گودال آبی بلیز یک گودال دریایی بزرگ در دریای کارائیب است که حدود ۷۰ کیلومتر از ساحل بلیز فاصله دارد. این گودال با قطر ۳۱۸ متر و عمق ۱۲۴ متر، یکی از بزرگترین فروچاله‌های دریایی است.
به گزارش فرادید، گودال‌های آبی مانند این یادگاری از یخبندان کواترنری هستند، زمانی که سطوح دریا بیش از ۱۰۰ متر پایین‌تر از امروز بود و حیاتی به شکل یک غار آهکی آغاز شد، اما با بالا آمدن آب دریا غرق شد. در نهایت، سقف‌ها زیر فشار آب فرو ریختند و گودالی در بستر دریا نمایان شد.
گودال آبی بزرگ بخشی از سیستم ذخیره‌گاه دیواره مرجانی بلیز است، یک محوطه میراث جهانی یونسکو که چارلز داروین آن را برجسته‌ترین صخره هند غربی توصیف کرده است. این ناحیه که خانه‌ی انبوهی از گونه‌های مرجانی خاص، به غیر از حیوانات دیگر مانند گاو دریایی هند غربی، لاک‌پشت سبز، لاک‌پشت پوزه‌عقابی، لاک‌پشت سرگنده (سرخ) و تمساح آمریکایی است، برای گردشگران، غواصان و کاوشگران غواصی جذاب است.
با فرود آمدن به درون این چاله، می‌توان بقایای چکنده‌سنگ‌ها و ویژگی‌های زمین‌شناسی را از زمانی مشاهده کرد که غار در معرض هوای باز بوده است. این حال، می‌گویند داخل گودال آبی بزرگ از نظر حیات وحش چیز زیادی برای دیدن وجود ندارد.
عکسی از سیستم ذخیره‌گاه دیواره مرجانی بلیز که حفره آبی بزرگ در آن نشان داده شده است. این عکس از زاویه دید ایستگاه فضایی بین‌المللی روز ۵ مارس ۲۰۲۰ گرفته شده است
کف گودال آبی خالی از اکسیژن است. سطوح اکسیژن محلول زیر لایه‌ای از سولفید هیدروژن در عمق ۹۰ متری عمق سوراخ به صفر می‌رسد و در واقع یک مانع نامرئی در گودال ایجاد می‌کند. در نتیجه این شرایط غیرقابل‌سکونت، کف دریا مملو از گورستان موجودات دریایی مرده‌ای است که احتمالاً به اعماق بیش از حد زیادی راه یافتند و خفه شدند.
یکی از تبلیغاتی‌ترین سفرهای اکتشافی به گودال آبی بزرگ سال ۲۰۱۸ توسط یک میلیاردر بریتانیایی به نام ریچارد برانسون، کاشف اقیانوس‌شناس، فابین کوستو و کاوشگر جغرافیای ملی، اریکا برگمن انجام شد.
برانسون در وبلاگ خود درباره این سفر توضیح داده که زمین‌شناسی گودال آبی یادآور روشنی از ویرانی بالقوه‌ای است که تغییرات آب و هوایی و افزایش سطح دریاها می‌توانند برای جهان به همراه داشته باشند.
«در ارتفاع ۹۱ متری آن پایین، می‌توانید تغییر را در صخره‌ای که قبلاً خشکی بوده و به دریا تبدیل شده، ببینید. این یکی از روشن‌ترین یادآورها از خطر تغییرات آب و هوایی بود که تا به حال دیده‌ام.»
برانسون این موضوع را نیز خاطرنشان کرده که تیم شواهدی از بلای دیگر دنیای مدرن را هم به چشم دید: آلودگی پلاستیکی.
«متأسفانه بطری‌های پلاستیکی را در انتهای گودال دیدیم که یک بلای واقعی برای اقیانوس است.»
روشن نیست چند نفر در گودال آبی بزرگ جان خود را از دست داده‌اند، اما برگمن قبلاً نظر داده بود که سه نفر حین کاوش در آنجا ناپدید شدند. او به طرز غم‌انگیزی، معتقد است آن‌ها دو تن از این اجساد را در سفر ۲۰۱۸ با برانسون دیدند. اسکلت‌ها تا به امروز آنجا باقی مانده‌اند.
«ما با دو نفر از سه نفر احتمالی که در حفره آبی گم شده‌اند مواجه شدیم و محل قرارگیری چند نفر را شناسایی کردیم و به دولت بلیز اطلاع دادیم آن‌ها را کجا پیدا کردیم. همه به این نتیجه رسیدند که به صلاح است هیچ تلاشی برای بیرون آوردن آن‌ها انجام نشود چون آنجا بسیار تاریک و آرام است، پس بهتر است بگذاریم آن درگذشتگان آنجا بمانند.»