پیمان قطب جنوب در 1 دسامبر 1959 در واشنگتن توسط 12 کشوری که دانشمندان آنها در سال بین المللی ژئوفیزیک (IGY) 1957-1958 در قطب جنوب و اطراف آن فعال بودند، امضا شد. این معاهده «کلیه فعالیت‌های مرتبط با منابع معدنی، به غیر از تحقیقات علمی» را ممنوع می‌کند. تعداد کل طرفین معاهده اکنون 57 نفر است.
به گزارش اسپوتنیک، کشورهایی که ادعای تاریخی نسبت به جنوبی ترین توده زمین دارند:
بریتانیا: قلمرو قطب جنوب بریتانیا (BAT) قدیمی ترین ادعای سرزمینی است که از طریق نامه های ثبت اختراع وابسته به جزیره فالکلند به سال 1908 بازمی گردد. این ادعا تا حدی با ادعاهای آرژانتین و شیلی همپوشانی دارد.
آرژانتین: ادعای آن به سال 1946 برمی گردد و بر اساس حضورش در پایگاهی در جزیره لوری در جزایر اورکنی جنوبی از سال 1904 بنا شده است.
شیلی: قلمرو قطب جنوب شیلی (CAT) در نوامبر 1940 تأسیس شد. ادعای آن بر اساس اسناد تاریخی مربوط به امپراتوری اسپانیا است.
فرانسه: ادعای تاریخی مربوط به سال 1938 بر اساس اکتشافات سال 1840 توسط کاشف فرانسوی ژول دومون دورویل صورت گرفت.
نیوزلند: منطقه آن در اصل بخشی از ادعاهای بریتانیا در قطب جنوب بود و در سال 1923 به دنبال یک دستور در شورای بریتانیا که برای دولت بخش وابستگی راس ارائه می‌کرد، رسمیت یافت.
نروژ: ادعای سال 1939 برای سرزمین Dronning Maud بر اساس اکتشاف اولیه در منطقه ساحلی بود.
استرالیا: قلمرو قطب جنوب استرالیا (AAT) بزرگترین ادعایی است که توسط قانون پذیرش قلمرو قطب جنوب استرالیا در سال 1933 رسمیت یافت.
روسیه و آمریکا چطور؟
ایالات متحده و روسیه (در آن زمان اتحاد جماهیر شوروی) هرکدام این حق را برای خود محفوظ می‌دارند که در آینده بدون شناخت ادعای دیگران، ادعایی داشته باشند.
واشنگتن سه ایستگاه تحقیقاتی در طول سال دارد.
مسکو دارای 10 ایستگاه تحقیقاتی در قطب جنوب است: پنج تأسیسات در تمام طول سال و پنج ایستگاه فصلی. آنها برای مشاهدات محیطی و آب و هوا، مطالعات آب ساحلی و یخ دریا، تحقیقاتی که شدت تابش کیهانی، نوسانات لرزه ای لیتوسفر و تنوع زیستی را پوشش می دهند، استفاده می شوند.