اگر نگاهی به تصاویر فضانوردان آمریکایی روی ماه بکنید، متوجه می‌شوید که خبری از ستاره ها نیست. پس چطور است که ما می‌توانیم از روی کره زمین بی‌شمار ستاره را ببینیم؟
به گزارش خبرآنلاین و براساس گزارش گجت‌نیوز، این روزها در اخبار نجوم بحث‌های زیادی در رابطه با بازگشت انسان به ماه مطرح می‌شود. آمریکا و چین به‌شدت در حال رقابت هستند و حتی زمزمه‌هایی نیز در رابطه با دخالت ترامپ در پروژه راکت SLS ناسا شنیده می‌شود. این پروژه بارها با تاخیر مواجه شده و همین نیز سبب گشته عده‌ای مجدد ساختگی بودن سفر فضانوردان آمریکایی به ماه را مطرح کنند. آنها مشخص نبودن ستاره ها در تصاویر گرفته شده از ماه را به‌عنوان یکی از دلایل خود ارائه می‌دهند.
طرفداران نظریه‌های توطئه بر این باور هستند که ناسا کل پروژه سفر به ماه را در استودیوهای فیلم‌برداری ضبط کرده است و تلاش کرده آن را به‌عنوان یک واقعیت به‌خورد جهانیان دهد. گرچه آنها متاسفانه فراموش کرده‌اند که فضا مملو از ستارگان است. به همین‌خاطر نیز در تصاویر فضانوردان از ماه اثری از ستاره ها دیده نمی‌شود.
درست است که در تصاویر فضانوردان ماموریت‌های آپولو از ماه ستاره ها در پس‌زمینه دیده نمی‌شوند، اما این مسئله دلایل علمی دارد. اول از همه اینکه فضانوردان در طول روز روی ماه فرود آمدند. در این حالت مشاهده مستقیم ستاره ها بدون تجهیزات جانبی بسیار مشکل است. نیل آرمسترانگ و باز آلدرین (فضانوردان ناسا در ماموریت آپولو) نیز گفته‌اند که آنها نتوانستند ستاره ها را ببینند.
گرچه ماجرا برای مایکل کالین فرق می‌کند. او در طول ماموریت در ماژول فرماندهی حضور داشت و نمی‌توانست روی ماه قدم بگذارد. ماژول نیز در مدار ماه حرکت می‌کرد. وقتی که کالین به بخش تاریک ماه رسید توانست نمایی فوق‌العاده از ستاره‌ها را مشاهده کند. وی در کتاب خود گفته است که در قسمت تاریک فقط می‌توانید حضور ماه را با نبود یک منطقه سیاه و بدون ستاره احساس کنید.
البته اگر از تجهیزات اپتیکال در بخش روشن بهر ببرید، می‌توانید ستاره ها را از روی ماه ببینید. جالب اینکه به‌خاطر نبود اتمسفر ستاره‌ها حتی در مقایسه با زمین شفاف‌تر نیز به‌نظر می‌رسند. گرچه مسئله مشخص نبودن ستاره‌ها در تصاویر بسیار ساده است. وقتی شما از روی زمین عکس می‌گیرید نیز ستاره‌ها مشخص نیستند. فضانوردان ماموریت‌های آپولو مجبور بودند در مدت زمان کوتاهی وظایف خود را انجام دهند.
به همین‌خاطر ناسا یک دوربین با شاتر سریع و گشودگی دیافراگم کوچک را در اختیار آنها قرار داده بود. این دوربین می‌توانست از سطح ماه و فضانوردان به‌خوبی عکاسی کند؛ اما برای ستاره‌های حاضر در پس‌زمینه گزینه خوبی نبود. در واقع عکاسی از ستاره‌ها اصلا در اولویت‌های ناسا قرار نداشت. گرچه ناسا تصمیم گرفت در ماموریت آپولو 16 ابزاری به‌نام دوربین/طیف‌سنج فرابنفش دور (UVC) را به ماه بفرستد.
این تلسکوپ کوچک توانست از روی ماه تصاویر مختلفی از خوشه‌های ستاره‌ای و حتی سحابی‌ها را ثبت کند. در تصاویر این تلسکوپ به‌خوبی می‌توان ستاره ها را از روی ماه مشاهده کرد. در این تصویر کره زمین در مرکز قرار دارد و چند ستاره در دور دیده می‌شوند.