب او است. بعد هم هیچ کس به این حرف‌ها واکنش نشان ندهد. سابقه این تجمعات به سال‌های دور بر‌می‌گردد و خاستگاهش همیشه یک جریان خاص است که از نوعی مصونیت برخوردار است.
تعجب نباید کرد که مفاهیم این حرف‌ها و نظر‌ها در سخنرانی‌های برخی چهره‌های سیاسی مشهور هم دیده می‌شود. چهره‌هایی که حتی گاهی نامزد ریاست جمهوری هم بوده‌اند. یا به برخی دستگاه‌های سیاسی نزدیک بوده‌اند. در آنچه که اتفاق افتاد، همچنان ردپای جریان یاد شده محسوس است.
خشم و عصبانیت و بی‌منطق بودن ویژگی این مواضع است. مواضعی که همواره هزینه‌هایی برای نظام جمهوری اسلامی داشته است. در مقطعی از تاریخ هستیم که اگر مسئولان مراقبت نکنند و فرصت بدهند حرف‌های ضدامنیتی از زبان افراد نامسئول بیان شود، هزینه‌های بزرگتر را نمی‌توان کنترل کرد.
«به اعتماد عمومی لطمه نزنیم»
محمد عطریانفر، فعال سیاسی اصلاح‌طلب» نیز در همین روزنامه در یادداشتی با عنوان «به اعتماد عمومی لطمه نزنیم» به تجمعات اخیر واکنش نشان داده است.
او نیز در این باره نوشت: حرکت‌های افراطی اجتماعی در ایران از سابقه دیرینه‌ای برخوردار است. این گروه‌ها یا افراد بنا به شرایط مختلف رشد کرده و اساساً با سیاست‌های معتدل و عقلانی که بر ایران حاکم می‌شود، همسویی ندارند.
جای تأسف آنجاست که این افراد و گروه‌ها، بعضاً با حمایت‌هایی در درون ساختار هم روبه‌رو می‌شوند و با همین حمایت‌ها، هر وقت اراده کنند به خیابان‌ها آمده و برای کشور مصیبت ساز می‌شوند.
اگر کسی در حاکمیت دلسوز کشور است باید اینها را از چنین اقداماتی باز دارد. اینها چه کسانی هستند که به خود اجازه می‌دهند بد دهنی کنند؟ یا برای رئیس جمهوری که با رأی اکثریت مردم روی کار آمده، خط ونشان بکشند و برای او تعیین تکلیف کنند؟
به نظر می‌رسد که در این مقوله نهاد‌های مسئول که همواره تلاش‌هایشان قابل تحسین است، باید وارد شده و اولاً اجازه ندهند که این افراد از تجمعات اعتراضی خود بهره‌ای ببرند. دوماً تکلیف ملی ایجاب می‌کند که با آنان برخورد کرده تا دیگر از آزادی‌های خود سوءاستفاده نکرده و فرصت رفتاری اینچنینی را نیابند.
وقتی رهبری انقلاب در حین تذکر در مورد حوادث بین‌المللی، به مسائل داخلی هم اشاره می‌کنند و می‌گویند که مبادا ناامیدی را به مردم القا کنیم، در این مقوله هم باید گوش به فرمان همین تذکر باشیم. هرگونه تجمعی که در آن به رئیس جمهوری منتخب توهین شود، لطمه زدن به اعتماد عمومی است.